to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Μετά τους αιγιαλούς σειρά έχουν τα δάση και οι δασικές εκτάσεις στο σίριαλ τρόμου που αφορά την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και των κοινών αγαθών.


Μετά τους αιγιαλούς σειρά έχουν τα δάση και οι δασικές εκτάσεις στο σίριαλ τρόμου που αφορά την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και των κοινών αγαθών. Από το ΤΑΙΠΕΔ ώς τη ΔΕΗ, από το νερό ώς τις παραλίες και από τη χωροταξία και την πολεοδόμηση ώς τα δάση και τις δασικές εκτάσεις, η κυβέρνηση προχωρά ένα καλά οργανωμένο σχέδιο λεηλασίας των κοινών αγαθών και της περιουσίας του ελληνικού λαού προς όφελος του πλουτισμού μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων. Επιπλέον, κάνει κάτι ακόμα. Πραγματοποιεί μια βίαιη επίθεση στη δημοκρατία και τις κοινές αξίες μιας κοινωνίας που ακόμα γνωρίζει και προστατεύει την έννοια του δημόσιου κοινού αγαθού.

Οι ευθύνες όποιων συνηγορήσουν σε όποιο θεσμικό ή πολιτικό επίπεδο είναι μεγάλες διότι χαρίζονται αφειδώς οι φυσικοί πόροι της χώρας σε ιδιώτες, κατ’ εντολήν δανειστών αλλά και ντόπιων συμφερόντων.

Στο νομοσχέδιο αυτό υπάρχουν εκατοντάδες ζητήματα, όλα σημαντικά, που μπορεί κανείς να θίξει. Υπάρχουν και πολλά κομβικά ζητήματα αρχής στα οποία έχει σημασία να σταθούμε.

Στα δύο πρώτα κεφάλαια του νομοσχεδίου, που αφορούν περιβαλλοντική αναβάθμιση και ιδιωτική πολεοδόμηση -οικοδομικούς συνεταιρισμούς- εγκαταλειμμένους οικισμούς και λοιπές διατάξεις, εισάγονται για άλλη μια φορά ψευδεπίγραφα έννοιες με θετικό πρόσημο όπως η «περιβαλλοντική αναβάθμιση» ή η «υποστήριξη εγκαταλελειμμένων και μικρών και φθινόντων οικισμών» (αντίστοιχα με το πώς εισάγονται οι έννοιες της «οριοθέτησης, διαχείρισης και προστασίας» στο διαβόητο νομοσχέδιο για τον αιγιαλό).

Στην ουσία πρόκειται για ρυθμίσεις εξυπηρέτησης σχεδόν φωτογραφικά αιτημάτων οργανωμένων συμφερόντων οικοδομικών συνεταιρισμών ή ίσως και εκείνων που θα τους εξαγοράσουν. Η οργανωμένη δόμηση με ιδιωτικά κεφάλαια και ενταγμένη σε δημόσιο σχεδιασμό είναι μια παλιά, θεσμοθετημένη και αναξιοποίητη για μια σειρά από λόγους δυνατότητα. Η ιδιωτική πολεοδόμηση που μας προτείνουν όμως είναι κάτι άλλο: είναι ιδιωτικός σχεδιασμός με ιδιωτικά κεφάλαια σε δημόσια και προστατευόμενη γη, συχνά καταπατημένη, που όχι μόνο επηρεάζει την υπόψη έκταση (που από δημόσια γίνεται πλέον επίσημα ιδιωτική και που από αδόμητη εκτός σχεδίου γίνεται πόλη), αλλά και τους όρους ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής.

Η ιδιωτική πολεοδόμηση που φέρνουν σε μια εποχή κρίσης δεν απαντά σε ανάγκες περιοχών με ελλείψεις υποδομών, δεν ανακουφίζει ανάγκες σε στέγη και κοινωνική κατοικία, δεν αντιμετωπίζει υπαρκτά ζητήματα υποβάθμισης περιοχών με μεγάλες συγκεντρώσεις αυθαιρέτων. Μέσω της «Τράπεζας Γης», μιας τράπεζας άυλων δικαιωμάτων δηλαδή σε οικοδόμηση, και μέσω μιας διαδικασίας «ανταλλαγής» ΜΗ τίτλων και ΜΗ δόμησης με τίτλους και δόμηση σε οποιαδήποτε περιοχή προκρίνει ο ενδιαφερόμενος, κοντά σε εγκαταλειμμένο ή μικρό και φθίνοντα οικισμό, το κράτος δεν μεσολαβεί για να σχεδιάσει ή για να υποστηρίξει πραγματικά τους αποδυναμωμένους οικισμούς. Αυτό που κάνει είναι να εμφανίζεται ως μεσάζων-σφραγίδα σε μια νομιμοφανή αλλά ουσιαστικά παράνομη επιχείρηση εκμετάλλευσης της πολύτιμης εξωαστικής γης, πολλαπλασιάζοντας έτσι τις νησίδες εξαίρεσης σχεδιασμού και οικιστικής ανάπτυξης και υπονομεύοντας δραματικά τον χαρακτήρα και την έκταση της δημόσιας περιουσίας και του φυσικού περιβάλλοντος.

Στο κεφάλαιο Γ του νομοσχεδίου, που αφορά ρυθμίσεις δασικής νομοθεσίας, με μια σειρά άρθρα, πρακτικά νομιμοποιείται κάθε είδους επέμβαση σε δάση και δασικές εκτάσεις υπό τον μανδύα του «δημόσιου συμφέροντος». Αν όμως κανείς ασχοληθεί με τα άρθρα που αναφέρονται στις επιτρεπτές αυτές επεμβάσεις (πολλές, φωτογραφικές), θα διαπιστώσει πως τα δασικά μας οικοσυστήματα κατακερματίζονται σε «οικόπεδα» και παραχωρούνται σε μεγάλα ιδιωτικά κεφάλαια για κάθε είδους επέμβαση χωρίς κανόνες και χωρίς προσχήματα και χωρίς κανένα δημόσιο συμφέρον. Ετσι, επιτρέπονται σε δάση και δασικές εκτάσεις από βιομηχανικές εγκαταστάσεις (κατασκευή εργοστασίων άντλησης και εμφιάλωσης νερού, ελαιοτριβεία, σφαγεία, εμφιαλωτήρια κοκ), εγκαταστάσεις κεραιών κάθε είδους μαζί με τα συνοδά έργα (ακόμα και στην καρδιά εθνικών δρυμών), εγκαταστάσεις αποθήκευσης πετρελαιοειδών μετά των αναγκαίων αγωγών προσαγωγής τους (μετά από εγκεκριμένη μελέτη αντιπυρικής προστασίας!!!), ναοί και μοναστήρια, ξενοδοχεία 4 και 5 αστέρων, επιχειρηματικά πάρκα, μεταλλεία, εκπαιδευτήρια, αθλητικές εγκαταστάσεις, σωφρονιστικά καταστήματα, χώροι αποθήκευσης και επεξεργασίας στερεών και υγρών αποβλήτων και άλλα.

Και βεβαίως, για να μην αναγκαστεί ο «επενδυτής» να πληρώσει πολλά, το νομοσχέδιο προβλέπει ότι «για τις επεμβάσεις σε δημόσια δάση και δασικές εκτάσεις το αντάλλαγμα χρήσης υπολογίζεται στο 50% της καθοριζόμενης, σύμφωνα με το άρθρο 6, αξίας τους»…

Το νομοσχέδιο αυτό πρέπει να αποσυρθεί, αυτό ζητήσαμε ως ΣΥΡΙΖΑ στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής όπου συζητιέται. Είναι για τον κάλαθο των απαράδεκτων της ιστορίας.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)