Είχα ξεκινήσει να γράφω ένα κείμενο για το κράτος φόβου και ελέγχου που οικοδομούν οι ΗΠΑ με τις εξευτελιστικές και ανόητες ερωτήσεις που υποβάλλουν σε όσους και όσες επιθυμούν να τις επισκεφτούν. Η ιδέα μου όμως αυτή ανατράπηκε από τη χθεσινή μαθητική πορεία για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και την αδιανόητη βία που επέδειξαν οι αστυνομικές δυνάμεις σε ανήλικους μαθητές και μαθήτριες.
Το χθεσινό πρωινό στην Αθήνα θύμιζε άλλες εποχές με τις δυνάμεις των ΜΑΤ να έχουν δημιουργήσει μια υγειονομική ζώνη στο κέντρο της Αθήνας και την ανυπόκριτη προσπάθεια του κράτους να εμπεδώσει στις συνειδήσεις των πολιτών πως ο κυβερνητικός αυταρχισμός έχει πλέον αναβαθμιστεί σε ξεκάθαρη απειλή πως όποιος-α διαμαρτυρηθεί κινδυνεύει με ξύλο, χημικά και σύλληψη που θα έχει τον μισό τουλάχιστον ποινικό κώδικα στο κατόπι του.
Αυτό βέβαια που επακολούθησε ξεπέρασε κάθε φαντασία. Οι άνδρες των ΜΑΤ με πραγματική λύσσα και χωρίς καμία απολύτως αφορμή κυνήγησαν και εγκλώβισαν τους πιτσιρικάδες στα προπύλαια και έπνιξαν την περιοχή με τα χημικά. Οι εκατοντάδες νεαροί και νεαρές υποχρεώθηκαν σε έναν εξευτελιστικό σωματικό έλεγχο τρεις και τέσσερις φορές από ένα τσούρμο αστυνομικών που είχαν σχηματίσει διάδρομο δεκάδων μέτρων μπροστά από τα προπύλαια. Όσοι και όσες έχετε εικόνες από την εκκένωση του πολυτεχνείου το 1973 σίγουρα κάτι θα σας θυμίζουν οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες του 2013 (όχι σε όλες βέβαια). Να μην ξεχάσω να αναφέρω όμως και το χυδαίο γεγονός που αφορούσε τον σωματικό έλεγχο κοριτσιών από άνδρες της ελληνικής αστυνομίας πρακτική που αναδεικνύει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και των σεβασμό των δικαιωμάτων κάποιων από αυτούς.
Κάποιες ακόμα φωτογραφίες που έδειχναν μαθητές να έχουν τσαλαπατηθεί, αιμόφυρτοι, από πάνοπλους αστυνομικούς έχοντας διαπράξει το «έγκλημα» της διαμαρτυρίας ολοκλήρωναν την αίσθηση ότι ζούμε υπό το κράτος του απόλυτου εκφοβισμού και αυταρχισμού στην Ελλάδα του 21ο αιώνα.
Το απόγευμα στη δεύτερη πορεία που διοργάνωναν διάφορες αριστερές πολιτικές κινήσεις το σκηνικό ήταν ακόμα χειρότερο χιλιάδες άνδρες των ΜΑΤ μπροστά, δεξιά, αριστερά και πίσω «συνόδευαν» την πορεία που έγινε. Εκατοντάδες μεταμφιεσμένοι ασφαλίτες σε όλα τα στενά με το ακουστικό στο αυτί, ομάδες Δέλτα, Δίας, Ήρα, Μελπόμενη και λοιποί να οργώνουν το κέντρο της Αθήνας ως υπέρτατοι άρχοντες της πόλης.
Αυτό το σκηνικό τρόμου και εκφοβισμού δείχνει μια ποιοτική αλλαγή από την πλευρά του κράτους που έχει αντιλήφθη πως οι μέρες των δικαιωμάτων και της εκδήλωσης διαμαρτυριών πρέπει να κατασταλούν με κάθε τρόπο, κυρίως βίαιο και αυταρχικό. Η συστηματική και ένοπλη απάντηση από πλευράς εξουσίας σε κάθε είδους κοινωνική αντίδραση αποκρυσταλλώνει τη στρατηγική της κυβέρνησης, που είναι βία εναντίον κάθε αμφισβήτησης, ξεγυμνώνει τα επιχειρήματα ότι ζούμε σ’ ένα κράτος δικαίου και απαντά με οργουελικό τρόπο στους πολίτες οι οποίοι έχοντας φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι εξαθλίωσης μπαίνουν σε κίνηση και αμφισβητούν τον ζόφο και την προδιαγεγραμμένη μοίρα τους. Βγαίνοντας στο δρόμο θα πρέπει να ξέρουμε πως η κρατική βία δεν νομιμοποιείται γιατί έτσι πιστεύουν οι εξουσιαστές, θα πρέπει να ξέρουμε πως ο συσχετισμός δύναμης είναι υπέρ των πολλών και πως καμία δημοκρατία, ακόμα και η αστική, δε δίνει το δικαίωμα σε οποιαδήποτε κυβέρνηση να μετατρέψει τη κοινωνία σε στρατόπεδο παρακολούθησης και καταστολής.
Έχοντας διαβεί τις μέρες της αυταπάτης, τις μέρες της αποχαυνωτικής κατανάλωσης, τις μέρες της τηλεοπτικής δημοκρατίας η συγκυρία μας υποχρεώνει να σταθούμε απέναντι και όρθιοι-ες στη κρατική τρομοκρατία, στα σιδερόφρακτα τάγματα καταστολής και να απαντήσουμε ειρηνικά, μαζικά και οργανωμένα. Να διεκδικήσουμε το δημόσιο δρόμο, τη ζωή μας, τα δικαιώματα μας, το ταξικό μας συμφέρον. Κανένας αγώνας δε κερδίζεται με την απουσία μας και την ανάθεση, καμία εξουσία δε πέφτει με παρακάλια και επίκληση ανθρωπισμού. Και στο κάτω κάτω οι νεοφιλελεύθεροι μιλάνε για ελεύθερη αγορά όχι για ελεύθερο κόσμο. Να το έχουμε στο μυαλό μας αυτό.
