Ο Ερμής βρισκόταν τον περασμένο Ιούνιο με τους φίλους του στην πλατεία του Κεραμεικού, όταν μια παρέα πέντε ατόμων τους επιτέθηκε αρχικά φραστικά. «Ακούω να εξακοντίζονται βρισιές και βωμολοχίες, όπως "πουσ@@ρες ξεκ@@ρες θα πεθάνετε και εσείς και οι που@@νες που σας κάνουν παρέα και ανοίγουν τα πόδια τους και δεν αναπαράγονται για να αυξηθεί η φυλή μας"».

Σοκαρισμένος από τη λεκτική επίθεση ο Ερμής τους πλησίασε και τους ζήτησε το λόγο που μιλούσαν στον ίδιο και στην παρέα του με αυτό τον τρόπο. «Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη λεκτική αναπαραγωγή και το δίποδο (που προσδιορίζεται από την κοινωνία ως άνθρωπος) ήρθε, μου έριξε μπουνιά στο μάτι, και μόλις άνοιξα το άλλο μάτι συνειδητοποίησα ότι είχε σπάσει τη μύτη του φίλου μου του Ν. και βγάζαμε και οι δύο αίμα. Κανείς δε βρέθηκε να μας βοηθήσει, πέρναγαν και απλά κοίταζαν με ύφος στεναχώριας και λύπησης».

Στη συνέχεια ειδοποίησε την αστυνομία, η οποία έφτασε, όπως καταγγέλλει ο ίδιος, περίπου δύο ώρες αργότερα και τους αντιμετώπισε με «ύφος θρασύτατο» και με ειρωνική διάθεση

«Αν η αστυνομία ερχόταν το πρώτο δεκάλεπτο θα τους είχε προλάβει και σε αυτό επομένως κοστολογώ μεγάλο μερίδιο στην ίδια την Πολιτεία« λέει.

Όταν εξήγησαν στους αστυνομικούς τι ακριβώς είχε συμβεί και ο Ερμής περιέγραψε τους δράστες της επίθεσης, η απάντηση ήρθε σαν ένα ακόμη χτύπημα: «Αν έρθεις κάποια στιγμή πάλι στο Γκάζι και τον δεις πάρε τηλέφωνο και θα περάσουμε».

Ο Ερμής χρειάστηκε να κάνει τέσσερα ράμματα και ο φίλος του ο Ν. χειρουργείο στη μύτη. «Γυρίζοντας σπίτι άυπνος για 26 ώρες και βλέποντας οι γονείς μου την κατάσταση στην οποία είχα περιέλθει, σοκαρίστηκαν και από τότε με ''αγκάλιασαν'' ολοκληρωτικά για αυτό που είμαι» εξομολογείται.

Μετά από αυτή την τραυματική εμπειρία, ο Ερμής είναι και πάλι το ίδιο αισιόδοξο άτομο που ήταν και πριν. «Μπορεί να φοβάμαι λίγο, γι’ αυτό και θα ξεκινήσω μαθήματα αυτοάμυνας, αλλά πεισμώνω ακόμη περισσότερο και ελπίζω σε κάτι καλύτερο για το μέλλον».

Πόσο εύκολο όμως είναι για ένα άτομο που δέχεται ομοφοβική επίθεση να το καταγγέλλει; «Είναι δύσκολο» απαντά ο Ερμής. «Τα άτομα αυτά φοβούνται την στοχοποίησή τους από οργανώσεις και άλλα φυσικά πρόσωπα που είναι συντηρητικά και δρουν φασιστικά και ρατσιστικά».

Αναζητώντας τις αιτίες και τις ρίζες της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας, ο Ερμής καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα φαινόμενα αυτά πάντοτε υπήρχαν. «Η κοινωνία και τα ΜΜΕ άργησαν να χρησιμοποιήσουν τον όρο ομοφοβία ή τρανσφοβία για να γίνει ευκρινές ότι υπάρχει και αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που πλήττεται. Φυσικά η άνοδος της ακροδεξιάς βοήθησε στο έπακρο να ενισχυθούν τέτοιες συμπεριφορές. Εγώ πολιτικά ανήκω στον ΣΥΡΙΖΑ και μπορώ να πω πως από τον χώρο μου η αντιμετώπιση στα ζητήματα αυτά είναι πολύ καλή και επαρκής. Πιστεύω πως τα περιστατικά αυτά αυξάνονται και φυσικά αυτό δεν αποτελεί ανεξάρτητο στοιχείο από την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Τα άτομα αυτά που αυτοαποκαλούνται «άντρες» με το να συμπεριφέρονται σαν «μπαμπουίνοι» καλύπτονται και νιώθουν ασφαλείς στη λογική ότι ο χώρος τους εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο και είναι και νόμιμο» τονίζει ο Ερμής.

Ο Γιώργος δέχτηκε ομοφοβική επίθεση μαζί με το φίλο του από αστυνομικούς στο κέντρο της Αθήνας.

«Περπατούσα με το αγόρι μου στη Δ. Αρεοπαγίτου και Μακρυγιάννη. Εκεί ήταν μια διμοιρία με 10-15 αστυνομικούς. Ξαφνικά ακούμε ένα σχόλιο από έναν αστυνομικό: "Ζευγάρι είναι; Και ποιος είναι ο άνδρας;".

Ο 25χρονος Γιώργος μαζί με το φίλο του αντέδρασαν αμέσως τηλεφωνώντας στην αστυνομία, σε οργανώσεις και σε δικηγόρους. «Θέλαμε να τους δείξουμε ότι δεν θα το αφήσουμε έτσι, ότι δεν είμαστε θύματα που θα δεχτούν τη βία τους έτσι άκριτα. Πολύς κόσμος δεν εστιάζει στη λεκτική βία, όσο στη σωματική. Προϋπόθεση, όμως για να δεχτείς τη σωματική βία είναι να ανέχεσαι τη λεκτική και την ψυχολογική βία».

Στη συνέχεια, όπως καταγγέλλει ο Γιώργος, τους πλησίασαν τέσσερις από τους αστυνομικούς και τους ζήτησαν να κάνουν έλεγχο στις τσάντες τους. «Άρχισα να ρωτάω το λόγο. Δεν μας έλεγαν το λόγο, εγώ φώναζα. Τότε πετάγεται ένας και μου λέει "Τώρα αυτό που κάνεις δεν είναι απείθεια;" Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μας εκφοβίσουν. Αμφισβητούσαν εντελώς την ύπαρξη της ομοφοβίας. Ήταν απίστευτη η αγραμματοσύνη, η ασχετοσύνη και η άξεστη συμπεριφορά τους».

»Όταν τους φώναζα για τη βία, ο κατά πως φαίνεται επικεφαλής τους με πιάνει από την αριστερή μασχάλη, με σπρώχνει ανάποδα στον τοίχο. Τότε λέει χαρακτηριστικά ο αστυνομικός: "Αυτό αν σου κάναμε θα ήταν βία". Ουσιαστικά δηλαδή υπέστην και σωματική βία».

Ο Γιώργος δεν σκέφτηκε ούτε μία στιγμή να αποκρύψει το περιστατικό. «Σε καμία περίπτωση δεν το διαπραγματεύτηκα να το αφήσω πίσω μου. Όσο περισσότερο μιλάς για κάτι, τόσο περισσότερο το ξεπερνάς. Όσο το καταπιέζεις τόσο περισσότερο σε κατατρώει και σε διαλύει ψυχολογικά. Είναι κινητήριος δύναμη για μένα».

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι οι ομοφοβικές επιθέσεις στο παρελθόν ήταν περισσότερες και πιο άγριες. «Τώρα ο κόσμος βγαίνει από τη ντουλάπα του. Οι οργανώσεις συσπειρώνονται, οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτές βγαίνουν έξω και διεκδικούν».

Εκφράζει, μάλιστα, και την πικρία του απέναντι στα μέσα ενημέρωσης που δεν ασχολήθηκαν νωρίτερα με το πρόβλημα. «’Ήταν μέρος του προβλήματος. Αν δεν έψαχναν παντού το αίμα, την καρικατούρα, αυτό που θα τους κάνει να γελάσουν ή να δημιουργήσουν αρνητικά στερεότυπα, αν είχαν ασχοληθεί παλιότερα, τώρα δεν θα είχαμε τέτοια περιστατικά, θα υπήρχε περισσότερη ενημέρωση πάνω σε αυτά τα θέματα».

Ο Γιώργος χαρακτηρίζει την Ελλάδα μια χώρα «βαθιά ρατσιστική» και δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι ακόμη κι εκείνος έχει μέσα του ρατσισμό και δίνει μάχη για να τον καταπολεμήσει.

«Η ομοφοβία, η τρανσφοβία και ό,τι έχει να κάνει με το μίσος, τη μισαλλοδοξία, σε κάτι που θεωρεί ο καθένας διαφορετικό από εκείνον είναι μέρος της κοινωνικής εκπαίδευσης των Ελλήνων. Κι εγώ έτσι έχω μεγαλώσει. Έχω κάνει μεγάλο αγώνα μέσα μου για να αποτάξω το ζυγό του να σιχαίνομαι οτιδήποτε είναι διαφορετικό από μένα. Και να προσπαθήσω να το πολεμήσω να το αλλάξω ή να το φέρω στα δικά μου μέτρα. Αυτό μου ενστάλαξαν από την οικογένειά μου μέχρι την κοινωνία, το σχολείο. Όταν κάτι είναι τόσο πολύ εδραιωμένο κοινωνικά είναι πολύ δύσκολο να βρεις την πηγή του».

»Ωστόσο, ο χώρος της δεξιάς και της ακροδεξιάς και γενικά οι χώροι που έχουν εθνικιστικές καταβολές, εθνικοσοσιαλιστικές ρατσιστικές και φασιστικές τάσεις και ιδεολογίες απλά αισθάνονται ότι δικαιολογούνται όταν βγάζουν το μίσος στην επιφάνεια. Οι άλλοι χώροι είτε συγκαλύπτουν το μίσος ή αν θα βγάλουν λόγους διεκδίκησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πιστεύουν ότι αυτό θα δώσει περισσότερη βαρύτητα στην πολιτική τους ταυτότητα (που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μια επίφαση). Με αυτά ως δεδομένα, διακρίνω πως το μίσος ή η άγνοια στο διαφορετικό είναι εγγενή στα περισσότερα άτομα».

Μιλώντας για τις αλλαγές που θα πρέπει να γίνουν προκειμένου να γίνει στην Ελλάδα σεβαστή η διαφορετικότητα, εκτιμά ότι όλα θα πρέπει να ξεκινήσουν από τον πλήρη διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας. «Η Ελλάδα δεν πέρασε ποτέ Διαφωτισμό και Αναγέννηση. Πρέπει από το σχολείο να μάθουμε να δίνουμε το ίδιο βάρος σε όλα τα χρώματα που υπάρχουν στη ζωή, στην ποικιλομορφία. Θέλει πολιτικές πρωτοβουλίες, θέλει κόσμο να επαγρυπνά».

Χαρακτηρίζει πολύ καλή πρωτοβουλία το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ενώ εκτιμά ότι η επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια θα δώσει ελπίδα και δύναμη. Ωστόσο το χαρακτηρίζει ημίμετρο, λέγοντας πως δεν πιστεύει ότι θα λύσει πολλά προβλήματα. «Αυτό που πρέπει να γίνει είναι πλήρης ισότητα στο γάμο».

Ο Γιώργος έχει μάθει στη ζωή να αγωνίζεται και το μόνο που φοβάται, όπως λέει είναι ο ίδιος του ο εαυτός. «Όταν αντιλαμβάνομαι ότι θίγομαι δεν γνωρίζω όρια. Ένας φίλος μου λέει ότι πρέπει να μάθεις να διαλέγεις τις μάχες σου. Αυτό εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Όπου βλέπω αδικία θέλω να την πατάσσω και έτσι διαλύομαι. Από την άλλη αν γεμίσουμε με εγωιστές που νοιάζονται μόνο για το τομάρι τους δεν θα πάμε πουθενά».

Ρεπορτάζ: Κική Μαργαρίτη

Διαβάστε ακόμα: Ομοφοβία στην Ελλάδα: Ρατσισμός με ταυτότητα σεξουαλική