to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

12:32 | 04.07.2012

left.gr

πηγή: https://left.gr/92

Κοινωνία

[Aφιέρωμα Αντιρατσιστικό] Άλλα τα μάτια του λαγού...

Μια ιστορία από το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Μυρτώς Μπολότα


Νομίζω ήμασταν για πρώτη χρονιά στο Γουδή. Καινούργιος χώρος, τεράστιες αποστάσεις, πολύς ο ήλιος, χαμηλοί οι φοίνικες. Πηγαινοερχόμασταν ζαλισμένοι λίγο πριν την ηλίαση και την απόγνωση, προσπαθώντας να στήσουμε ένα ακόμα φεστιβάλ.


Εκείνες τις μέρες, με κάποιο θαλασσοδαρμένο τρόπο, είχε φτάσει στην Αθήνα μια ομάδα έντεκα-δώδεκα Παλαιστινίων προσφύγων. Η κοινότητά τους, μη έχοντας τον τρόπο να τους εγκαταστήσει άμεσα σε ασφαλή καταλύματα, μας ζήτησε να τους φιλοξενήσουμε στο χώρο για μερικές μέρες. Ηταν το πιο ασφαλές σημείο σ’ ολόκληρη την πόλη.

Εφτασαν οι άνθρωποι, τους ενημερώσαμε στοιχειωδώς, τους ανακοινώσαμε τις ώρες του φαγητού, τους δείξαμε τα ψυγεία με τα νερά και τα αναψυκτικά και ξαναγυρίσαμε στις δουλειές μας. Θεωρήσαμε ντροπή να ζητήσουμε από καραβοτσακισμένους και ξεριζωμένους ανθρώπους συμμετοχή στις εργασίες. Οι περισσότεροι ήταν νεαροί άντρες, κάνα δυο λίγο μεγαλύτεροι -ποτέ όμως δεν μπορείς με ασφάλεια να προσδιορίσεις την ηλικία των ανθρώπων που τους έχει φάει ο ήλιος- κι ένας με πολύ μεγάλη μυωπία, του οποίου είχαν σπάσει τα γυαλιά και χρειαζόταν συνέχεια κάποιον να τον οδηγεί από το μπράτσο. Κυκλοφορούσαν πάντα όλοι μαζί, έμοιαζαν χαμένοι, αλλά ταυτόχρονα «ψάχνονταν».

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο κατέληξαν ότι ήμουν το κατάλληλο πρόσωπο που θα μπορούσε να τους δώσει κάποια δουλειά να κάνουν. Επέμεναν ότι δεν έχουν συνηθίσει να κάθονται άπρακτοι. Εγώ επέμενα στο δικό μου ποίημα, ότι δεν πρέπει να νιώθουν υποχρεωμένοι και να κάτσουν τέλος πάντων να πάρουν μια ανάσα. Με τα πολλά, τους έδωσα την περίφραξη στις κουζίνες, θεωρώντας ότι θα τους κρατήσει αρκετή ώρα απασχολημένους. Μισή ώρα αργότερα, όμως, νάτοι πάλι όλοι μαζί να μου ζητάνε καινούργια δουλειά. Τους έστειλα στην πάνω περίφραξη, που είναι και πιο ζόρικη. Σε λιγότερο από μια ώρα την είχαν τελειώσει. Διάλειμμα δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουν. Επέμεναν γελώντας ότι δεν είχαν κουραστεί… Ο ρυθμός αυτός συνεχίστηκε και τις υπόλοιπες μέρες, με αποκορύφωμα τις μέρες που μαζεύαμε πια την πραμάτεια μας.

Ηταν, βλέπετε, όλοι τους αγρότες κι όχι τρυφερά πόδια μητροπόλεων σαν κι εμάς. Εύχομαι να έχουν βρει κάπου να σταθούν και να ριζώσουν. Νάναι καλά.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)