Μια φορά κι έναν καιρό, ας πούμε τον Απρίλιο του 2012, γεννήθηκε το left.gr. Πολλοί άνθρωποι, πολύ μεράκι, πολλά πληκτρολόγια, μπας και ανοίξει κατά την προεκλογική περίοδο μια ρωγμή στα κυρίαρχα ΜΜΕ. Η δειλή προσπάθεια ευοδώθηκε, η προσπάθεια αγκαλιάστηκε, η επισκεψιμότητα ανέβαινε μέρα με τη μέρα. Η ρωγμή άνοιξε...
Ζήσαμε την προεκλογική μάχη του Μάη, καλύψαμε τη βραδιά της μεγάλης νίκης του κινήματος και της Αριστεράς και το 16%. Μετά τη χαρά, τη συγκίνηση, ήρθε η νέα προκήρυξη εκλογών. Και πέσαμε και πάλι πάνω στα πληκτρολόγια να αντικρούσουμε τη λάσπη, να απαντήσουμε στον τρόμο που έσπερναν τα μιντιακά "παπαγαλάκια" και οι μνημονιακοί "σωτήρες".
Η Αριστερά μας έγινε αξιωματική αντιπολίτευση και μια καινούργια μνημονιακή κυβέρνηση μας προέκυψε. Ο προεκλογικός μας ρόλος είχε τελειώσει, μα μείναμε και πάλι στα πληκτρολόγια. Η ρωγμή στην κυρίαρχη ενημέρωση είχε ανοίξει για τα καλά. Μια αριστερή ματιά στην ενημέρωση ερχόταν πια να αναδείξει τους αγώνες της κοινωνίας που την λεηλατούσαν καθημερινά με νέα “τελευταία” μέτρα και ακόμα πιο σκληρές “τελευταίες” θυσίες.
Βρεθήκαμε με τα laptop στη Συνδιάσκεψη και το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αναδείξαμε τη φωνή των μελών του, των ανθρώπων του, τις δικές τους εκδηλώσεις, τις δικές τους ιδέες. Βρεθήκαμε στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, στα φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Καλύψαμε τις αυτοδιοικητικές εκλογές αλλά και τη μάχη και τη μεγάλη νίκη στις ευρωεκλογές. Χάσαμε και κάνα δυο πληκτρολόγια από τα ποτά της νίκης στο εκλογικό περίπτερο στα Προπύλαια αλλά χαλάλι...
Μείναμε καρφωμένοι στις οθόνες και τα πληκτρολόγια και ταξιδέψαμε στις Σκουριές, βγήκαμε στα πεζοδρόμια και τους δρόμους, με τους απολυμένους, τις καθαρίστριες, τα κινήματα, τους νέους, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους. Κάναμε κάθε μέρα εικόνα τις κραυγές τους. Μπροστά στις οθόνες ζήσαμε το “μαύρο” στην ΕΡΤ, το κίνημα στο Ραδιομέγαρο, την εκκένωση και τις χειροπέδες χαράματα στην κεντρική είσοδο. Γίναμε “κολλητοί” με τον @dromografos χωρίς να τον έχουμε γνωρίσει ποτέ από κοντά. Οι εικόνες του έδιναν αμεσότητα στα ρεπορτάζ μας. Πέρασαν από τα μάτια μας τόνοι χημικά, ατέλειωτες ώρες αστυνομικής βίας και καταστολής ενάντια σε κάθε δίκαιη κραυγή.
Μείναμε καρφωμένοι στις οθόνες και τα πληκτρολόγια σε μια καθημερινή μάχη με τις μονταζιέρες, τα “παπαγαλάκια” των καναλιών και των εφημερίδων, την κυβερνητική προπαγάνδα για τα αναγκαία... μέτρα, τις αναγκαίες... απολύσεις, τους... αναγκαίους θανάτους, τις αναγκαίες... αυτοκτονίες, τα αναγκαία... μαγκάλια. Ξυπνήσαμε χαράματα να βάλουμε ειδήσεις που άνοιγαν ρωγμή πόνου στις οθόνες μας. Νεκροί από πυρκαγιές σε σπίτια χωρίς ρεύμα, χωρίς πετρέλαιο. Άστεγοι στους δρόμους με τα κλειστά μαγαζιά. Παιδιά νηστικά, γέροι στα σκουπίδια και χέρια υψωμένα στον αέρα για μια σακούλα λαχανικά.
Η ρωγμή μας πολλές φορές γέμισε αίμα... Ξέραμε εξ αρχής ποιοι είναι οι χρυσαυγίτες και τα γεγονότα δυστυχώς μας επιβεβαίωναν. Κάποια από μας αυγουστιάτικα κάλυπτε τη δολοφονία μετανάστη από ναζιστές, του Λουκμάν αργότερα και άλλων από τα ναζιστικά τάγματα εφόδου. Κάποιος που ξενυχτούσε έτρεξε στο πληκτρολόγιο να γράψει για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Κάποια άλλη το πρωί, κάτω από την εικόνα με το ματωμένο μαχαίρι που τρυπούσε την οθόνη, συνέχισε το ρεπορτάζ, όταν τα κανάλια μιλούσαν για φόνο για το ποδόσφαιρο. Μέχρι που κάποιο πρωί, χαράματα, είδαμε τον Μιχαλολιάκο και την παρέα του με χειροπέδες για τις κατηγορίες που ξέραμε εξ αρχής...
Δεν είναι πρόθεσή μου η θεματική παράθεση των δημοσιευμάτων όλων ούτε καν να τηρήσω κάποια χρονολογική σειρά. Η καθημερινη ενημέρωση με έχει θολώσει... Σε αυτή την πορεία πολλά tag έγραψαν στη μνήμη του site και τη δική μου: Ρωμανός – Φαρμακονήσι – μετανάστες – πρόσφυγες – αυτοκτονία – φυλακές – κέντρα κράτησης μεταναστών – κρίση – φτώχεια...
Μέσα στο σκοτάδι αυτό η δική μας ρωγμή ανέδειξε και τις δομές αλληλεγγύης. Κινήματα και πρωτοβουλίες, που... δεν υπήρχαν για τα ΜΜΕ, πέρασαν από την οθόνη του left.gr, έγιναν είδηση, έδωσαν ελπίδα ότι όλοι μαζί μπορούμε.
Λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, το πληκτρολόγιο με έχει βαρεθεί από πάνω μια ολόκληρη προεκλογική περίοδο μέρα και νύχτα να κάνω “αντιτρομοκρατικό” αγώνα.
Οι εικόνες περνούν κινηματογραφικά. Εδώ στη ρωγμή της ιστορίας, περιμένοντας την ελπίδα και την εκλογική νίκη της Αριστεράς.
