Πέμπτη, ώρα 10 το πρωί στη Γάζα. Σύμφωνα με τα όσα συμφωνήθηκαν το προηγούμενο βράδυ μεταξύ Ισραήλ, Ηνωμένων Εθνών και Χαμάς, από τούτη την ώρα και για τις επόμενες πέντε, δηλαδή μέχρι τις τρεις το μεσημέρι, τίθεται σε ισχύ μια προσωρινή, ανθρωπιστικού χαρακτήρα εκεχειρία.

Ειρήνη, λοιπόν, έστω και λίγο. Μαζί με τον οδηγό βγήκαμε στον δρόμο και κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης. Μια απόσταση πέντε λεπτών έχει απαιτήσει μέχρι στιγμής είκοσι πέντε κι ακόμα δεν φτάσαμε πουθενά. Παρατάμε το αυτοκίνητο στην άκρη και συνεχίζουμε με τα πόδια. Ψάχνω να βρω τις λέξεις γι' αυτό που συμβαίνει, αλλά δυσκολεύομαι. Είναι λες και κάποιος κούνησε ένα μαγικό ραβδί κι έδωσε ζωή στους άδειους δρόμους. Τα μαγαζιά ανοιχτά κι ο κόσμος να μπαινοβγαίνει. Το μποτιλιάρισμα, τα κορναρίσματα, αυτοκίνητα και κάρα αφήνουν ξανά τα σημάδια από τις ρόδες τους πάνω στην άμμο, που έμεινε ανέγγιχτη για εννέα ημέρες να ξαποσταίνει στην άσφαλτο.

Οι γεννήτριες φωτίζουν το εσωτερικό των μαγαζιών και η πραμάτεια τους κοσμεί τα πεζοδρόμια, αλλά δεν κεντρίζει και το βλέμμα των περαστικών.

Στον δρόμο, μπροστά από τις εισόδους των σπιτιών, γυναίκες μαζεμένες συζητούν τα νέα του πολέμου. Οι φαμίλιες που έχασαν δικούς τους είναι στο επίκεντρο των συζητήσεων. Το πένθος εδώ κρατά επτά ημέρες. Φίλοι και συγγενείς επισκέπτονται την οικογένεια που πενθεί και θρηνούν για την απώλεια.

Ακόμα και στο πένθος, ωστόσο, η Γάζα έχει δύο κόσμους. Άντρες και γυναίκες χωριστά. Οι άντρες στον δρόμο σε κοινή θέα, σε μια τέντα με δεκάδες πλαστικές καρέκλες, και οι γυναίκες στο εσωτερικό του σπιτιού. Οι άντρες αμίλητοι, ανέκφραστοι, στέκουν τριγύρω από τον πενθούντα και οι γυναίκες, μαυροφορούσες, συνδράμουν με τα δάκρυά τους και το μοιρολόι τους στην έκφραση του πόνου της μάνας ή της συζύγου του σπιτιού.

Ένα τετράγωνο μακρύτερα, περίπου εβδομήντα άνθρωποι στέκουν σε μια ουρά που καταλήγει στην πόρτα της Arab Bank. Είναι ημέρα πληρωμών. Όχι όμως για όλους. Η Γάζα έχει ένα πολυεπίπεδο σύστημα δύο κόσμων. Σήμερα πληρώνονται οι εργαζόμενοι στη Φατάχ. Το κόμμα που ηγείται της Δυτικής Όχθης έχει διατηρήσει τη μισθοδοσία των ανθρώπων του που εκδιώχθηκαν από τις εργασίες τους απ' όταν ανέλαβε την εξουσία της Γάζας η Χαμάς. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι σήμερα στο Δημόσιο (μέλη της Χαμάς) παραμένουν απλήρωτοι τους τελευταίους επτά μήνες. Εδώ κι ένα μήνα, οπότε συστάθηκε η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, η Χαμάς ζήτησε από τη Φατάχ να αναλάβει τις πληρωμές και των δικών της ανθρώπων, όμως μέχρι στιγμής η Ραμάλα δεν έχει ικανοποιήσει το αίτημα αυτό.

«Σήμερα λοιπόν στην αγορά ψωνίζει η Γάζα της Φατάχ. Η Χαμάς άλλωστε είναι μαθημένη στις κακουχίες» μου λέει ο Άσραφ, ο οδηγός που με συντροφεύει σε αυτή την περιήγηση στο κέντρο της πόλης. Ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου της πόλης ετούτης. Έφυγε στα 18 του χρόνια για τα Αραβικά Εμιράτα, να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός, δούλεψε εκεί μέχρι τα 36 του, έβγαλε καλά χρήματα σε μια πολυεθνική κατασκευαστική και τα παράτησε όλα για να επιστρέψει στη Γάζα. «Μου έλειπε το σπίτι. Μου έλειπε η Γάζα, η θάλασσά της, ο αέρας της, οι φίλοι μου. Παρ' όλα τα προβλήματα, με τους Ισραηλινούς, με τη Χαμάς, με τη Φατάχ, αποφάσια να γυρίσω. Ίσως να μην το καταλαβαίνεις, αλλά έστω και με τον πόλεμο υπάρχει πλέον εσωτερική γαλήνη μέσα μου, αφού είμαι στο σπίτι. Μια εσωτερική ειρήνη», συμπληρώνει.

Ο Άσραφ δεν συμπαθεί τη Χαμάς, το Ισλάμ είναι ολοκληρωτισμός γι' αυτόν. Η Φατάχ πάλι δεν γοητεύει, γιατί δημιούργησε ένα πυραμιδικό σχήμα. Στην κορυφή ο αρχηγός, από κάτω η ομάδα που ελέγχει την εξουσία κι όλοι οι άλλοι στον πάτο. Δίχως φωνή κι αξία.

Τον ρωτώ τι θα μπορούσε να αποτελέσει πρόταση για τα πολιτικά πράγματα των Παλαιστίνιων. Ανασηκώνει τους ώμους. Σκύβει το κεφάλι. «Εύχομαι να μπορεί να το απαντήσει η κόρη μου όταν μεγαλώσει. Είναι μόλις δύο ετών. Ελπίζω ο χρόνος να αλλάξει τα πράγματα και για εμάς. Για την ώρα, πάντως, δεν βλέπω κάτι» μου απαντά.

Η ώρα κοντεύει τρεις. Η εκεχειρία οδεύει προς το τέλος της. Επιστρέφω στο ξενοδοχείο κι ο Άσραφ παίρνει τον δρόμο για το σπίτι του. Ένας πουνέντες καταλήγει στην ακτογραμμή της Γάζας με φόρα από τα ανοιχτά της θάλασσας και σπρώχνει την άμμο ξανά στις ροδιές που άφησε η εκεχειρία στην ασφαλτο.

Η Γάζα κλείνει πόρτες και παράθυρα. Δέκα δεύτερα μετά τις 3, οι πρώτες ρουκέτες εκτοξεύονται κατά του Ισραήλ. Το Τελ Αβίβ απαντά με αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Ένας τραυματίας πέρα από τα σύνορα, τέσσερα παιδιά νεκρά ξανά σ' ετούτη την πλευρά.

Τα μαθηματικά του πολέμου αποκαρδιώνουν. Οι συνομιλίες για μόνιμη εκεχειρία στο Κάιρο μοιάζουν με παρτίδα πόκερ που αδιαφορεί για τα πρόσωπα πίσω από τους αριθμούς.

Μέχρι η εκεχειρία να γίνει πραγματικότητα, το Ισραήλ θα βιώνει τον φόβο και η Γάζα τον πόνο