Η ταινία του, «Πρώτη Ύλη»: Η Πρώτη Ύλη είναι το δεύτερο κινηματογραφικό μου ντοκιμαντέρ. Το πρώτο είναι «Το Σπίτι του Κάιν», μια αντίστοιχα προσωπική ματιά πάνω στην οριακή πράξη της ανθρωποκτονίας. 

Εργάστηκα στην «Πρώτη Ύλη» γιατί πολλά χρόνια πριν την σημερινή παρακμή της χώρας μου αισθανόμουνα οργή και ασφυξία μέσα στην πραγματικότητά της. Όταν η Ελλάδα παραληρούσε μέσα στα Ολυμπιακά ιδεώδη το 2004, εγώ έβλεπα αυτούς που έγιναν ήρωες της ταινίας μου. Έβλεπα την εξαθλίωσή τους, τη χυδαία εκμετάλλευσή τους από τα οικονομικά λόμπι που υπό την προστασία ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος κερδοσκοπούσε ασύστολα σε βάρος των μεταναστών-σκλάβων. Έβλεπα μια πόλη βυθισμένη, τυφλή στη δυστυχία των ανθρώπων που ζουν μέσα της, μια πόλη ικανή μόνο να αποβάλλει αγαθά για να καταναλώσει κάποια νέα. Έβλεπα, μελαγχολούσα και ευχόμουν να έρθει η μέρα που όλα αυτά θα καταρρεύσουν και θα εκτεθούν γυμνά στη συλλογική μας συνείδηση, απαιτώντας επιτακτικά από τον καθένα να πάρει επιτέλους μια θέση.

Για ποιο λόγο συμμετέχετε στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ; Είναι η πρώτη φορά; Θεωρείτε ότι η συγκεκριμένη διοργάνωση έχει να προσφέρει κάτι στη μάχη ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία; Ναι, είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω. Θεωρώ αυτού του είδους τις διοργανώσεις σαν απαραίτητες δημόσιες διατυπώσεις μιας κοινωνίας γύρω από το θέμα του ρατσισμού. Ο δημόσιος χώρος οφείλει με κάθε τρόπο να υπηρετεί την διαρκή υπενθύμιση των αρχών μιας κοινωνίας και το φεστιβάλ είναι για εμένα μία τέτοια οδική σηματοδότηση μέσα στις διαδρομές της πόλης.

Το μήνυμα τέτοιων σημάνσεων είναι απαραίτητο τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους ξένους. Στους γηγενείς πρέπει να γίνεται σαφές το πρόβλημα και να αναγκάζονται σε μία τοποθέτηση, να μην αποφεύγουν να το αντιμετωπίσουν σαν υπαρκτή απειλή που παράγεται από την κοινωνία και να προβληματιστούν πάνω στις παθογένειες αυτής της κοινωνίας. Στους ξένους νομίζω λειτουργεί σαν μια διαβεβαίωση αλληλεγγύης όλων εμάς που είμαστε πλάι τους έτοιμοι να υπερασπιστούμε την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους.

Ποια εικόνα σας έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τη λέξη «ρατσισμός»;  Σκέφτομαι μια αγέλη. Βλέπω μια αγέλη που ψάχνει να βρει ένα θήραμα. Το θήραμα είναι μόνο και αδύναμο. Η αγέλη το επιλέγει επειδή ακριβώς μπορεί να το κυκλώσει, να το παγιδεύσει και να το κατασπαράξει. Η αγέλη επιτίθεται εκ τους ασφαλούς. Για να είσαι ρατσιστής πρέπει να μπορείς να ανεχτείς για τον εαυτό σου ότι είσαι ένας από μια αγέλη. Για να είσαι ρατσιστής πρέπει να βρίσκεις ικανοποίηση στη νίκη επί των ανυπεράσπιστων.