to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Μικροί «φυγάδες» αναζητούν μάταια τον… παράδεισο

Διασχίζουν τη Γουατεμάλα και το Μεξικό διανύοντας, με κάθε τρόπο και μέσο, πάνω από 2.500 χιλιόμετρα μέχρι τα αμερικανικά σύνορα, στην προσπάθειά τους να δραπετεύσουν από μια τραγωδία διαρκείας.


Ο Αλεχάντρο είναι μόλις οκτώ ετών και όταν τον συνέλαβαν είχε πάνω του μόνο ένα πιστοποιητικό γέννησης. Περπάτησε μόνος του επί τρεις εβδομάδες έως ότου φτάσει στα σύνορα με την Πολιτεία του Τέξας. Το όνειρό του; Να βρει συγγενείς του στο Σαν Αντόνιο ή την Νέα Υόρκη.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, δεκάδες μητέρες ταξίδεψαν από τη Γουατεμάλα, την Ονδούρα, το Ελ Σαλβαδόρ για να συναντηθούν στην πόλη Tequisquiapan στο κεντρικό Μεξικό, να αφήσουν λουλούδια στις γραμμές του τρένου και να θρηνήσουν τα χαμένα παιδιά τους. Τα παιδιά που, σκαρφαλώνοντας σε αυτά τα τρένα, κάνουν μόνα τους το μακρύ, πολύ επικίνδυνο ταξίδι για τα αμερικανικά σύνορα. Πολλά «χάνονται» στον δρόμο. Χιλιάδες άλλα όμως τα καταφέρνουν. Κι ο αριθμός τους φέτος έχει αυξηθεί δραματικά: 8.000 ήταν πριν από το 2012, 24.668 το 2013, από 60.000 έως 90.000 υπολογίζεται ότι θα είναι μέχρι τα τέλη του 2014, περισσότερα από 140.000 ασυνόδευτα παιδιά θα προσπαθήσουν να φτάσουν στην αμερικανική «γη των ευκαιριών» το 2015.

Για πρώτη φορά φέτος η πλειονότητα των μικρών «φυγάδων» δεν προέρχεται από το Μεξικό, αλλά από τρεις χώρες της Κεντρικής Αμερικής: τη Γουατεμάλα, την Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ. Και για πρώτη φορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια ένα πολύ μεγάλο ποσοστό εξ αυτών δεν είναι πάνω από 13 ετών.

Είναι η ωμή καθημερινή βία, η απόλυτη φτώχεια, η αναζήτηση σε πολλές περιπτώσεις των μεταναστών γονιών τους, αλλά και μια φήμη που κυκλοφορεί επίμονα από χώρα σε χώρα, ότι εάν φτάσουν στο Τέξας ή την Καλιφόρνια κανείς δεν θα τους απελάσει, που κάνει αυτά τα παιδιά να ξεκινήσουν το πολύ μακρινό ταξίδι. Από την Ονδούρα και το Σαλβαδόρ διασχίζουν τη Γουατεμάλα και το Μεξικό διανύοντας, με κάθε τρόπο και μέσο, πάνω από 2.500 χιλιόμετρα μέχρι τα αμερικανικά σύνορα στην προσπάθειά τους να δραπετεύσουν από μια τραγωδία διαρκείας.

Οσων παιδιών οι οικογένειες καταφέρουν να συγκεντρώσουν χρήματα (από 3.000 έως 7.000 δολάρια) ξεκινούν το ταξίδι με λεωφορεία -συχνά συνοδευόμενα από τα «κογιότ», δηλαδή τους δουλέμπορους- με προορισμό την κοιλάδα του ποταμού Ρίο Γκράντε, στο νοτιότερο άκρο του Τέξας, και διάφορες στάσεις σε «ασφαλή σπίτια» στη διαδρομή. Οσα δεν έχουν χρήματα, αναγκάζονται να περπατήσουν χιλιάδες χιλιόμετρα ή να αναζητήσουν δωρεάν μεταφορικό μέσο μέχρι να φτάσουν στο Μεξικό, όπου σκαρφαλώνουν λαθραία στο «τέρας» (La bestia), όπως ονομάζουν την αμαξοστοιχία που διασχίζει τη χώρα, με κίνδυνο της ζωής τους.

Με τις συμμορίες να αγοράζουν εύκολα πολιτική υποστήριξη, η δράση τους σε αυτές τις χώρες εντάθηκε και ξέφυγε τελείως από κάθε έλεγχο μετά το 2006, όταν στο γειτονικό Μεξικό η κυβέρνηση αποφάσισε να αντιμετωπίσει το δικό της τεράστιο πρόβλημα με τα καρτέλ ναρκωτικών και έστειλε εναντίον τους τον στρατό. Αυτός ο πόλεμος στρίμωξε τις μικρότερες συμμορίες, που μετακόμισαν νοτιότερα, έστησαν στην Κεντρική Αμερική το μαγαζί τους και σε ορισμένες περιπτώσεις εκτόπισαν τοπικές κυβερνήσεις και αστυνομία.

Τα παιδιά είναι οι πιο εύκολοι στόχοι τους: πέφτουν θύματα απαγωγών, βιασμών, υποχρεώνονται να γίνουν βαποράκια, «στρατολογούνται» με την απειλή του θανάτου στα σχολεία, στις εκκλησίες, στους δρόμους, στις γειτονιές τους. Κι αναγκάζονται να τραπούν σε φυγή αναζητώντας τη σωτηρία τους στις ΗΠΑ, στη χώρα που είναι και η αφετηρία των προβλημάτων τους.

Στο Σαλβαδόρ, για παράδειγμα, κουμάντο κάνουν δυο πολύ ισχυρές ναρκω-συμμορίες: η διαβόητη Mara Salvatrucha ή MS-13 και η Barrio 18, που έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους στη Γουατεμάλα και την Ονδούρα και βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους. «Γεννήθηκαν» στις κοινότητες Λατίνων μεταναστών στη νότια Καλιφόρνια και έχουν εξελιχθεί σε «πολυεθνικές» εγκληματικές οργανώσεις με «ημιαυτόνομα» υποκαταστήματα ανά περιφέρεια, παρουσία και στον Καναδά και δεκάδες χιλιάδες νεαρούς «στρατιώτες» στην υπηρεσία τους.

Η πολιτική που ακολούθησε η Ουάσινγκτον όλα αυτά τα χρόνια συνεισέφερε στη διόγκωση του προβλήματος. Οι Αμερικανοί θέλησαν να ξεφορτωθούν το πρόβλημα και το εξήγαγαν στους πιο αδύναμους γείτονές τους. Η τακτική των μαζικών απελάσεων μελών των συμμοριών που υιοθέτησαν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ τη δεκαετία του 1990 κι ο αναποτελεσματικός «βρόμικος» πόλεμος κατά των καρτέλ, παράλληλα με την κάθε είδους «ενίσχυση» των δυνάμεων ασφαλείας στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής ανάγκασαν τους «maras», τις συμμορίες δηλαδή, να επιστρέψουν στις ρίζες τους.

Εκμετάλλευση ανηλίκων

Από το 2011 και μετά, αναφέρει ανάλυση του Global Research, «οι συνέπειες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή στην ουσία ήταν η ενίσχυση και του εμπορίου ναρκωτικών και του «εμπορίου» και της εκμετάλλευσης των ανηλίκων. Εχοντας επιτρέψει επί δεκαετίες στο πρόβλημα να γιγαντωθεί, τώρα επιταχύνει μια χωρίς προηγούμενο εκστρατεία απέλασης γονιών, διαλύοντας οικογένειες και αφήνοντας απροστάτευτα παιδιά που έχουν γεννηθεί στις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα διώχνει τους μετανάστες με ρυθμούς πολλαπλάσιους απ’ ό,τι πριν από μια εικοσαετία. Δύο εκατομμύρια έχουν ήδη απελαθεί μέχρι τώρα… και στέλνονται πίσω στα αστυνομοκρατούμενα καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής -που χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ- όπου πολλοί εξ αυτών διώκονται, βασανίζονται και δολοφονούνται…»

Αποτέλεσμα λοιπόν αυτής της μακρόχρονης «διαπλεκόμενης» πολιτικής των Αμερικανών είναι ότι χιλιάδες παιδιά «χτυπούν την πόρτα τους»: είτε παραδίδονται, είτε εντοπίζονται από την αστυνομία και κατακλύζουν τα κέντρα κράτησης και υποδοχής τους, υποχρεώνοντας τον Μπαράκ Ομπάμα να κάνει λόγο για «επείγουσα ανθρωπιστική κρίση» στα σύνορα της χώρας.

«Είναι προσωπάκια που κοιτάζουν αποκαμωμένα πίσω από κάγκελα και κλειδωμένες πόρτες» περιγράφει ο Κρίστοφερ Σέρμαν στο Associated Press. Εκατοντάδες μικρά αγόρια και κορίτσια σκεπασμένα με κουβέρτες από αλουμίνιο να κοιμούνται στο πάτωμα σε τεράστιες αίθουσες των τελωνείων, που έχουν πρόχειρα μετατραπεί σε «ξενώνες» κράτησης στο Τέξας και στην Αριζόνα. Μέσα σε 72 ώρες τα παιδιά αυτά πρέπει να μεταφερθούν από τα χέρια των συνοροφυλάκων στις περίπου 100 εγκαταστάσεις των υπηρεσιών του υπουργείου Υγείας και Ανθρώπινων Πόρων, που είναι ήδη ασφυκτικά γεμάτες. Οι αρχές επέτρεψαν πρόσφατα πρόσβαση στους δημοσιογράφους, αλλά υπό όρους: καμία ερώτηση στο προσωπικό, καμία συζήτηση με τα παιδιά.

Νομικοί σύμβουλοι και κοινωνικοί λειτουργοί προσπαθούν στη συνέχεια να εντοπίσουν συγγενείς των μικρών μεταναστών, για να παραδώσουν την επιμέλειά τους μέχρι να εξεταστεί η περίπτωσή τους από δικαστή. Οι Ρεπουμπλικανοί κατηγορούν τον Λευκό Οίκο ότι με αυτή την τακτική δίνει την εντύπωση ότι για τα γυναικόπαιδα από την Κεντρική Αμερική είναι ελεύθερη η είσοδος στη χώρα, ενθαρρύνοντας την άφιξη και άλλων μεταναστών. Ο Λευκός Οίκος, από την άλλη, επιμένει ότι τα περισσότερα παιδιά -με λίγες εξαιρέσεις- θα επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Αλλωστε η απειλή από τη δράση των συμμοριών και ο κίνδυνος από την αυξανόμενη εγκληματικότητα αφενός δύσκολα μπορεί να αποδειχθεί από τους ίδιους τους ανήλικους στα ειδικά δικαστήρια και αφετέρου δεν εμπίπτει αναγκαστικά στην κατηγορία της πολιτικής δίωξης έτσι ώστε να χορηγηθεί άσυλο.

Οπως είπε στο Associated Press εκπρόσωπος της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ασκούνται πιέσεις στις ΗΠΑ και στο Μεξικό να χαρακτηρίσουν αυτά τα παιδιά «πρόσφυγες εκτοπισμένους από ένοπλες συγκρούσεις», πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα απελαύνονται αυτομάτως, αλλά θα βρίσκονται υπό διεθνή προστασία.

Προς το παρόν πάντως και με τις μεσοπρόθεσμες εκλογές για το Κογκρέσο στον ορίζοντα, Λευκός Οίκος και Ρεπουμπλικανοί δείχνουν να διαγκωνίζονται για το ποιος θα στείλει πιο γρήγορα τα παιδιά πίσω στην κόλασή τους. Σύμφωνα με τους «New York Times», η κυβέρνηση Ομπάμα -που ζητά από το Κογκρέσο να εγκρίνει 2 δισ. δολάρια έκτακτη δαπάνη για να αντιμετωπίσει το κύμα των μεταναστών- επιδιώκει να δοθούν αυξημένες αρμοδιότητες στο υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας έτσι ώστε να μπορεί με διαδικασίες «fast track» να επιταχύνει τις απελάσεις όλων των παιδιών που ταξιδεύουν χωρίς τους γονείς τους, καταργώντας στην ουσία τροποποίηση που είχε υιοθετηθεί το 2008 η οποία παρείχε προστασία σε παιδιά-μετανάστες, πιθανά θύματα δουλεμπόρων, που δεν προέρχονται από όμορες χώρες, δηλαδή το Μεξικό και τον Καναδά.

«Τα σύνορα των ΗΠΑ δεν είναι ανοιχτά. Ούτε για τα παιδιά που ταξιδεύουν μόνα τους» λέει η επικεφαλής του Συμβουλίου Εσωτερικής Πολιτικής του Λευκού Οίκου, Σεσίλια Μουνιόζ. «Στην πραγματικότητα η διαδικασία απέλασής τους αρχίζει μόλις πατήσουν το πόδι τους σε αμερικανικό έδαφος και πιστεύουμε ότι αυτό θα γίνει για την μεγάλη πλειονότητα αυτών των παιδιών».

Για τους ειδικούς σε θέματα μετανάστευσης δικηγόρους και τους ακτιβιστές η όλη διαδικασία είναι μια περίπλοκη παγίδα για τα ίδια τα παιδιά. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση δεν έχει την υποχρέωση να τους παράσχει νομική βοήθεια και τα παιδιά βρίσκονται, πάλι μόνα τους, απέναντι σε έναν εισαγγελέα που εισηγείται την απέλασή τους. Από την άλλη πλευρά, όσα από αυτά βρίσκουν δικηγόρο και έχουν δικαίωμα να καταθέσουν αίτηση για χορήγηση βίζας ή ασύλου, παλεύουν με μια βασανιστική γραφειοκρατική διαδικασία σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν, πολλές φορές χωρίς την παρουσία συγγενών τους, οι οποίοι μπορεί και οι ίδιοι να ζουν χωρίς χαρτιά στη χώρα. Η αναμονή για μια απόφαση μπορεί να διαρκέσει χρόνια, αλλά αυτή η «συμφωνία με τον διάβολο» για δεκάδες χιλιάδες παιδιά είναι ίσως η μοναδική ευκαιρία για να επιβιώσουν.

………………………………………………………………………………………………………………………………..

Η παγκόσμια πρωτεύουσα των φόνων

Ονδούρα

Είναι η παγκόσμια πρωτεύουσα των φόνων, με 91 ανά 100.000 κατοίκους και έναν στους 360 άντρες 15-29 ετών κάθε χρόνο να χάνει τη ζωή του δολοφονημένος. Μετά το πραξικόπημα του 2009, οι συμμορίες των ναρκεμπόρων διεύρυναν τις ρότες της διακίνησης και πλέον τα τρία τέταρτα της κοκαΐνης με προορισμό τις ΗΠΑ περνούν από την Ονδούρα. Συμμορίες και οργανωμένο έγκλημα ελέγχουν ολόκληρες περιοχές και στρατολογούν ακόμη και παιδιά νηπιαγωγείου, ενώ απαγάγουν συστηματικά κορίτσια που τα κρατούν ομήρους ως σεξουαλικές σκλάβες. Το 40% του πληθυσμού είναι μικρότερο των 15 ετών και είναι εξαιρετικά ευάλωτο απέναντι στη βία σε αυτή τη χώρα, που σήμερα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας της Λατινικής Αμερικής. Με μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ 4.800 δολάρια, το 70% των 8,5 εκατ. κατοίκων της είναι φτωχοί και από αυτούς 4,2 εκατ. ζουν στην απόλυτη ένδεια.

«Βίασαν ένα γειτονόπουλό μου γιατί δεν συνεργάστηκε»

Νόντγουιν, έφυγε από την Ονδούρα στα 11 του:

«Μια μέρα που ήμουν στο πάρκο, είδα μια ομάδα συμμορίτες να πλησιάζουν έναν συνομήλικό μου που έπαιζε, να τον γδύνουν και να τον βιάζουν, γιατί δεν συνεργάστηκε, αρνήθηκε να πουλήσει ναρκωτικά γι’ αυτούς. Ετρεξα να ειδοποιήσω τη μάνα του. Αλλά μετά φοβόμουν να βγω από το σπίτι, μήπως κάνουν και σ’ εμένα το ίδιο. Επρεπε να πάω να βρω τους γονείς μου στις ΗΠΑ, που έφυγαν όταν ήμουν πέντε μηνών. Ταξιδέψαμε για λίγο μαζί με τον “κογιότ” (δουλέμπορο) κι έπειτα με άφησε μόνο μου. Ρίχτηκα στον ποταμό Ρίο Γκράντε με ένα φουσκωτό, αλλά έσκασε πάνω σε ένα βράχο. Βυθίστηκα στο νερό, πίστεψα πως θα πεθάνω, αλλά κατάφερα να πιαστώ από έναν κορμό. Σώθηκα. Μου είπαν ότι επέζησα από ένα ταξίδι που έχει σκοτώσει πολλούς μεγάλους».

………………………………………………………………………………………………………………………………..

Σαλβαδόρ

Στο έλεος της κτηνωδίας των «μάρας»

Ο αιματηρός εμφύλιος (1980-1992) οδήγησε σε έξοδο εκατομμύρια Σαλβαδοριανούς, ιδίως στις ΗΠΑ, όπου οργανώθηκαν σε συμμορίες για να «προστατεύσουν» τις περιοχές τους. Οι διαβόητες «μάρας» αιματοκύλησαν αμερικανικές πόλεις, οδηγώντας στη μαζική απέλαση των μελών τους που, επιστρέφοντας στην πατρίδα τους, συνέχισαν την εγκληματική τους δράση. Η στρατηγική της στρατιωτικοποίησης των δυνάμεων ασφαλείας, με πρόφαση τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών, και η διαμάχη των συμμοριών για το μοίρασμα των εδαφών αναζωπύρωσαν τη βία. Χιλιάδες οικογένειες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους μέσα σε μια νύχτα και μεταφέρονται με τη βία σε άλλες περιοχές της χώρας. Φόνοι, ληστείες, επιθέσεις, βιασμοί είναι σήμερα περισσότερα από την εποχή του εμφυλίου, όπως άλλωστε και οι αιτήσεις ασύλου των απεγνωσμένων πολιτών. Η χώρα των 6,3 εκατ. κατοίκων, όπου το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι 3.800 δολάρια και η ακραία φτώχεια πλήττει τον έναν στους τρεις πολίτες, είναι σήμερα η τέταρτη βιαιότερη χώρα στον κόσμο με 42 φόνους ανά 100.000 κατοίκους. Η βία αντικατέστησε τη φτώχεια ως βασική αιτία φυγής των παιδιών.

«Μου απαγόρευσαν να ξαναπατήσω στο σχολείο μου»

Αλφόνσο, έφυγε από το Ελ Σαλβαδόρ στα 17 του:

«Το πρόβλημα ήταν ότι στο σχολείο μου υπήρχαν πολλά μέλη της συμμορίας των Μ18, ενώ η γειτονιά όπου ζούσα ήταν υπό τον έλεγχο της αντίπαλης συμμορίας των ΜS13. Είχαν σκοτώσει δύο αστυνομικούς που προστάτευαν το σχολείο μας. Μια μέρα με περίμεναν έξω από το σχολείο. Ηταν Παρασκευή, μια βδομαδα πριν από το Πάσχα. Μου είπαν πως αν ξαναπήγαινα στο σχολείο, δεν θα έφτανα ζωντανός σπίτι μου. Είχαν ήδη σκοτώσει δύο συμμαθητές μου και σκέφθηκα πως θα ήμουν ο επόμενος. Μετά από αυτό δεν μπορούσα ούτε να κυκλοφορήσω στη γειτονιά, μου το απαγόρευσαν. Ηξερα ένα παιδί που τον είχαν απειλήσει με τον ίδιο τρόπο και δεν το πήρε σοβαρά: τον σκότωσαν στο πάρκο. Αν δεν είχα αυτά τα προβλήματα, δεν θα είχα έρθει εδώ».

………………………………………………………………………………………………………………………………..

Γουατεμάλα

Κάθε δύο ώρες πεθαίνει ένα παιδί κάτω των 5 ετών

Οι δολοφονίες στη Γουατεμάλα αυξήθηκαν κατά 70% τον τελευταίο χρόνο, φτάνοντας τους 40 φόνους ανά 100.000 κατοίκους και καθιστώντας την την πέμπτη βιαιότερη χώρα στον πλανήτη. Συμμορίες, ναρκωτικά και βία στοιχίζουν στη χώρα το 7,3% του ΑΕΠ της, που δεν ξεπερνά τα 3.334 δολάρια κατά κεφαλήν. Περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους της ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και το 15% σε απόλυτη ένδεια, ενώ η φτώχεια ανάμεσα στους ιθαγενείς πληθυσμούς ξεπερνά το 78%. Το 43% των παιδιών κάτω των πέντε ετών πάσχει από σοβαρό υποσιτισμό και πέρυσι κάθε δύο ώρες ένα από αυτά πέθαινε από νόσους εύκολα ιάσιμες, όπως η διάρροια ή η πνευμονία. Εξι στα δέκα παιδιά που δουλεύουν κακοποιούνται συστηματικά από τους εργοδότες τους. Για πολλούς γονείς, όπως και στις άλλες χώρες της Κεντρικής Αμερικής, η φυγή φαντάζει ως μόνη σωτηρία για τα παιδιά τους.

Πέθανε πριν προλάβει να βρει το γιατρικό για τη μάνα του

Χιλμπέρτο Φρανσίσκο Ράμος Χουάρες, έφυγε από τη Γουατεμάλα στα 15 του

Δεν άντεχε να βλέπει τη μητέρα του να σφαδάζει από τις κρίσεις δίχως καμία φροντίδα, ούτε γιατρό. Ο Χιλμπέρτο Φρανσίσκο ήθελε χρόνια τώρα να αφήσει το ορεινό χωριό του Σαν Χοσέ Λας Φλόρες της Γουατεμάλας και να φτάσει στις ΗΠΑ: ονειρευόταν να κερδίσει χρήματα που θα βοηθούσαν τη μάνα του να ακολουθήσει θεραπεία για την επιληψία. Εκείνη τον παρακαλούσε να μην επιχειρήσει το ταξίδι. Ανήμπορη να τον μεταπείσει, του έδωσε φυλαχτό μαζί του ένα ροσάριο (προσευχητάρι). Με αυτό στον λαιμό, ένα τζιν Angry Birds και μαύρες δερμάτινες μπότες, βρήκαν ένα μήνα αργότερα το πτώμα του στην έρημο του Τέξας. Ο έφηβος χάθηκε στην κοιλάδα του Ρίο Γκράντε. Οι δυνάμεις του τον πρόδωσαν ενώ απείχε μόλις ενάμισι χιλιόμετρο από το πλησιέστερο σπίτι. Πέθανε από αφυδάτωση.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)