Το μακιγιάζ δεν μαλακώνει τις σκληρές γραμμές της μάσκας. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, στην πρώτη σύνοδό τους μετά τις ευρωεκλογές, συμφώνησαν για τη μοιρασιά των θέσεων αποφεύγοντας να συζητήσουν τα επείγοντα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία επιδεινώνονται από την επιμονή τους στις πολιτικές λιτότητας. Κι όμως, τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό Νότο το νόημα της ψήφου προς τα αριστερά ήταν σαφώς η καταδίκη της λιτότητας.
Στη Σύνοδο Κορυφής, με τη συμφωνημένη κατανομή των αξιωμάτων, επιτεύχθηκε ένας "μεγάλος συνασπισμός". Η γαλλο-γερμανική συμφωνία ή, ακριβέστερα, η υποταγή της εξασθενημένης Γαλλίας στην αυτοκρατορική Γερμανία (με την απομόνωση της Βρετανίας του Κάμερον, που τίθεται εκτός ευρωπαϊκών ισορροπιών) στηρίζεται στη συνέχιση της σοσιαλ-φιλελεύθερης συναίνεσης.
Η δήλωση των Ευρωπαίων ηγετών ότι είναι αποφασισμένοι να αξιοποιήσουν πλήρως την ευελιξία (!) που προσφέρει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι άλλη μια άσκηση ισορροπίας εις βάρος των συμφερόντων των Ευρωπαίων πολιτών. Το Παρίσι και η Ευρώπη διερμηνεύουν την κοινή δήλωση ως άνοιγμα προς την ανάπτυξη. Και το Βερολίνο την ερμηνεύει αυθεντικά ως επιμονή στον δρόμο της σωτηρίας, δηλαδή ως δημοσιονομική πειθαρχία.
Στη Βουλή η κυβέρνηση επιταχύνει τη νομοθετική εργασία για τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές ("μικρή ΔΕΗ", ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας με αιχμή τους αιγιαλούς, προοπτική κατεδάφισης συντάξεων), επιχειρώντας με τα τετελεσμένα να δεσμεύσει την κυβέρνηση της Αριστεράς. Η δέσμευση Τσίπρα ότι ως κυβέρνηση δεν θα αναγνωρίσει την πώληση της δημόσιας περιουσίας και τη διάλυση στρατηγικών τομέων της οικονομίας, καθώς και οι πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, προδιαγράφει τα στενά όρια του επιχειρούμενου από την κυβέρνηση εκβιασμού. Το πρώτο βήμα έγινε με τη συνάντηση των αντιμνημονιακών - δημοκρατικών πολιτικών κομμάτων με τα κινήματα και τις κοινωνικές οργανώσεις, με αιχμή την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ. Θα υπάρξει συνέχεια προκειμένου με βάση προγραμματικές συγκλίσεις να σφυρηλατηθεί η συνεργασία ή και η νέα ενότητα, ώστε να αφαιρεθεί από τον πρωθυπουργό η ικανότητα πολιτικών πρωτοβουλιών, που διαθέτει λόγω του παρόντος κοινοβουλευτικού συσχετισμού, με κορυφαία επιδίωξη την αποτροπή σχηματισμού πλειοψηφίας για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, μαζί τους και ο Σαμαράς, δείχνουν να μην έλαβαν το μήνυμα των ευρωεκλογών. Εκείνοι μπορούν να έχουν περιθώρια κινήσεων. Ο Σαμαράς καθημερινά δείχνει να εκτελεί εργολαβίες με το άγχος του πολιτικού ατυχήματος. Η επιλεκτική εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων ικανοποιεί ψηφοθηρικά ανοίγματα, καθώς και την επανεξισορρόπηση των σχέσεων ανάμεσα στην εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί ομολογία ρήγματος στη δημοκρατική νομιμότητα και επιβεβαίωση της δυναμικής ήττας που συνοδεύει την κυβέρνηση λόγω του αποτελέσματος των ευρωεκλογών.
