16.01.2018 - 18:09
Όταν πεθαίνει ένας διάσημος καλλιτέχνης που μας έχει αγγίξει, στην πραγματικότητα δεν πενθούμε για τον ίδιο -άλλωστε δεν τον γνωρίζαμε. Πενθούμε για το κομμάτι του εαυτού μας που χάνεται μαζί με τον καλλιτέχνη. Για τον κόσμο στον οποίον εμείς και εκείνος/εκείνη συνυπήρχαμε. Και ο Τζιμάκος ήταν ακριβώς αυτό: μια συλλογή από θραύσματα επαναστατικότητας και αντίδρασης απέναντι σε σχεδόν οτιδήποτε μπορούσε να θεωρηθεί mainstream στην Ελλάδα, από την οποία ο καθένας διάλεγε ό,τι ήθελε και την οποία χρησιμοποιούσε ανά πάσα στιγμή. Η αρχική εφηβική οργή απέναντι στο κατεστημένο ωριμάζει, γίνεται πικρή ειρωνεία απέναντι στο σύστημα, και τελικά γίνεται μια απέλπιδα αλλά ειλικρινής προσπάθεια για εξαγωγή νοήματος και, ίσως, για κάποια προοπτική.
