to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Χωρίς διαμεσολάβηση

Το ντοκιμαντέρ είναι εκείνο το κινηματογραφικό είδος το οποίο αφηγείται ιστορίες βγαλμένες απευθείας μέσα από την πραγματικότητα. Κι όσο πιο άμεση και αδιαμεσολάβητη είναι η αφήγηση τόσο πιο συναρπαστικό μπορεί να γίνει. Βέβαια πάντοτε εξαρτάται από την ιστορία που επιλέγει να αφηγηθεί ο σκηνοθέτης ή η σκηνοθέτιδα.


«Που είσαι Σινγκάλ;»
 
Ειλικρινά συγκλονίστηκα από τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το θέμα του ο Άγγελος Ράλλης (συν-σκηνοθεσία: Χανς Ούλριχ Γκοσλ) στην ταινία, «Που είσαι Σινγκάλ;».  Ακολουθεί το δράμα των ηρώων του καταγράφοντας τη ζωή τους και αυτό που εισπράττουμε ως θεατές είναι μια ταινία μυθοπλασίας! Οι ήρωές του είναι μια οικογένεια προσφύγων από την πόλη Σινγκάλ στο Βόρειο Ιράκ, οι οποίοι ζουν σε έναν καταυλισμό στα τουρκο-ιρακινά σύνορα.
 
Η ISIS κατέλαβε την πόλη και απήγαγε περίπου 3.000 γυναίκες. Οι κάτοπικοι της περιοχής είναι Γεζίντι, μια φυλή με τα δικά της πολιτισμικά. Η οικογένεια Χαβίντ, είναι Γεζίντι και τα μέλη της ζουν στον καταυλισμό. Όμως η μία κόρη βρίσκεται ανάμεσα στις απαχθείσες από τους ισλαμιστές γυναίκες. Παρακολουθούμε τις προσπάθειες του πατέρα, ο οποίος είναι αι το κεντρικό πρόσωπο, να πετύχει την απελευθέρωσή της. Τηλεφωνά σε διάφορους μεσολαβητές, προσπαθεί να στείλει χρήματα, ζει μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας ένα διπλό δράμα. Την προσφυγιά και την απαγωγή της κοπέλας. Τέλος, τον βλέπουμε να περιπλανιέται στα ερείπια της έρημης Σινγκάλ μαζί με τον εγγονό του και να εύχεται στους νεότερους μια καλύτερη ζωή κάπου αλλού.
 
Ο σκηνοθέτης δεν παρεμβαίνει σχεδόν καθόλου. Απλώς ακολουθεί τη δράση, την πραγματική δράση η οποία δεν είναι αποτέλεσμα σεναρίου. Δεν υπάρχουν συνεντεύξεις στο φακό, δεν υπάρχει αφηγητής. Τίποτε, μόνον αληθινοί άνθρωποι οι οποίοι βιώνουν ένα δράμα και ο φακός βρίσκεται κάπου εκεί, ως παρατηρητής, αποστασιοποιημένα και καταγράφει. Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία η οποία έχει αρχή-μέση-τέλος, έχει αφηγηματική δομή, έχει στιγμές έντασης και αγωνίας. Και φυσικά διαθέτει τέτοια αμεσότητα και αλήθεια που ενώ δεν επιδιώκεται από το σκηνοθέτη, ο οποίος απλά καταγράφει, δημιουργεί δυνατά συναισθήματα.
Πραγματικότητα και άνθρωποι. Η καλύτερη πρώτη ύλη για ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ.
 
«Village Potemkin»
 
Βέβαια ν στην προηγούμενη περίπτωση μιλούσαμε  για αμεσότητα, στο «VillagePotemkin», του Δομήνικου Ιγνατιάδη θα προσθέσουμε και το βίωμα. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να προσεγγίσεις ένα θέμα εφόσον έχεις μαζί του μια σχέση βιωματική.
 
 
Έχουμε δει στο παρελθόν πολλά ντοκιμαντέρ τα οποία ασχολούνται με κοινωνικά θέματα και συγκεκριμένα με τα ναρκωτικά. Άλλοτε αρκετά καλά κι άλλοτε λιγότερο παρουσίαζαν συνήθως το θέμα ‘από καθέδρας’ από την πλευρά των ειδικών, που προφανώς και η άποψή τους είναι σεβαστή, αλλά ποτέ από την πλευρά τω χρηστών.
Εδώ ο άνθρωπος ο οποίος παίρνει την κάμερα για να αφηγηθεί μια ιστορία είναι κάποιος ο οποίος έζησε μέσα στην πρέζα, ως χρήστης! Μιλά ο ίδιος μπροστά στην κάμερα, δίνει λόγο σε ανθρώπους σαν αυτόν και όλοι μαζί μας μιλούν για την εμπειρία τους, για τις αγωνίες, τα αδιέξοδα, την ηδονή, την εξάρτηση, τους φόβους.
 
Το βίωμα, λοιπόν, γίνεται ταινία. Ο σκηνοθέτης πηγαίνει μπροστά – πίσω στο χρόνο, κατακερματίζει την αφήγηση, είναι άμεσος, βιωματικός, αληθινός. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο διδακτισμού, μάλιστα, καθαρός πλέον, δε διστάζει να πει πως η πρέζα του λείπει αλλά προτιμά τη ζωή. Γιατί, με την πρέζα ‘δε φοβάσαι τίποτε, δε φοβάσαι ούτε καν το θάνατο. Όμως την παίρνεις γιατί φοβάσαι τη ζωή’.
 
Ο Ιγνατιάδης βέβαια, αφού βλέπει τα πράγματα από την πλευρά του χρήστη δεν παραλείπει να εξετάσει και την κοινωνική διάσταση του προβλήματος, την εκμετάλλευση του θέματος από την εξουσία, θυμίζοντας τον κ. Λοβέρδο και τις οροθετικές γυναίκες και τον κ. Γεωργιάδη που διέδιδε πως οι άνθρωποι μολύνονται με τον ιό HIV για να πάρουν το επίδομα.
 
Θαυμάσιο ντοκιμαντέρ, ψύχραιμό και εκπαιδευτικό (όχι διδακτικό) το οποίο δε φοβάται την αλήθεια, δεν κρύβει τίποτε κάτω από το χαλί και εντυπωσιάζει με την ειλικρίνεια και την τόλμη του. Συγχαρητήρια στο σκηνοθέτη και τους συντελεστές της ταινίας, για όλα όσα πέτυχαν!
 
«The extra mile» 
 
Υπάρχουν άνθρωποι πολλών ειδών. Κάποιοι όμως ξεχωρίζουν επειδή επιλέγουν να αναμετρηθούν με τα όριά τους και όχι μόνον για να αποδείξουν κάτι αλλά και για βοηθήσουν με τον τρόπο τους άλλους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Λευτέρης Παρασκευάς, το πρόσωπο γύρω από το οποίο κινείται το ντοκιμαντέρ «The extra mile», της Βικτωρίας Βελλοπούλου.
 
Ο Λευτέρης είναι υπερ-αθλητής, αγώνισμά του είναι το τρίαθλο. Στην προκειμένη περίπτωση θα τρέξει 140 χιλιόμετρα από το Λονδίνο ως το Ντόβερ, από εκεί θα κολυμπήσει τα 39 χιλιόμετρα της Μάγχης και στη συνέχεια με το ποδήλατο θα κάνει τα υπόλοιπα 296 χιλιόμετρα μέχρι το Παρίσι. Κι αυτό για να ευαισθητοποιήσει το κοινό και να βοηθήσει οικονομικά ανθρώπους με κινητικά προβλήματα.
 
Μέσα από το ντοκιμαντέρ της Βελλοπούλου γνωρίζουμε έναν άνθρωπο συγκροτημένο, σεμνό και ευαίσθητο. Και νομίζω πως αυτός είναι και ο σκοπός της σκηνοθέτιδας. Να γνωρίζουμε τον άνθρωπο μέσα από την προσπάθεια του και όχι το αθλητικό γεγονός αυτό καθ’ αυτό. 
 
Η ταινία κυλά ευχάριστα, οι θεατές ‘συμμετέχουν’ στην υπερπροσπάθεια του Λευτέρη, συμπάσχουν μαζί του. Κι αυτό σημαίνει πως η Βικτωρία Βελλοπούλου, τα κατάφερε.
 
Τα τρία αυτά ντοκιμαντέρ συμμετέχουν στο διαγωνιστικό τμήμα του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)