Ο Τύπος εδώ και πολλά χρόνια περνάει διεθνώς κρίση. Ο κομματικός Τύπος βιώνει αυτή την κρίση στο δεκαπλάσιο. Από την Unita του πάλαι ποτέ κραταιού PCI έως την ιστορική Humanite, τα κομματικά έντυπα κλείνουν ή αναστέλλουν λειτουργίες τους. Στην Ελλάδα είναι νωπές οι μνήμες της πώλησης της συχνότητας του 902 σε κυπριακή offshore.
Τα κομματικά έντυπα, όπως αυτά προέκυψαν ως ανάγκη και μορφή λειτουργίας τις προηγούμενες δεκαετίες, έχουν πεθάνει. Τη δουλειά αυτή καλύπτει πλέον σε χρόνο μηδέν το Ίντερνετ. Ο συνεχώς μειούμενος αριθμός των αναγνωστών εξάλλου είναι αδιάψευστο τεκμήριο. Επιπλέον, οι κομματικές οργανώσεις της Αριστεράς δεν είναι οι ίδιες με αυτές που ήταν 10, 20, 30, 50 χρόνια πριν. Η ίδια η λειτουργία των κομμάτων έχει αλλάξει και αυτό δεν είναι προνόμιο του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ.
Σημαίνει αυτό ότι το έντυπο "πεθαίνει" συνολικά και πάμε σε μια εποχή που όλη η ενημέρωση θα παράγεται online; Κατά τη γνώμη μου όχι. Η τεχνολογική εξέλιξη θα αναγκάσει τον έντυπο Τύπο σε μετασχηματισμό και προσαρμογή στα νέα δεδομένα, δεν θα τον τελειώσει. Η δωρεάν διαδικτυακή ενημέρωση, που παράγεται συνήθως χωρίς καμία δεοντολογία, διασταύρωση της είδησης, ψύχραιμη ανάλυση και τεκμηρίωση, οδηγεί σε fake news, αναξιοπιστία και έλλειψη εγκυρότητας.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, ας μην είμαστε βέβαιοι ότι οι εφημερίδες θα εξαφανιστούν. Η ανάγκη για έγκυρη ενημέρωση, άποψη, ανάλυση και αναζήτηση της αλήθειας θα συνεχίσει να υπάρχει και δεν είναι καθόλου απίθανο το έντυπο να επανακάμψει ως μοναδικό εργαλείο για τους πολίτες που επιθυμούν ενημέρωση και όχι fast food ελαφρά αναγνώσματα και clickbait ανοησίες.
Η εφημερίδα θα επανέλθει μόνο αν προσαρμοστεί στα δεδομένα του 21ου αιώνα και της τεχνολογικής επανάστασης. Με ένα premium προϊόν, το οποίο θα δικαιολογεί την τιμή του, με παράλληλη ηλεκτρονική λειτουργία, αναβαθμισμένη και πολυποίκιλη.
Ειδικά στην ελληνική περίπτωση, η καθεστωτική μονοφωνία στα ΜΜΕ, εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνα, sites, κάνει επιτακτική την αναζήτηση όχι μονάχα της αλήθειας, αλλά και του δημοκρατικού δικαιώματος στην έκφραση της κριτικής, της άλλης άποψης. Η Αριστερά οφείλει στην κοινωνία να σπάζει τη μονοφωνία, να εκφράζει τη φωνή της. Και αυτό δεν το διασφαλίζει απλά η ιστορικότητα, αλλά η ικανότητα να προσαρμόζεται και να παρεμβαίνει στην εποχή της και εν τέλει να κερδίζει όλο και περισσότερους αναγνώστες.
