to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

20 χρόνια χωρίς τον Kurt Cobain: Η σημασία του Nevermind

Έχουν περάσει 22 χρόνια, έξι μήνες και έντεκα μέρες από τη μέρα που το δεύτερο άλμπουμ των Nirvana, Νevermind, κυκλοφορούσε από την θυγατρική της Geffen, DGC.


Όταν η μπάντα το πήγε στην δισκογραφική είχε θετικό αίσθημα, πίστευε ότι θα πάει καλά στις πωλήσεις, ότι η εταιρία χρηματικά δε θα «έμπαινε μέσα» και το ρίσκο κυκλοφορίας θα ήταν μικρό. Επίσης, υπήρχε η αίσθηση πως είχε έρθει ο καιρός για να μεγαλώσει το μουσικό τους ακροατήριο, η δυνατότητα για παγκόσμιες περιοδείες σε Ευρώπη και Ανατολή ήταν εφικτή, οι πιθανότητες να γίνουν μια μπάντα πρώτης γραμμής ήταν με το μέρος τους.

 

Nirvanamania

Αυτό που δεν ήξεραν ήταν ο αντίκτυπος που θα είχε το γκρουπ στην αμερικάνικη νεολαία αφού η Nirvanamania που εμφανίστηκε και είναι ακόμα ζωντανή 23 χρόνια μετά το Nevermind και 20 μετά τη μέρα που ο Κurt τίναξε τα μυαλά του στον τοίχο δεν ήταν στα χαρτιά. Οι Nirvana χωρίς να το γνωρίζουν (συνειδητοποιώντας το όμως στην πορεία) έκαναν τη ριζοσπαστική τομή που είχε ανάγκη το ροκ στα 90s μέσα από ένα καλοσυντονισμένο hype.

O Kurt γνώριζε ότι στα χέρια του κρατούσε ένα πολύ καλό άλμπουμ, αν και τσίγκλαγε με την καλογυαλισμένη παραγωγή του Butch Vig. Ήθελε το αποτέλεσμα σε κάποια σημεία να είναι πιο ωμό από αυτό που βγήκε στο φινάλε και αντίστοιχα χαλαρό σε άλλες περιπτώσεις. Ήθελε, επίσης, να κλείνει με ένα ακουστικό κομμάτι· εκεί ζορίστηκαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού παραγωγός και τραγουδιστής. Είχαν ακούσει και οι δύο πολύ hardcore/punk και ήταν της άποψης πως μετά την καταιγίδα, νομοτελειακά ακολουθεί η ηρεμία επομένως αποζητούσαν ένα ήσυχο, λυτρωτικό και κατευναστικό κλείσιμο.

Το δίδυμο είχε κοινές εμπειρίες ηχογράφησης από το ‘87, τότε που συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στο Bleach. Το αποτέλεσμα πήγε καλά, έγιναν γνωστοί, ένα fanbase δημιουργήθηκε ωστόσο η επιτυχία του άλμπουμ κρίθηκε στην post-Cobain περίοδο, τα χρόνια που ακολούθησαν την αυτοκτονία τότε που ξέσπασε φρενίτιδα με τη μπάντα, τότε που έγιναν μύθοι μέσα σε λίγο καιρό.

Η χαμένη της όλης υπόθεσης ήταν η Sub Pop, η εταιρία που έβγαλε το Bleach. H μπάντα είχε παράπονα από την προώθηση του δίσκου κι ο Cobain θεωρούσε πως τα «αφεντικά» ήταν αδιάφορα απέναντι τους. Ήταν η εποχή που έκαναν βόλτα με νοικιασμένο βανάκι σε όλη την αμερικανική γη, κάτι που τους έκανε καλύτερους, τους γνώρισε πολλούς μουσικούς, ενώ ταυτόχρονα έφτιαχναν περισσότερο τ’ όνομά τους.

H χείρα βοηθείας των Sonic Youth

Οι Sonic Youth ήταν από τους πρώτους που βοήθησαν τους Nirvana με κάθε τρόπο. Πέρασαν πολλές ώρες τζαμάροντας και πίνοντας διάφορα «ματζούνια» στο Σιάτλ και τα μέλη γρήγορα έγιναν φίλοι. Έτσι η Kim κι ο Τhurston τους κανόνισαν ένα deal με την Golden Mountain, μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες management εκείνη την εποχή. Αυτή με τη σειρά της, βοήθησε να υπογράψουν συμφωνία με την DGC της Geffen για 300.000$. Aν και δεν ήταν το καλύτερο deal, ένας όρος σχετικά με τα ποσοστά των δικαιωμάτων επί των πωλήσεων έπεισε το γκρουπ να βάλει την υπογραφή του στo χρυσοφόρα, όπως αποδείχθηκε, συμβόλαιo. Η Sub Pop που εκείνη την περίοδο ήταν στο χείλος της οικονομικής καταστροφής, πήρε κάποια χρήματα ως αποζημίωση και κατάφερε να παραμείνει ζωντανή (μέχρι και σήμερα).

Η Nέα Αρχή

Οι πρώτες ημέρες των 90s σηματοδότησαν και μια καινούρια αρχή για τους Nirvana. Νέα δισκογραφική στέγη, νέα μέλη στη σύνθεση τους. Ο δεύτερος κιθαρίστας Jason Everman, που έβαλε λεφτά από την τσέπη του για να ηχογραφηθεί το Bleach, έφυγε αφού δεν ταίριαζαν τα θέλω του με αυτά των άλλων μελών, ενώ ο βασικός ντράμερ Chad Channing που ήθελε περισσότερα μουσικά προνόμια και συμμετοχή στο γράψιμο στίχων/μουσικής αντικαταστάθηκε από τον Dave Grohl. Ο τελευταίος ήταν μια επιλογή του Novoselic, που έκανε τη «βρώμικη δουλειά» να πείσει τον Cobain ότι ο πιτσιρικάς φαν του γκρουπ και ντράμερ των Scream είχε τις ικανότητες και την όρεξη για να ταιριάξει μαζί τους. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Σημαντική είναι η συνεισφορά του παραγωγού Butch Vig -που παρά τις όποιες αντιρρήσεις είχε ο Cobain για την παραγωγή που έκανε στο Nevermind πήρε το credit για τη δουλειά του, σε μια συνέντευξη που έδωσε στο MTV το ‘93 ο τραγουδιστής. Χωρίς τον Vig στα κουμπάκια της μεγάλης κονσόλας το Nevermind θα ήταν ένα άλλο άλμπουμ. Διαφορετικό από αυτό που πήραμε στα χέρια μας. Η ξεροκεφαλιά του σε συνδυασμό με την πειθώ και την εξυπνάδα του κατάφεραν να κάμψουν τις αντιστάσεις του Cobain και να δεχτεί πράγματα που δεν ήθελε ή δεν του ταίριαζαν μουσικά.

G-experiencingnirvana

Γιατί όμως αυτοί και όχι κάποιοι άλλοι;

Μάλλον πρόκειται για έναν συνδυασμό παραγόντων. Ήταν το κατάλληλο timing και το ροκ χρειαζόταν κάτι καινούριο που θα προκαλούσε έκρηξη. Αυτό, ας πούμε, που λείπει σήμερα. Το grunge κατάφερε να φέρει αυτή την μεγάλη έκρηξη αφού το ταλέντο υπήρχε. Αν δεν το είχαν οι Nirvana, το Nevermind δε θα γραφόταν ποτέ. Ωστόσο για να γίνει κάτι τόσο μεγάλο χρειάζονται και άλλα πράγματα. Ο Cobainγαλούχησε μια ολόκληρη γενιά. Έδωσε σε πολλά νέα παιδιά τη δυνατότητα να γίνουν ροκ σταρ (ή τουλάχιστον να το ονειρευτούν). Λίγα χρόνια πριν ξεκίνησαν οι Guns ‘N’ Roses και κατάφεραν να γίνουν η μεγάλη ροκ μπάντα της εποχής που γέμιζε στάδια σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των πιτσιρικάδων δεν μπορούσαν να ταυτιστούν με την εξτραβαγκάντσα του Slash και του Axl Rose. Ο Cobain ήταν πιο απλός, πιο οικείος. Φαινόταν ότι το μόνο που χρειαζόταν για να του μοιάσεις ήταν μια κιθάρα, ένα καρό πουκάμισο, ένα σκισμένο Levi’s 501 και βρώμικα All Star.

Βigger than the Pixies

Όσο μεγάλο λόγο κι αν είχαν οι corporates, το marketing και το promotion, αυτό που κατάφερε το Nevermind ήταν να μπει σε κάθε σπίτι και να γεμίσει ελπίδα, όνειρα, καύλα τον κάθε πιτσιρικά εκείνης της εποχής. Η επιτυχία των  Nirvana ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο. Η φωνή του Κurt παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της. Για ένα νέο παιδί, εκείνες τις μέρες, αυτό ήταν το παν. Και μάλλον γι’ αυτό πέτυχε τόσο πολύ το Nevermind. Η ίδια χρονιά ήταν ένα «μουσικό θαύμα» αφού κυκλοφόρησαν στην Αμερική άλμπουμ σαν το Ten των Pearl Jam, τοΤrompe Le Monde των Pixies, το Black Album των Metallica και το Gish των Smashing Pumpkins -άλμπουμ ορόσημα στην ιστορία της εναλλακτικής ροκ, ενώ την ίδια ώρα στην Αγγλία κυκλοφορούσαν διαμάντια σαν το Screamadelica των Primal Scream και το Lovelessτων My Bloody Valentine. Κανένα ωστόσο από τα προαναφερθέντα δεν έφτασε την φήμη του Nevermind.

F-experiencingnirvana

Nevermind Reissue

Πριν δύο χρόνια επανακυκλοφόρησε το Nevermind 20 χρόνια μετά την πρώτη φορά. Τα site, τα μουσικά περιοδικά και οι εφημερίδες έκαναν τεράστια αφιερώματα, τόσο μεγάλα που σε έκαναν να πιστεύεις ότι ζεις ξανά στο 1992. Το Spin είχε βάλει 40 ανθρώπους της μουσικής του σήμερα να μιλήσουν για το Nevermind και τον Cobain. Ανάμεσα τους και ο Henry Rollins, μια από τις μεγαλύτερες φιγούρες του αμερικάνικου punk/hardcore που δήλωσε πως «Οι Nirvana έριξαν μονομιάς την πόρτα κάτω, δείχνοντας σε παλιούς τύπους σαν εμένα πως έπρεπε να είναι τα πράγματα. Έπρεπε να πάω στο Lollapalooza με εκπρόσωπο τύπου και με προϋπολογισμό. Όποτε ήμουν στο ίδιο δωμάτιο με τον Kurt με κοιτούσε, κοιτούσε νευρικά κάτω και μετά έφευγε από το δωμάτιο. Του προκαλούσα νευρικότητα. Αλλά ρώτησα μια φορά την Courtney τι συμβαίνει με το αγόρι της και γιατί δε μου μιλούσε. Αυτή μου απάντησε πως απλά ήταν μαστουρωμένος και πως με φοβόταν γιατί ήμουν ο Mr. Straight-Edge και πως με συμπαθούσε αλλά τον φρίκαρα. Η μουσική τους παραμένει διαχρονική. Μπορείς να πάρεις ακόμα από τον πατέρα σου το cd των Nirvana και να το ακούσεις. Αυτό είναι φοβερό. Είναι μια μουσική που σου κολλάει στο μυαλό για κάποιο λόγο. Δεν έγραψαν μαλακίες».

O Dave Grohl είπε κι αυτός την άποψη του. «Όλη αυτή η επιτυχία ήρθε πολύ γρήγορα. Το αστείο με τους Nirvana είναι πως παίζαμε σε μέρη για 700-800 άτομα την ίδια περίοδο που είχαμε χρυσό δίσκο. Σκεφτείτε ότι κάναμε περιοδεία με βανάκι όταν ο δίσκος έγινε πλατινένιος. Ζούσα στον ξενώνα της φίλης μου όταν πουλήσαμε 10 εκατομμύρια δίσκους. Δεν ήταν μια επιτυχία που ήρθε μέσα σε μια νύχτα. Μας είχε πιάσει σοκ όταν καταλάβαμε πόσο πουλούσαμε. Πήγα στο εστιατόριο Benihana με μια πιστωτική κάρτα και είπα ωω Θεέ μου, αυτό το πράγμα λειτουργεί».

O Bob Nastanovich των Pavement που εκείνη την περίοδο έβγαζε τον πρώτο του δίσκο με την μπάντα του θυμόταν χαρακτηριστικά πως«Μέχρι να βγει το Nevermind, oι Pavement και άλλες μπάντες έφτιαχναν τη φήμη τους από μουσικά zines, από κολλεγιακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και από τις περιοδείες. Μετά από αυτό το άλμπουμ, οι άνθρωποι άρχισαν με επιμονή να κυνηγούν μπάντες σαν εμάς ή μπάντες που υπήρχαν για μόνο λίγους μήνες. Πιστεύω πως αυτό το άλμπουμ έδωσε το έναυσμα για κάτι τέτοιο – ποιος ξέρει αν δεν ήταν αυτό αν θα ήταν κάποιο άλλο; Ένας τύπος σαν τον Kurt Cobain έγινε ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους ανθρώπους στην ποπ κουλτούρα μέσα σε μια περίοδο 6 με 12 μηνών. Αυτό σε τρελαίνει. Φυσικά, τώρα έχουμε την Lady Gaga, με πολλούς ανθρώπους από πίσω της να φτιάχνουν αυτή την εξωπραγματική φήμη – αλλά τότε δεν ήταν έτσι για τους Nirvana, ούτε αυτός ήταν ο σκοπός. Έκαναν το “Smells Like Teen Spirit” και μέσα σε 30 μέρες ήταν τόσο μα τόσο δημοφιλείς. Ήταν τόσο τρομερό και μοναδικό. Δεν γίνεται να γίνει ξανά. Δε θα γίνει ξανά».

Αντί επιλόγου

Αυτό που έκαναν τότε είναι πολύ δύσκολο να επαναληφθεί ξανά αφού οι εποχές ήταν τελείως διαφορετικές, λιγότερο γρήγορες, χωρίς τόση πληροφορία και ίντερνετ. Αυτό που κρατάμε είναι 12 υπέροχα τραγούδια και δεν ασχολούμαστε με αμοραλίστριες χήρες που έβγαλαν εκατομμύρια στο όνομα ενός νεκρού συζύγου ή με εταιρίες που τα κέρδη τους εκτοξεύτηκαν από δικαιώματα στα memorabilia του Cobainκαι των Nirvana.

 

Τrack by track

Το Smells Like Teen Spirit: Το πρώτο single, το video clip που δε σταμάτησε να παίζει το MTV για χρόνια, το βίαιο ξέσπασμα της κιθάρας, το εκπληκτικό ρεφρέν, τους φοβερούς στίχους που μπήκαν στο μυαλό μιας γενιάς που τους κουβαλά ακόμα μέσα της.

Το Ιn Bloom: Ο Vig Bouch πείθει τον Cobain να κάνουν και δεύτερο take φωνητικών λέγοντας του πως έτσι έκανε κι ο John Lennon.

To Come As You Are: To δεύτερο single του άλμπουμ. Ο Κurt έλεγε “Νο i don’t have a gun”. Ψέμματα.

Το Βreed: Τα δυνατά τύμπανα του Grohl. Koμμάτι οδοστρωτήρας.

Το Lithium: Το τραγούδι που θα ήθελε να έχει γράψει ο Black Francis των Pixies.

Tο Polly: Ωδή στην 14χρονη Polly που γυρνώντας από μια punk συναυλία βιάστηκε και κακοποιήθηκε από έναν ανώμαλο. Ένα από τα πιο τα πιο ευαίσθητα τραγούδια που έγραψαν ποτέ.

Το Τerritorial Pissings: H punk/hardcore πλευρά της εφηβείας του Cobain σε 143 δευτερόλεπτα.

Το Drain You: Πολλοί λένε ότι αυτό είναι το καλύτερο τραγούδι που έγραψαν ποτέ.

Το Lounge Act: Για μένα αυτό είναι το καλύτερο τραγούδι που έγραψαν ποτέ.

Το Stay Away: Αφιερωμένο εξαιρετικά στην Courtney Love. Ή όχι;

Το Οn A Plain: Το τραγούδι που αντικατοπτρίζει πλήρως το grunge των ‘90s.

Το Something In A Way: O Cobain και μια ακουστική κιθάρα. Μια ακουστική κιθάρα κι ο Cobain. Μαγεία, μεγαλείο, 10/10, μέθεξη, δισκάρα, εποποιία, λυγμός.

Το Εndless, Nameless: 9’ 57” μετά φινάλε του Something In A Way. To +1. Aδύνατον να καταλάβεις τι συνέβαινε στο μυαλό του Cobain σε αυτά τα 6’ 44” όταν το ηχογραφούσε. Η στιγμή που έβγαλε τη γλώσσα και σήκωσε το μεσαίο δάχτυλο στα κοστούμια και στον κόσμο.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)