Κινδυνεύοντας να καταλήξω σε ύφος και διδάγματα Χολιγουντιανής παραγωγής για κοινό προεφηβικής ηλικίας, αποτολμώ να γράψω δυο λόγια για τα Χριστούγεννα. Δυο λόγια που στο κάτω κάτω δεν είναι καν για τα Χριστούγεννα. Είναι συντρόφισσα για σένα και για σένα σύντροφε. Είναι για τους φίλους και τους αγαπημένους μας. Και για μια μέρα, που έκανε σήμερα ηλιόλουστη στην καρδιά του χειμώνα δίχως να ξεχνάμε ούτε το σκοτάδι ούτε τον ίδιο τον χειμώνα. Τα Χριστούγεννα – μας μάθαιναν πάντοτε – είναι η γιορτή της αγάπης. Μεγάλη παγίδα, όχι, όχι βέβαια η αγάπη, μα να, αυτή η γιορτή της, εντοπισμένη σε μια μέρα – άντε έναν μήνα – τον χρόνο. Και μαζί η φιλανθρωπία, που καραδοκούσε κάθε που ερχόταν αυτή η εποχή, ως απόδειξη ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο κι ως εισιτήριο σίγουρο, αν όχι για τον παράδεισο, τουλάχιστον για ένα υπερφορτωμένο γιορτινό τραπέζι με υψηλά λιπαρά και τύψεις 0%.
Και πάνε μερικά χρόνια τώρα, που δεν είναι έτσι πια, γιατί ψυχικό απόθεμα δεν υπήρχε κι ούτε ψιλά στο ταμείο, έτσι που πάψαμε να ανοίγουμε και στα παιδάκια με τα τρίγωνα την πόρτα και τα ακούγαμε στον δρόμο μόνο να απομακρύνονται, με μια κάποια λύπη.
Και ίσως και φέτος έτσι να είναι. Μα τολμώ να πω πως όχι.
Δεν είναι, γιατί πια ξεμουδιάζουμε. Δεν είναι, γιατί η ήττα και η ντροπή και η μοναξιά γίνανε αλληλεγγύη και συντροφικότητα, που όλο βαθαίνει και ριζώνει και ψηλώνει και θεριεύει. Και γιατί η σκέψη είναι στα προσφυγάκια στην Μυτιλήνη, που τόσο θα ταίριαζαν σε κάθε κλασσική χριστουγεννιάτικη ιστορία, αλλά που κράτησαν παιχνίδια στα χέρια και χαμογέλασαν και έφαγαν ζεστό φαΐ, όχι επειδή είναι Χριστούγεννα – κι “έτσι κάνουμε τα Χριστούγεννα” - αλλά απλώς διότι ήταν παιδιά και πείναγαν και πόνεσαν αρκετά, έπρεπε πια να παίξουν. Επειδή υπάρχουν εκεί κάτω άνθρωποι. Και επειδή εκείνοι, δεν είχαν να μαγειρέψουν για το ρεβεγιόν. Είχαν να τιμήσουν τον τίτλο τους αυτό. Επειδή μια συντρόφισσα δεν έστειλε τελικά στην κόρη της κοτόπιτα – της είπε απλά το αυτονόητο “έγινε πιλάφι για τα προσφυγάκια”.
Δεν είναι σαν τις άλλες τις χρονιές, γιατί τα εγκαίνια της Wind και του δημάρχου στην Κυψέλη δεν ήταν ένα λαμπερό πάρτι κι ο κόσμος ήταν μαζεμένος παρακάτω, γιατί το βράδυ χίλια και βάλε άτομα δεν ξεχύθηκαν στα κλαμπ αλλά στην Πατησίων και γιατί σήμερα δεν είχαν ψώνια της τελευταίας στιγμής να κάνουν αλλά υποδέχτηκαν σείοντας τον κόσμο τους συντρόφους τους στην Ευελπίδων.
Δεν είναι φέτος μια ακόμη κορύφωση στην ετήσια στατιστική της κατάθλιψης. Γιατί έχουμε ρεβεγιόν “της παρέας” στον Πολυχώρο της Ανοιχτής Πόλης. Και γιατί ο Πολυχώρος αυτός υπάρχει – μια ακόμα δική μας κουκκίδα για να χαμογελάμε στην πόλη ετούτη.
Γιατί έχουμε μαγειρέματα συλλογικά, παζάρια χαριστικά, χειροποίητα δώρα όσο ποτέ πρώτα. Μια υπόσχεση μαγειρέματος αντί ακριβής εξόδου, μια βόλτα κάπου όμορφα, γραμμένη στο χαρτί και τυλιγμένη με κορδέλα. Γιατί έχουμε τρόφιμα και ρούχα και παιχνίδια σε κουτιά, που δεν αφήνονται στα σκαλιά κάποιας εκκλησίας, αλλά δίνονται χέρι με χέρι και τα χέρια σφίγγουν, σε κατειλημμένους κοινωνικούς χώρους, σε γειτονιές, σε στέκια.
Γιατί για κάθε “γίνε ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου” πάνω στις στάσεις λεωφορείων, ένας μπαμπάς είχε κατέβει φέτος σε πορεία μαζί σου, και μια μαμά σου έβαλε μαλόξ αντί για κολατσιό στη τσάντα.
Γιατί φέτος τα Χριστούγεννα δεν είναι η εξαίρεση, γιατί αυτή είναι η ζωή μας τώρα κι αυτός είναι ο δρόμος ο δικός μας. Γιατί ο αγώνας δεν έχει θλίψη και σκοτάδι μόνο, πάνω απ΄όλα έχει την ομορφιά των θραυσμάτων του δικού μας μέλλοντος.
Γιατί τα δικά μας Χριστούγεννα είναι
την 4η Φλεβάρη του συντρόφου Γιάννη Αλμπάνη.
Μόνο που πήραμε πια την απόφαση, πως ούτε και να πεθάνουμε μας πρέπει.
