Κοντά στα 40 χρόνια μετά, η είδηση του θανάτου του (στα 59 του χρόνια) αφήνει την παγωνιά της απώλειας σε όσους τον ήξεραν, αλλά και αυτούς που τον γνώρισαν μέσα από τα γραφτά και τις ραδιοφωνικές του εκπομπές, μιας και αντί της πολιτικής (υπήρξε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ, από το οποίο αποχώρησε όταν διερράγησαν οι σχέσεις του Περισσού με τον Συνασπισμό της Αριστεράς), τον κέρδισε αποκλειστικά η δημοσιογραφία.

Ο καρκίνος λύγισε αυτό το λαμπρό μυαλό που σε κέρδιζε ακόμα και αν διαφωνούσες κάθετα μαζί του. Σε κέρδιζε και με τη συναδελφική του στάση και την κατάθεση ψυχής σ' αυτά που ήθελε να μοιράζεται με τα «συντροφάκια» της δουλειάς.

Γεννούσε θέματα, τίτλους και εκπομπές σε χρόνο-ρεκόρ. Στις βραδινές συσκέψεις ως εφημεριδάς, αργότερα, άνοιγε δρόμους εκεί που όλοι έβλεπαν αδιέξοδα στον χειρισμό των θεμάτων που έτρεχαν. Επένδυε στα νέα παιδιά που είχαν την τύχη να ξεκινήσουν δίπλα του, είτε στα ραδιόφωνα («902 Αριστερά στα FM» – «Planet») είτε στις εφημερίδες που άφησε τα χνάρια του («Ριζοσπάστης» – «Αυγή» – «Εξουσία» – «Ημερησία»).

Τα κείμενά του θα μείνουν να θυμίζουν έναν ξεχωριστό γραφιά και οι μνήμες όσων τον γνωρίσαμε θα μας θυμίζουν πόσο δυσαναπλήρωτο θα είναι το κενό που άφησε. Ενα κενό που καλούνται να βιώσουν ιδιαίτερα επώδυνα τόσο η σύζυγός του και καλή συνάδελφος Σοφία Φασουλάκη καθώς και τα τρία του παιδιά.

Καλό ταξίδι στ' άστρα που μετρούσαμε ένα ξημέρωμα πριν κάμποσα χρόνια «συντροφάκι»ψάχνοντας για το πού βρίσκεται ο «μικρός πρίγκιπας».