to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Εκβιαστές και εκβιαζόμενοι

Ένας ακόμα χυδαίος πολιτικός εκβιασμός εκτυλίχθηκε το τελευταίο διάστημα. Στόχος αυτή τη φορά ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης και διά αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ.


Από την πρώτη στιγμή, πριν καν βγει το πρώτο δημοσίευμα, όταν διάφοροι πίθηκοι της ζούγκλας είχαν αρχίσει να ζητάνε να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι με τον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα συντεταγμένα αποφάσισε να μην ενδώσει σε κανέναν πολιτικό εκβιασμό, να μην ανεχθεί να ορίζει τον δημόσιο βίο και την προσωπική ζωή κανενός ο νόμος της ζούγκλας.

Ο Γαβριήλ ζήτησε να αναλάβει ο ίδιος τον χειρισμό της υπόθεσης, σε συνεννόηση πάντα με το κόμμα, καθώς ήταν ο άμεσα εμπλεκόμενος. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη στιγμή στήριξε τον υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων τόσο ηθικά όσο και πολιτικά και ήταν σε διαρκή επικοινωνία μαζί του. Γι' αυτό αποτελεί λάθος όσων έσπευσαν να κατηγορήσουν το ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν υποστήριξε τον Γαβριήλ.

Ας πάμε, όμως, λίγο πιο πίσω. Για να δούμε ότι και το «μοντέλο» της Ανοιχτής Πόλης προεκλογικά κάπως έτσι λειτούργησε: με εμπιστοσύνη και αυτονομία. Εξηγούμαι: Η καμπάνια στον Δήμο της Αθήνας -όπως και κάθε καμπάνια- δεν ήταν στατική, προαποφασισμένη σε κάποιο «κεντρικό» υπόγειο που κάποιοι την έτρεχαν μέχρι την ημερομηνία των εκλογών -αν ίσχυαν όλα αυτά, ο Γαβριήλ θα είχε χάσει πριν από τις εκλογές!

Την έτρεχαν η «ομάδα καμπάνιας» και τα όργανα της Ανοιχτής Πόλης και συνδιαμορφωνόταν στην πορεία, ανάλογα με τα μηνύματα που παίρναμε όταν ερχόμαστε σε επαφή με τις ανάγκες των πολιτών στις γειτονιές, την εμβάθυνση στα ιδιαίτερα προβλήματα περιοχών του δήμου, τις κινήσεις των «αντιπάλων» μας, την κούραση και τον εκνευρισμό όσων συμμετείχαν, τις τοπικές οργανώσεις της Ανοιχτής Πόλης, που καθημερινά μας έφερναν νέα ερεθίσματα και συγχρόνως όργωναν τους δρόμους για να μοιράσουν φυλλάδια ή να κολλήσουν αφίσες. Χρειαζόταν εξωστρέφεια και κινηματικό προσανατολισμό -γι' αυτό και ο Γαβριήλ / ομάδα καμπάνιας, όπως και η Ανοιχτή Πόλη, αφιέρωναν πολύ χρόνο στις συναντήσεις με κινήσεις πολιτών, συλλόγους, κ.λπ.

Αυτή η επαφή με τον κόσμο άλλαξε άρδην τον χαρακτήρα της καμπάνιας -έγινε περισσότερο αυτοδιοικητικός. Δηλαδή απαντούσε στα συγκεκριμένα προβλήματα της πόλης και δεν τα παρέπεμπε όλα στο Μνημόνιο. Αυτός ο αυτοδιοικητικός χαρακτήρας της καμπάνιας καθόρισε, σε μεγάλο βαθμό, τις «παρεμβάσεις», τη δημόσια «κεντρική υποστήριξη» και διάφορες άλλες κινήσεις. Η «κεντρική υποστήριξη» του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, στην αντίληψη της ριζοσπαστικής Αριστεράς, δεν είναι οι «κοινές εμφανίσεις» με την ηγεσία ή κορυφαία στελέχη, αλλά η εμπιστοσύνη στο αυτοδιοικητικό μας σχήμα, στους ανθρώπους που έδιναν καθημερινά τη μάχη και σχεδίαζαν αυτόνομα τον προεκλογικό αγώνα. Και, βέβαια, το κόμμα έσπευδε σε άμεση βοήθεια, πάσης φύσεως, όταν απαιτούνταν. Οι κεντρικές επεξεργασίες αποδείχθηκαν πολύτιμες, όπως και κάποιοι σύντροφοι από τα «κεντρικά» με εξειδικευμένες γνώσεις.

Το κόμμα, λοιπόν, ήταν δίπλα στον Γαβριήλ σε όλη την προεκλογική περίοδο -συνεχώς, και χωρίς την ανάγκη του φαίνεσθαι. Αλλά η συμπαράσταση και η υποστήριξη συνέχισε αμείωτη και μετά τις εκλογές. Με απλά λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς δεν ενέδωσε στον εκβιασμό, αλλά έβαλε και επικεφαλής της απάντησης στον εκβιασμό τον ίδιο τον Γαβριήλ! Του έδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη στο πλαίσιο της αυτονομίας των χώρων και του χειρισμού των διαφόρων θεμάτων -ακόμα και τόσο σοβαρών.

Από τον Γαβριήλ και την ομάδα των ανθρώπων που τον πλαισίωναν έγινε μια επιλογή: να μη μιλήσει η ηγεσία, ο ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας αξία στους κίτρινους εκβιαστές. Όπως το βλέπω τώρα, μπορώ να αναγνωρίσω ότι μπορεί να είχε και προβλήματα: επειδή έδωσε την εντύπωση σε έναν κόσμο ότι η ηγεσία δεν στηρίζει, επειδή οδήγησε στο να γράφουν όλοι εκτός από τα έντυπα και τους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ -τις πρώτες μέρες τουλάχιστον, γιατί μετά γράφτηκαν αρκετά και καλά κείμενα, όπως του Π. Μπουκάλα που παρέθεσα παραπάνω. Εν πάση περιπτώσει, μπορώ να τα συζητήσω όλα αυτά με ειλικρίνεια, ακόμα και με κάποιον που θεωρεί εντελώς λάθος αυτή την επιλογή. Ένα, όμως, δεν μπορώ να συζητήσω, ότι αυτή η επιλογή έγινε για να μη στηριχτεί ο Γαβριήλ, ότι φορέθηκε «καπέλο». Άλλο διαφωνία, άλλο επανεκτίμηση, άλλο ενδεχόμενη αστοχία και άλλο να διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα.

Η προσπάθεια εκβιασμού του Γαβριήλ, παρά το ότι προσφερόταν καθώς ήλθε μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου, δεν βρήκε ευήκοα ώτα. Ούτε δημοσιογραφικά, ούτε πολιτικά. Πρόκειται για ένα θετικό στοιχείο που οφείλουμε, με αισιοδοξία, να υπογραμμίσουμε. Πρέπει, ωστόσο, πέρα από τον Γαβριήλ και τα πρόσωπα, να δούμε πώς μπορούμε να «βουλώσουμε» τον οχετό, να προστατευτούμε από τα βοθρολύματα, να σταματήσει, πλέον, ο κάθε κίτρινος τύπος να αποπειράται να τσαλαπατά ανθρώπους και αξιοπρέπειες.

Το πιο σπουδαίο όμως ήταν και είναι η τεράστια στήριξη του Γαβριήλ από το σύνολο του δημοκρατικού κόσμου, με πάθος, σαν να αφορούσε τον καθένα μας προσωπικά. Και έτσι είναι. Με την εξαίρεση των ακροδεξιών, ο κόσμος έβαλε έναν πάτο στο βαρέλι της ζούγκλας. Άνθρωποι από πολύ διαφορετικούς πολιτικούς χώρους στάθηκαν από την πρώτη στιγμή με αλληλεγγύη ως ασπίδα απέναντι στους εκβιασμούς.

* Ο Θόδωρος Μιχόπουλος είναι μέλος της «ομάδας καμπάνιας»

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)