Αυτό είναι το γενικό συμπέρασμα της νεότερης έκθεσης της γερμανικής Οργάνωσης Κατά της Παγκόσμιας Πείνας Welthungerhilfe που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον σχετικό χάρτη που δημοσιεύει η οργάνωση αρωγής με τη σχετική κατάταξη των χωρών που καταγράφουν τα μεγαλύτερα ποσοστά πείνας, οι περιοχές της νότιας Ασίας και της υποσαχάριας Αφρικής συνεχίζουν να καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις.

Την τελευταία θέση της σχετικής κατάταξης καταλαμβάνει η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία ενώ την μόλις 97η επί συνόλου 118 η Ινδία. Σε όλο τον κόσμο ο αριθμός των υποσιτιζόμενων ανθρώπων υπολογίζεται στα 795 εκατομμύρια.

Αξιοσημείωτη πρόοδος σε 22 χώρες

Υπάρχουν όμως και σημαντικές επιτυχίες στη μάχη κατά της παγκόσμιας πείνας. Όπως τόνισε η επικεφαλής της γερμανικής οργάνωσης αρωγής Μπέρμπελ Ντίκμαν, από το 2000 ο αριθμός των ανθρώπων που υποφέρει από την πείνα μειώνεται συνεχώς και αυτό παρότι αυξάνεται την ίδια ώρα ο παγκόσμιος πληθυσμός. 22 χώρες μάλιστα έχουν καταγράψει «αξιοσημείωτη πρόοδο», όπως δείχνει και η σχετική κατάταξη των χωρών για το 2016.

«Η Μιανμάρ, η Ρουάντα και η Καμπότζη έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο τα τελευταία χρόνια. Χώρες όπου υπήρχαν πόλεμοι ή εμφύλιοι, όπου όμως υπεύθυνες κυβερνήσεις ανέλαβαν την ευθύνη για τους πολίτες. Παράλληλα υπήρξε καλή αναπτυξιακή συνεργασία και επενδύσεις σε αυτές τις χώρες».

Αυτό όμως αφορά, δυστυχώς, τις λιγότερες χώρες. Σε συνολικά 50 χώρες η κατάσταση κρίνεται «σοβαρή» ή «πολύ σοβαρή». Ιδιαίτερα κρίσιμη είναι η κατάσταση στη Μαδαγασκάρη, τη Ζάμπια, τη Σιέρα Λεόνε, το Τσαντ, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, την Αϊτή και στην Υεμένη.

Πόλεμοι και κακή διακυβέρνηση

Τα αίτια της πείνας δεν έχουν αλλάξει. Όπως εξηγεί ο Κλάους φον Γκρέμπμερ από το International Food Policy Research Center της Ουάσιγκτον, οι κυριότεροι λόγοι είναι οι ένοπλες συγκρούσεις «και κατά δεύτερον (…) η κακή διακυβέρνηση. Η απουσία κυβέρνησης ή μια διεφθαρμένη ή ανίκανη κυβέρνηση είναι παράγοντες που ουσιαστικά εντείνουν την πείνα».

Ευθύνες φέρουν όμως και οι βιομηχανικές χώρες, οι οποίες συμβάλουν καθοριστικά στην αλλαγή του κλίματος αλλά και στην εξόρυξη πρώτων υλών στις φτωχότερες χώρες του πλανήτη.

Μπορεί, σε αυτά τα συμφραζόμενα, να επιτευχθεί ο στόχος της «μηδενικής πείνας» (Zero Hunger) μέχρι το 2030, όπως προβλέπει η ατζέντα των Ηνωμένων Εθνών για τη βιώσιμη ανάπτυξη; Η εκτίμηση του Κλάους φον Γκρέμπμερ: «Η τάση είναι σωστή, η ταχύτητα όμως απολύτως ανεπαρκής».