"Η Γερμανία έχει ένα πρόβλημα: Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν τόσο εύκολα το κακό που τους κάνεις. Βέβαια δεν το σκέφτονται όσο περνάνε καλά, αλλά σε στιγμές ανάγκης και δυσκολιών τα παλιά φαντάσματα επανεμφανίζονται.
Το περιοδικό Spiegel μοντάρισε πάνω σε μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία Γερμανών αξιωματικών της Βέρμαχτ, οι οποίοι στέκονται με την υπερηφάνεια του κατακτητή στην Ακρόπολη, μια ευτυχισμένη Γερμανίδα καγκελάριο που κοιτάει ψηλά. Ο τίτλος ήταν “Η γερμανική υπερδύναμη - Πως βλέπουν οι Ευρωπαίοι τους Γερμανούς”.
Μπορεί να το βρίσκουμε δυσάρεστο, αλλά είναι μια πραγματικότητα στον ευρωπαϊκό νότο. Παντού όπου η Γερμανία εφαρμόζει στην ευρωζώνη “πειθαρχία”, η εικόνα του κακού Γερμανού είναι ξανά αποκρουστική και αυτή τη φορά (ο Γερμανός) εισβάλλει όχι με τα τανκς, αλλά με την οικονομική-δημοσιονομική πολιτική και τη δυναμική του οικονομία. Σε χώρες όπου η ανεργία των νέων φτάνει σχεδόν στο 50%, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν λεφτά για να πάνε στο γιατρό, δεν θεωρείται υπεύθυνη η καταστροφική δημοσιονομική πολιτική της ίδιας της κυβέρνησής τους για την αθλιότητα, όχι εκεί είναι δακτυλοδεικτούμενοι οι Γερμανοί.
Και όταν, όπως συμβαίνει ιδίως στην Ελλάδα και την Ιταλία, οι πληγές, τις οποίες προκάλεσε η γερμανική Βέρμαχτ με τις σφαγές του άμαχου πληθυσμού ακόμα πονάνε και για τις οποίες συχνά δεν έχουμε ακόμα εξιλεωθεί, ο υποτιθέμενος καλός (Γερμανός) ηγεμόνας, όπως θα ήθελε ευχαρίστως να τον θεωρούν, γίνεται ένα πρόσωπο με τα σύμβολα των SS στο μέτωπο.
Ο Χέλμουτ Κολ ήθελε το ευρώ για να ενώσει για πάντα αυτήν την Ευρώπη ειρηνικά. Ο Φρανσουά Μιτεράν το ήθελε για να εμποδίσει ένα τέταρτο Ράιχ, μια νέα γερμανική κυριαρχία επί της ευρωπαϊκής ηπείρου. Από αυτό προέκυψε μια Γερμανία, η οποία κέρδισε περισσότερο από το κοινό νόμισμα από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Το ένα τρίτο του ΑΕΠ της ευρωζώνης των 19 παράγεται στη Γερμανία. Απέναντι στα 3/4 των χωρών αυτών έχουμε εμπορικό πλεόνασμα. Η Γερμανία τάσσεται υπέρ της τήρησης των κανόνων της ευρωζώνης, όταν τους παραβιάζουν οι άλλοι. Και παραβιάστηκαν ιδιαίτερα συχνά και έντονα στην Ελλάδα, την Ιταλία και λιγότερο στην Ισπανία. 70 χρόνια μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο εμφανίζεται ξαφνικά πάλι η παραμορφωτική εικόνα του κακού Γερμανού.
Το σωστό είναι ότι η ελληνική και ιταλική μιζέρια δεν προκλήθηκε από τους Γερμανούς. Πριν την εισαγωγή του ευρώ οι χώρες αυτές είχαν εξαιτίας της χρόνιας αμελούς δημοσιονομικής πολιτικής δύσκολη πρόσβαση στις αγορές για δάνεια. Μετά ήρθε το ευρώ και ξαφνικά οι υπουργοί οικονομικών στην Αθήνα και τη Ρώμη βγήκαν κερδισμένοι από το ισχυρό ευρώ, χάρη στην φερεγγυότητα κρατών όπως η Ολλανδία, η Φινλανδία, το Λουξεμβούργο και η Γερμανία.
Η άντληση χρημάτων έγινε μονομιάς φτηνή. Και τα άντλησαν οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών, όχι όμως για να μεταρρυθμίσουν την κρατική διοίκηση και να εκσυγχρονίσουν τις υποδομές, αλλά χρηματοδότησαν με αυτά τα χρήματα δαπανηρά και περιττά οικοδομικά σχέδια και διόγκωσαν την πελώρια δημόσια διοίκηση έτι περαιτέρω.
Η κρίση τους δημιουργήθηκε επομένως από τους ίδιους. Ήταν απαραίτητες οι μεταρρυθμίσεις και αν υπήρξε κάποιος που με συνέπεια αλλά ευγενικά τις ζητούσε, ήταν η Ανγκελα Μέρκελ. Αλλά, ο κυβερνητικός και κομματικός της περίγυρος προήγαγε την εικόνα του κακού Γερμανού. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Φόλκερ Κάουντερ για παράδειγμα, ο οποίος ξαφνικά ανακάλυψε ότι η Ευρώπη θα μιλά τώρα γερμανικά. Οι πολιτικοί του χριστιανοκοινωνικού κόμματος ιδίως, οι οποίοι με λεξιλόγιο καφενείου μαστίγωναν τον τεμπέλη Ευρωπαίο του νότου. Τα ΜΜΕ, τα οποία διήγειραν το κοινό αίσθημα ή το πρωτοξύπνησαν. Δεν υπάρχει αμφιβολία: 70 χρόνια μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο υπάρχει και πάλι η παραμορφωτική εικόνα του κακού Γερμανού.
Και τώρα; Μια ιδέα δεν πρέπει απαραιτήτως να είναι κακή επειδή προέρχεται από την αριστερά. Η πρόεδρός τους, η Κάτια Κίπινγκ, παρουσίασε μια πρόταση για ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, το οποίο θα χρηματοδοτηθεί κυρίως από τη Γερμανία, ενός αντιγράφου της αμερικανόπνευστου σχεδίου επανεκκίνησης της οικονομίας για την εξουθενωμένη Ευρώπη, από το οποίο περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα βγήκε κερδισμένη η Γερμανία. Σε τελευταία ανάλυση θα επιστρέφαμε κάτι από το οποίο επωφεληθήκαμε προ δεκαετιών. Και η Άνγκελα Μέρκελ θα μπορούσε να επισκεφθεί την Ακρόπολη χωρίς τις ασπρόμαυρες σκιές του παρελθόντος .
