to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

6 Αυγούστου, του Σωτήρος ή του ολέθρου;

Η 6η Αυγούστου είναι του Σωτήρος, κατά το χριστιανικό εορτολόγιο, αλλά για την ανθρωπότητα είναι του ολέθρου, ιδιαίτερα φέτος που η ανθρωπότητα υφίσταται την παρατεταμένη επιδρομή του κορονοϊού, ενώ στη Βηρυτό, άλλοτε αποκαλούμενη «Παρίσι της Μέσης Ανατολής», κυριαρχεί ο θάνατος και ο τρόμος τις τελευταίες μέρες.


Του ολέθρου ήταν και πριν από 75 χρόνια, που ο κόσμος εισήλθε στην πυρηνική εποχή μέσα από την κόλαση της Χιροσίμα και, τρεις μέρες μετά, του Ναγκασάκι. Ακολούθησε ο ψυχρός πόλεμος, με πρωταγωνίστριες τις ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, που αρκετές φορές βρέθηκαν μπροστά σε πυρηνική αναμέτρηση, όπως το 1962 με την «κρίση των πυραύλων» της Κούβας.

Η μνήμη της Χιροσίμα, αλλά και του Ναγκασάκι, συνοδεύεται από την προειδοποίηση ότι η πυρηνική απειλή δεν περιορίζεται από εθνικά σύνορα. Η κατοχή πυρηνικών όπλων και η κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων δεν μπορεί να αποτελούν αποκλειστικές επιλογές μιας χώρας, αφορούν όλο τον κόσμο και πολύ περισσότερο τους γείτονές της. Στη βάση αυτή τα αντιπυρηνικά κινήματα, του τουρκικού συμπεριλαμβανομένου, έχουμε ταχθεί κατά της δημιουργίας πυρηνικών εργοστασίων της Τουρκίας, τόσο στο υψηλής σεισμικότητας Ακούγιου όσο και στη Σινώπη της Τραπεζούντας.

Μετά τα πυρηνικά ατυχήματα του Τσερνομπίλ και της Φουκουσίμα, έχει καταστεί συνείδηση σε μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας ότι «από τα πυρηνικά δεν υπάρχει θεραπεία, παρά μόνο πρόληψη», καθώς και ότι «η μόνη ασφάλεια από τα πυρηνικά είναι η κατάργησή τους». Ο παλαιότερος διαχωρισμός, που γινόταν και από δυνάμεις της Αριστεράς, κατά των πυρηνικών όπλων, αλλά υπέρ των πυρηνικών εργοστασίων, δεν έχει καμιά ισχύ. Ζητείται ένας κόσμος ελεύθερος και από τις δύο αυτές πηγές πυρηνικού τρόμου.

Επισημαίνω ότι η Μέση Ανατολή αποτελεί περιοχή «υψηλού πυρηνικού κινδύνου», με απειλές για την Ελλάδα και την Κύπρο. Αρα, οφείλουν οι δύο χώρες να συνεργαστούν για τη δημιουργία Μέσης Ανατολής ελεύθερης από πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, σύμφωνα με αποφάσεις της Γ.Σ. του ΟΗΕ.

Το αντιπυρηνικό κίνημα υπήρξε το πρώτο παγκοσμιοποιημένο κίνημα, εδώ και πάνω από επτά δεκαετίες. Πέτυχε σημαντικές νίκες στο παρελθόν, υπήρξε εργαστήρι ριζοσπαστικών ιδεών και στη δική του δράση στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 οφείλεται η καθιέρωση του όρου «Διπλωματία των Λαών».

Σε όλες τις φάσεις ανάπτυξής του, το αντιπυρηνικό κίνημα υπήρξε πλατύ και πολύχρωμο, με κύρια δύναμή του τη νέα γενιά, που αποτελεί πηγή ριζοσπαστικών ιδεών και πρωτότυπων μορφών δράσης.

*σύμβουλος του Διεθνούς Γραφείου Ειρήνης (ΙΡΒ)

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)