Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, δεν αφορά μόνο το «μισό του ουρανού», αφορά όλη την κοινωνία από οικονομική, κοινωνική και πολιτική άποψη. Άρα, φεμινιστές οφείλουν να είναι και οι άνδρες.
Στην πορεία της ιστορίας, ο ρόλος των γυναικών ποτέ δεν ήταν δευτερεύων. «Σ΄ολάκερη την Οδύσσεια» - γράφει ο Παναγής Λεκατσάς στο βιβλίο του Η Μητριαρχία – «κυριαρχούν γυναικείες μορφές εξαιρετικού μεγαλείου. Η Καλυψώ, η Κίρκη, η Ναυσικά, η Αρήτη, η Πηνελόπη».
Γυναικεία είναι και η πιο διαχρονική ενσάρκωση της ελευθερίας που έχουμε από την αρχαιότητα με την μορφή της Αντιγόνης, που συμβολίζει όχι μόνο την εξέγερση της γυναίκας, αλλά γενικότερα του ανθρώπου εναντίον κάθε τυραννίας.
Όμως, παρότι «οι γυναίκες μετείχαν πάντα στα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας», όπως διαπιστώνει η Ροσάνα Ροσάντα, δεν κέρδισαν την ισότητα ούτε με την μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789. Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη εξαιρεί τις γυναίκες, παρά την σημαντική συμμετοχή και συμβολή στην έκβαση της Επανάστασης. Αυτό οδήγησε την Ολυμπία ντε Γκουζ να γράψει το 1791, Τα Δικαιώματα της Γυναίκας και της Πολίτισσας. Ωστόσο, όχι μόνο δεν βρήκε ανταπόκριση, αλλά την έστησαν στην αγχόνη. Μάλιστα, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση το 1795, εξέδωσε διάταγμα που ζητούσε: «Όλες οι γυναίκες θα πρέπει να αποσυρθούν μέχρι νεότερης διαταγής στην αντίστοιχη κατοικία».
Η βιομηχανική εποχή φέρνει όλο και περισσότερες γυναίκες στην αγορά εργασίας, με φυσικό επακόλουθο την ένταξή τους και στα συνδικάτα. Αρχές του 20ου αιώνα, σημειώνονται και οι πρώτες κατακτήσεις στην κατεύθυνση ισότητας των φύλων με την αναγνώριση από πολλές χώρες του δικαιώματος εκλέγειν και εκλέγεσθαι για όλες τις γυναίκες.
Μέχρι σήμερα, πολλές διεθνείς συμβάσεις για την ισότητα των φύλων έχουν υπογραφεί και έχουν ενσωματωθεί στις εθνικές νομοθεσίες. Ωστόσο στην πράξη, μεγάλες ανισότητες παραμένουν. Ο «σεξισμός» ως ιδιαίτερη μορφή ρατσισμού, επιβιώνει στις κοινωνίες και η γενικότερη διεύρυνση των ανισοτήτων πλήττει πιο έντονα τις γυναίκες, π.χ. η ανεργία σε αυτές είναι διπλάσια από τους άντρες. Τους πολέμους, την βία και προσφυγιά υφίστανται, κατά κύριο λόγο, οι γυναίκες, καθώς και τα παιδιά. Πρόσφατα, είδαν το φως της δημοσιότητας καταγγελίες για εκτεταμένα κρούσματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης γυναικών στην Συρία και άλλες χώρες, ακόμα και από διεθνείς ΜΚΟ και ειρηνευτικές αποστολές του ΟΗΕ.
Από την άλλη, εκατομμύρια γυναίκες συμμετέχουν ενεργά στο παγκόσμιο φιλειρηνικό και αντιπολεμικό κίνημα. Ήδη από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδρύθηκαν γυναικεία κινήματα ειρήνης, που το 1919, οδήγησαν στην ίδρυση στην Ζυρίχη της Διεθνούς Ένωσης Γυναικών για την Ειρήνη και την Ελευθερία.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
