Χτες ήταν η μέρα των μεγάλων αριθμών και των απίστευτων που γίνονται πραγματικά. Από τη μια μεριά, η υπερηχητική Γερμανία ταπείνωσε την ασυνάρτητη Σελεσάο, γράφοντας ποδοσφαιρική ιστορία και αποδεικνύοντας (για πολλοστή φορά σε αυτό το Μουντιάλ) την ανωτερότητα της συλλογικότητας έναντι του ατομισμού. Το 7-1 είναι απίστευτο αποτέλεσμα που, εντούτοις, έγινε πραγματικότητα.
Αντιστοίχως, όταν ο Τσίπρας ζήτησε δημοψήφισμα για τη ΔΕΗ, διάφοροι «έγκυροι αναλυτές» χλεύασαν την πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμώντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούν οι 120 βουλευτές για να εισαχθεί το ζήτημα στην Ολομέλεια της Βουλής –το παράξενο με αυτούς τους «αναλυτές» είναι ότι όσο πιο πολύ πέφτουν έξω οι προβλέψεις τους, τόσο πιο «έγκυροι» θεωρούνται στο χρηματιστήριο της διαπλοκής… Χτες, μετά και το κείμενο των 15 ανεξάρτητων βουλευτών, οι 120 υπογραφές βουλευτών βρέθηκαν, το δήθεν απίστευτο έγινε χειροπιαστή πραγματικότητα, και ο ΣΥΡΙΖΑ πιστώθηκε μια σημαντική πολιτική επιτυχία.
Όπως στο ποδόσφαιρο, όπου η κατωτερότητα μιας ομάδας στο γήπεδο μπορεί να αντισταθμιστεί από την ενεργοποίηση της… παράγκας (χωρίς την οποία η Βραζιλία δεν θα έφτανε στα ημιτελικά), έτσι και στην πολιτική η ήττα μπορεί να μετριαστεί με κόλπα και με θεσμικά ατοπήματα. Κόντρα στην κοινή λογικά και τα κοινοβουλευτικά ήθη, η κυβέρνηση αρνείται την άθροιση των υπογραφών και δεν συγκαλεί την Ολομέλεια. Η κυβερνητική πρακτική αντιβαίνει στην κοινή λογική γιατί όλες οι προτάσεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ, ανεξάρτητοι) συγκλίνουν στην ανάγκη διενέργειας δημοψηφίσματος, παρά τα διαφορετικά πολιτικά σκεπτικά τους. Αντιβαίνει επίσης στα κοινοβουλευτικά ήθη, γιατί σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν (με προεξάρχουσα αυτήν της Συνθήκης της Λισαβόνας) οι υπογραφές είχαν αθροιστεί. Η κυβέρνηση δεν αρνείται απλά να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία για το μείζον ζήτημα της ενέργειας, αλλά μπλοκάρει ακόμα και τη συζήτηση μιας τέτοιας περίπτωσης. Είναι τόσο εξόφθαλμα παράτυπη η άρνηση σύγκλησης της Ολομέλειας που ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης αποστασιοποιήθηκε από τη θέση της κυβέρνηση, θέλοντας προφανώς να διαφυλάξει το κύρος του ως προέδρου της Βουλής.
Ωστόσο, οι "παράγκες" μπορούν να καθυστερήσουν τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά δεν μπορούν να την αντιστρέψουν. Στο τέλος της ημέρας νικάει πάντοτε αυτός που είναι πιο ισχυρός μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
