δεν ξέρω αν ήσασταν ξύπνιοι εχτές στις 3:22 τη νύχτα αλλά εντελώς ξαφνικά άρχισε να βρέχει και να φυσάει τόσο έντονα που ήταν λες και άνοιξε μια καινούρια πραγματικότητα που μέσα της είχαν μπερδευτεί τα όρια και όλα τα πράγματα άρχισαν να πλησιάζονται επικίνδυνα και να εξαφανίζονται οι περιορισμοί των ειδών

αφού να σκεφτείς είδα τις κορυφές των δέντρων από τον πολύ αέρα να αγγίζουν το χώμα λες και είχαν γίνει σπουργίτια που βρήκαν μια πηγή να ξεδιψάσουν εντωμεταξύ τα σπουργίτια που κοιμόντουσαν μέχρι πριν λίγο τώρα είχαν ξεμαλλιαστεί τελείως κι ήταν τότε που έπεσε το ρεύμα στο σπίτι και μια πυγολαμπίδα εδώ κοντά άρχισε να ουρλιάζει

τότε άρπαξα τα άπαντα του σαχτούρη με μια απότομη κίνηση του χεριού μου και μέσα στο σκοτάδι άρχισα να διαβάζω αναζητώντας λίγα ψίχουλα να ταΐσω τον πεινασμένο ζητιάνο που στέκεται πλάτη έξω από τα θεόρατα τείχη της μοναξιάς μου και αξιοποιώντας τα μπουμπουνητά διάβαζα δυνατά και μια στροφή ποιήματος σε κάθε αστραπή που φώτιζε τον ουρανό

ομολογώ πως δεν το είχα ξαναζήσει αυτό να σκεφτείς για μια στιγμή ζήλεψα το τρίχωμα των νεάτερνταλ γιατί ήθελα τώρα να μου σηκωνόντουσαν όλες οι τρίχες βέβαια δεν ξέρω αν επειδή θα είχα περισσότερες τρίχες θα αυξανότανε και η ένταση της ανατριχίλας υποθέτω πως ναι και τη σκέψη αυτή για τους νεάτερνταλ την έκανα όταν διάβασα το απόσπασμα που λέει

η εκκλησία έσπασε

απ’ την πολλή βροχή

οι άγιοι βρεθήκανε

να τρέχουνε στους δρόμους

αλλά εκείνη την ώρα ήρθε το ρεύμα όλα έγιναν κανονική ζωή ντράπηκα να συνεχίζω να διαβάζω σαχτούρη με τεχνητό φως οπότε προσπάθησα να επιστρέψω πίσω στο ποίημα της ψυττάλειας αλλά δεν ένιωθα ποιητής όποτε έβαλα στα γρήγορα ένα φούτερ πήδηξα από το μπαλκόνι κι άρχισα να τρέχω μες τη νύχτα για να βρω έναν παπά να με ξεβαφτίσει τώρα που ήταν μεγάλη ευκαιρία