Από το 2001 θυμόμαστε τους εαυτούς μας και, κυρίως, τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας από όλες σχεδόν τις αριστερές και αντιρατσιστικές οργανώσεις να έχουν ένα σταθερό σημείο αναφοράς: στα τέλη του Ιούνη παρατάμε ό,τι άλλο κάνουμε, παίρνουμε άδειες απ’ τις δουλειές μας (όσοι έχουμε πια), αφήνουμε τα παιδιά σε γιαγιάδες και παππούδες και βρισκόμαστε με ρούχα πρόχειρα, με εργαλεία, με σχοινιά, σίδερα, πανιά, μπογιές, βίδες, καφέδες και κρύα νερά, στην πλατεία Πρωτομαγιάς και στα Ιλίσια κάποτε, στο Ρέντη μια χρονιά, στο Άλσος Γουδή τα τελευταία χρόνια για το μεγάλο ραντεβού: να στήσουμε το Αντιρατσιστικό, αυτή τη μεγάλη μάζωξη, τη γιορτή μας που κλείνει την κινηματική χρονιά. Τη γιορτή που μας έλειψε πέρσι, αλλά δεν πειράζει, ας όψονται οι πλατείες και τα μεσοπρόθεσμα…

Το στήσιμο του Αντιρατσιστικού είναι …ταλαιπώρια. Αλλά έχει και τις ανταμοιβές του. Ξεκινά μια βδομάδα πριν, με φορτώματα στα φορτηγά (σίδερα και ξύλα για τα ταμπλό, εργαλεία και άλλα χρειαζούμενα) από τις αποθήκες, και ξεφόρτωμα «στο χώρο» (αυτό είναι στην αργκό μας: δεν λέμε «στην πλατεία Πρωτομαγιάς» ή «στο Γουδή», λέμε «στο χώρο»).  Και μετά, κάθε μέρα, από τις 10 το πρωί συνήθως, με τον ήλιο του Ιουλίου να μας σιγοψήνει, στήνουμε τις σκαλωσιές για τα ταμπλό, αραδιάζουμε τραπεζάκια, φτιάχνουμε περίφραξη, καθαρίζουμε, σηκώνουμε πανό για να αρχίσουν να μιλάνε οι άδειοι τοίχοι, κουβαλάμε, ξαποσταίνουμε, φωνάζουμε, διαφωνούμε, τραυματιζόμαστε (μη φανταστείτε, για κανά κόψιμο με σύρμα λέμε), και πάλι απ’ την αρχή. Στήνουμε εξέδρες, στήνουμε τα μπαρ, στήνουμε τις κουζίνες, και όσο πλησιάζει η μεγάλη ώρα ξεκινάει και το μεγάλο κουβάλημα: μπίρες, ποτά, μπίρες, σουβλάκια, μπίρες, σακούλες με πάγο, αναψυκτικά και, βέβαια, μπίρες. Και την ίδια ώρα, άλλοι/ες έχουν το ελαφρώς πιο άχαρο έργο να κάνουν όλα τα λογιστικά του πράγματος, άλλοι συνεννοούνται με καλεσμένους και συγκροτήματα, άλλοι ξαγρυπνούν για περιφρούρηση.

Μέσα σε πέντε-έξι μέρες, ο χώρος έχει μεταμορφωθεί από σκέτη πλατεία σε αυτό που ξέρουν πια όλοι οι επισκέπτες του Φεστιβάλ. Στις 6 το απόγευμα της Παρασκευής, που ανοίγουν οι πόρτες, …πάντα κάτι δεν είναι στη θέση του, αλλά ο χορός έχει ξεκινήσει. Και πάντα το ίδιο άγχος: θα πάει καλά; Θα έρθει κόσμος; Και όλοι/ες από αυτό το μελίσσι (συγχωράτε μας το κλισέ) που δούλευε τις προηγούμενες μέρες, χανόμαστε ανάμεσα στον κόσμο, σε μπαρ και γραμματείες, σε σκηνές και κουζίνες, σε ταμεία και ψυγεία, τρέχουμε δεξιά-αριστερά για κάθε πιθανή και απίθανη ανάγκη. Όταν διασταυρωνόμαστε ο ένας με τον άλλο, γκρινιάζουμε που δεν θα μπορέσουμε να δούμε τη συζήτηση/τη συναυλία/την εκδήλωση/την προβολή που θέλαμε, αλλά έπεσε ένα πανό/θέλουν κόσμο στις κουζίνες/θέλουν πάγο στα μπαρ/θέλουν αλλαγή στις πόρτες. Και κάποια στιγμή, σε ένα μικρό διάλειμμα, σταματάμε το τρέξιμο και κοιτάμε γύρω μας: η πλατεία είναι γεμάτη και ο κόσμος συνεχίζει να έρχεται, έχει μεταμορφωθεί από γκρίζο τσιμέντο σε ένα πολύχρωμο καμβά που πάνω συζητάμε, τραγουδάμε, χορεύουμε και ...γκρινιάζουμε. Και τότε νιώθεις ότι άξιζε τον κόπο η κούραση και τα νεύρα και ότι δεν μπορούμε χωρίς αυτό: είναι πλέον κομμάτι του εαυτού μας.

Μετά τις 2 το πρωί, που ο χώρος αδειάζει πια σιγά-σιγά, γίνεται ο πρώτος απολογισμός, ορίζονται βάρδιες για την περιφρούρηση, η κούραση βγάζει ανάγκη για χαλάρωση και κουβέντα, οι ρυθμοί πέφτουν, ας πέσουμε για ύπνο, αύριο έχει καθάρισμα το πρωί, και τακτοποίηση, γιατί η γιορτή συνεχίζεται.