to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Αδώνιδος το ανάγνωσμα: Το εξωφρενικό ως κανονικότητα

Ένας πολιτικός που το πρωί λέει “άσπρο” και το μεσημέρι λέει “μαύρο” για το ίδιο ακριβώς θέμα μόνο και μόνο γιατί η πρώτη ατάκα του προκάλεσε περισσότερες αντιδράσεις και λιγότερο ενθουσιασμό στη δική του εκλογική πελατεία, επιμένοντας, χωρίς να κοκκινίζει, ότι πάντα “μαύρο” έλεγε, από γενέσεως κόσμου.


Οι πολιτικοί είναι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη. Όταν ωριμάζουν, όταν αλλάζουν οι συνθήκες ή όταν τους συμφέρει. Άλλοι το κάνουν σταδιακά, άλλοι απότομα.

Άλλοι με ταπεινότητα κι έχοντας κάνει την αυτοκριτική τους, άλλοι με περισσότερη ή λιγότερη ξεδιαντροπιά, προσπαθώντας να διαγράψουν την προηγούμενη άποψή τους από τη συλλογική μνήμη - κάτι πολύ δύσκολο στην εποχή του Ίντερνετ. Υπάρχει, όμως, ένας πολιτικός στην Ελλάδα που έχει περάσει από χρόνια σε άλλη πίστα.

Ένας πολιτικός που το πρωί λέει “άσπρο” και το μεσημέρι λέει “μαύρο” για το ίδιο ακριβώς θέμα μόνο και μόνο γιατί η πρώτη ατάκα του προκάλεσε περισσότερες αντιδράσεις και λιγότερο ενθουσιασμό στη δική του εκλογική πελατεία, επιμένοντας, χωρίς να κοκκινίζει, ότι πάντα “μαύρο” έλεγε, από γενέσεως κόσμου.

Πρόκειται για ένα απαράμιλλο ταλέντο. Και το όνομα αυτού: Άδωνις Γεωργιάδης. Ή απλά “Άδωνις”. Κορυφαία αλλαγή του, το... προσκύνημά του στο Άουσβιτς. Ο Σαούλ που πλάσαρε αντισημιτικά βιβλία έγινε Παύλος.

Οι ατάκες πέφτουν σαν το χαλάζι
Ο Γεωργιάδης επιβλήθηκε στην πολιτική με τη μέθοδο της ατάκας, με τη σκανδαλώδη στήριξη των μέσων ενημέρωσης και ως αποτέλεσμα ενός... μιθριδατισμού στον λαϊκισμό που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας. Όσο περισσότερο καταναλώνει το κοινό έναν ατακαδόρο με ιδιόρρυθμη φωνή που λέει ανερυθρίαστα ρατσιστικές κουβέντες, παίζοντας ενίοτε και τον γραφικό, χωρίς στιβαρό αντίλογο από τους οικοδεσπότες δημοσιογράφους, τόσο συνηθίζει στο εξωφρενικό. Αρχίζει να το θεωρεί πρώτα “τολμηρό” -δες πώς τα λέει- και μετά “κανονικό”. Ένα σημαντικό μέρος του κοινού σήμερα θεωρεί “κανονικό” τον κυνισμό και τον αμοραλισμό του Γεωργιάδη και “σοβαρή” τη στοχευμένη μπουρδολογία του. Βέβαια, από το στρατόπεδο της κυριλέ Ακροδεξιάς -αυτής που μετακόμισε μετά βαΐων και κλάδων από το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη στη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά και στη συνέχεια του Μητσοτάκη- το πρόσωπο που... σέβονται περισσότερο οι αντίπαλοι, από τα απομεινάρια της μετριοπαθούς Ν.Δ. μέχρι και την Αριστερά, ως επικίνδυνο εχθρό και στιβαρό ρήτορα στη Βουλή είναι ο Μάκης Βορίδης.

Αλλά ο Γεωργιάδης μπαίνει καθημερινά στα σπίτια όλου του κόσμου, μέσα από τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα, τα δελτία ειδήσεων, τις βραδινές εκπομπές με τις κινούμενες κεφαλές, τα ραδιόφωνα, από τις ενημερωτικές και λάιφ στάιλ ιστοσελίδες, από την προσωπική του ιστοσελίδα, από το Facebook, το Twitter, το Instagram.

Σχεδόν κάθε εμφάνισή του βγάζει κι έναν τίτλο προκλητικό, που κάνει τους οπαδούς του να τον χειροκροτούν και πολλούς κανονικούς ανθρώπους να τον σιχαίνονται - αλλά αυτό δεν τον πειράζει καθόλου. Μόνο όταν του θυμίζουν τη Novartis χάνει την ψυχραιμία του, αλλά τα φίλια μέσα δεν του θυμίζουν το σκάνδαλο συχνά, παρά μόνο για να του δώσουν την ευκαιρία να ουρλιάξει ότι “πρόκειται περί σκευωρίας”.

Υποθέτω ότι ακόμη και για το πορτρέτο που διαβάζετε τώρα θα πει ευχαριστώ στη λογική των παλιών σταρ του Χόλιγουντ: “Δεν έχει σημασία τι γράφουν για σένα, αρκεί το όνομά σου να είναι γραμμένο σωστά”.

Φθόνος και περιφρόνηση

Ο τελευταίος τίτλος που έβγαλε -τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- ήταν “δουλεύουν ‘μαύρα’ και είναι φοροφυγάδες οι μακροχρόνια άνεργοι”. Μια μέρα νωρίτερα είχε πει το επίσης... αμίμητο: “Τι να την κάνει τη ρευστότητα ο Έλληνας; Ούτε ταξίδια μπορεί να πάει, ούτε στην αγορά. 300 κιλά θα γίνει;”.

Αν και οι δύο ατάκες του είναι χυδαίες, η πρώτη είναι πολύ πιο ύπουλη από τη δεύτερη - την οποία άλλωστε οι πολυάριθμοι φίλοι του την πουλάνε ως... αστειάκι - έστω ατυχές. Η ατάκα με τους άνεργους φοροφυγάδες είναι ύπουλη διότι ακουμπάει σε έναν κόκκο αλήθειας - και επιτρέπει στους θαυμαστές του επιτήδειου αμοράλ να ενεργοποιήσουν όλο τον φθόνο και την περιφρόνηση που μπορεί να νιώθουν για τον πιο αδύναμο διπλανό τους αφήνοντας βεβαίως στο απυρόβλητο τους μεγαλοφοροφυγάδες.

Ο καθένας μπορεί να ξέρει μια καθαρίστρια που δουλεύει «μαύρα» και μπορεί να χειροκροτήσει τον Γεωργιάδη που λέει “μεγάλες” αλήθειες. Για τους μικρούς παραβάτες. Θα θυμάστε άλλωστε ότι την Ελλάδα τη χρεοκόπησαν οι άνθρωποι που αγόραζαν τυρόπιτα χωρίς απόδειξη - όπως επέμεναν οι έγκριτοι δημοσιογράφοι που έκαναν σταρ τον Γεωργιάδη.

Ο άνθρωπος όλων των προέδρων

Ο 47χρονος αντιπρόεδρος της Ν.Δ. και υπουργός Ανάπτυξης της κυβέρνησης -που κάθε μέρα φέρνει ένα... τσουνάμι επενδύσεων, το οποίο κανείς δεν κατάφερε να δει- ξεκίνησε την καριέρα του ως τηλεπωλητής σε περιθωριακά κανάλια βιβλίων ιστορικών -ή περίπου- από τον εκδοτικό οίκο που ίδρυσε ο πατέρας του. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ, στην εποχή της υψηλής τηλεθέασης του trash, και της συζύγου του πλάσαρε τον εαυτό του ως “μπουμπούκο”. Και στα χρόνια της κρίσης -που κατάφερε να την κάνει για την καριέρα του ευκαιρία εγκαταλείποντας το καράβι του Καρατζαφέρη που βούλιαζε για να ανέβει στο άρμα της καθεστωτικής Δεξιάς- επέλεξε τον ρόλο εκείνου του “θαρραλέου” πολιτικού που δεν ήθελε να... χαρίσει στο ΔΝΤ τις απολύσεις και το κλείσιμο των νοσοκομείων.

Αυτόν τον αμοραλισμό τον πούλησε ως εξορθολογισμό και εκσυγχρονισμό. Και βρήκε πρόθυμους αγοραστές, μεταξύ των οποίων και τον σημερινό πρωθυπουργό. Με τον οποίο φωτογραφίζεται όσο πιο συχνά μπορεί, όπως έκανε πριν με τον Σαμαρά κι ακόμη πιο πριν με τον Καρατζαφέρη. Κόλακας όλων των προέδρων, που δεν έκρυψε τη φιλοδοξία του να γίνει κι ο ίδιος πρόεδρος.

Είναι ο Γεωργιάδης προϊόν της κρίσης; Ή, πιο σωστά, θα μπορούσε ένας γελωτοποιός των περιθωριακών καναλιών, ένας “γραφικός” να έχει αναδειχθεί σε πολιτικό πρώτης γραμμής χωρίς την κρίση; Και χωρίς το “ξέπλυμα” και τη στήριξη της τηλεόρασης; Και χωρίς τα social media; Και χωρίς την επέλαση -και την αριστουργηματική χρήση από την πλευρά του- των fake news; Η απάντηση δεν είναι εύκολη - και θα αποπειραθούν να τη δώσουν οι πολιτικοί επιστήμονες που θα ερευνήσουν τον πρώιμο 21ο αιώνα. Όχι μόνο για την περίπτωση Γεωργιάδη...

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)