Ο πρώτος χώρος εκτιμάτο εκλογικά περί το 25%. Ο δεύτερος περί το 15%. Η πολιτική επιδεξιότητα του Ανδρέα Παπανδρέου έγκειται στην πολιτικο-ιδεολογική ενοποίηση των δύο συνιστωσών και στη δημιουργία ενός ηγεμονικού κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, που αποτέλεσε έτσι και το "κόμμα-επίκεντρο" της πολιτικής σκηνής στη μεταπολίτευση. Ο ΓΑΠ καταφέρνει μετά το 2010 να "εκδιώξει" την πρώτη συνιστώσα, στην ουσία να "κόψει το ένα πόδι του" που ήταν και το ισχυρότερο. Ο Βαγγέλης (άτομο που βάσει της ψυχοδομής του θεωρεί ότι ίπταται των κοινωνικών και ιστορικο-συμβολικών προϋποθέσεων) καταφέρνει μετά το 2011 να "εκδιώξει" τη δεύτερη συνιστώσα. Ταυτόχρονα, αίρει τη βασική υλική προϋπόθεση ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ, την συγκρότησή του ως "ηγεμονικού" κόμματος της Αντιδεξιάς (Δημοκρατικής) παράταξης. Το "αντιδεξιό" κόμμα γίνεται συνιστώσα και στήριγμα της δεξιάς, και μάλιστα της άκρας δεξιάς (ούτε καν του καραμανλικού "μεσαίου χώρου"). Επομένως, ένα ΠΑΣΟΚ χωρίς την "αριστερά" του και χωρίς τον "παπανδρέου" του, τι μπορεί να περιμένει στις εκλογές; (τροφή για εκτιμήσεις γύρω από τα επερχόμενα εκλογικά ποσοστά)...