Τον συναντώ πολύ συχνά.

Έχει μια τεράστια καμπούρα.

Το ύφος του είναι προκλητικό, όχι παρακλητικό.

Σε πλησιάζει και σου λέει:

- Ένα χαρτομάντιλο πάρε ρε. Έχω ανάγκη. Καταλαβαίνεις;

Άλλοτε παίρνω, άλλοτε όχι.

Δηλαδή, άλλοτε παίρνω τα χαρτομάντιλα δίνοντάς του κανένα ευρώ, άλλοτε όχι. Στη δεύτερη περίπτωση του λέω ξερά:

-Δεν τα χρειάζομαι, πάρ’ τα πίσω.

Με κοιτάζει περιφρονητικά (είτε πάρω είτε δεν πάρω τα χαρτομάντιλα) και πάει παραπέρα.

Μερικές φορές, τις πολύ μικρές ώρες, τον βλέπω να στέκει μετέωρος ακούγοντας τη μουσική που παίζει ο dJ στο μπαρ. Μετά αράζει σε κάποιο τραπέζι και παίρνει τον υπνάκο του. 
Φαντάζομαι, κάποια στιγμή θα τον ξυπνάνε και θα τον διώχνουν.

Το φαντάζομαι αυτό, δεν το έχω δει ποτέ μου.

Αλλά…

…και δεν χρειάζεται να το δω, έχω εξαιρετική φαντασία.

Όσο για τα χαρτομάντιλα, τα πετάω μόλις φύγω από το μπαρ.