«Εις τον έγκριτον, ελλογιμώτατον, ιστορικόν συγγραφέαν, αξιότιμον φίλον μου, κύριον κ.Γεωργιάδην Άδωνιν, με όλην μου την εκτίμησιν και τας εγκαρδίους, πασχαλίους ευχάς». Αυτή ήταν η ιδιόχειρη αφιέρωση στο βιβλίο που είχε στείλει ο Στυλιανός Παττακός το 2005 στονΆδωνι Γεωργιάδη, εκπρόσωπο Τύπου του ΛΑΟΣ, τότε. Πρόκειται για το «Οδοιπορικό ενός στρατιώτου 90 ετών», το οποίο επρόκειτο να κυκλοφορήσει αρχικώς με τίτλο «Ο Αγκών μου», όμως ο εκδοτικός οίκος άλλαξε γνώμη, διότι φοβήθηκε ότι θα παραπέμπει σε εγχειρίδιο ορθοπεδικής.

«Δεν καταλαβαίνω την κατηγορία», αντέδρασε ο Άδωνις του 2014. «Αν εγώ γράψω σε ένα βιβλίο αφιέρωση στον κ. Τσίπρα, πάει να πει ότι εκείνος έχει πολιτικές σχέσεις μαζί μου;» ερώτησε ευλόγως. Όντως, αν ο Γεωργιάδης γράψει σε βιβλίο αφιέρωση στον Τσίπρα, δεν υπάρχει πρόβλημα, αν όμως ο Τσίπρας πάρει το βιβλίο του Γεωργιάδη και το βάλει σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη του, τότε όσο να ΄ναι υπάρχει κάποιο προβληματάκι. Εν πάση περιπτώσει, να κρατήσουμε ότι ο Άδωνις συγκρίνει τον εαυτό του με τον αρχιχουνταίο Παττακό και τούτο είναι αναμφίβολα ένα πρώτο βήμα αυτογνωσίας.

Τουλάχιστον ο Άδωνις το παρέλαβε το βιβλίο χωρίς να στείλει ευχαριστήρια επιστολή, σε αντίθεση με τον μακαριστό Χριστόδουλο που είχε γράψει στον Παττακό τα εξής: «Στρατηγέ (σ.σ.: ο Παττακός έχει εκπέσει του αξιώματός του, λόγω εσχάτης προδοσίας), με ιδιαίτερη χαρά έλαβα το πόνημά σας και σας ευχαριστώ πολύ. Όπως προκύπτει από τα γραφόμενά σας και την αυτοβιογραφούμενη σταδιοδρομία σας, υπήρξατε εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών και γράψατε ιστορία. Μετ' ευχών διαπύρων, ο Αθηνών Χριστόδουλος». Ιστορία επί πτωμάτων έγραψε ο Παττακός, αλλά ο Χριστόδουλος διάβαζε και δεν άκουγε τα βογκητά.

Ό,τι και να κάνουνε, ό,τι και να λένε, οι λογής ακροδεξιούληδες είναι βαθύτατα δεμένοι με τη χούντα της 21ης Απριλίου, είναι η Επανάστασίς τους, η Νεφελοκοκκυγία τους, η επί της Γης ενσάρκωση των ελπίδων και των φαντασιώσεών τους. Ακούνε «Γιώργης Παπαδόπουλος» και το στήθος τους φουσκώνει από περηφάνια, το στήθος φουσκώνει και το μάγουλο υγραίνεται από τα δάκρυα για τον μεγάλο εκλιπόντα. Ακούνε «Απρίλης» κι αντί ο νους τους να πάει στον Έλιοτ, «ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός» και τα τοιαύτα, πάει ντουγρού στον Κατσαρό και τον Οικονομίδη: «Μέσα στ' Απρίλη τη Γιορτή/ το Μέλλον χτίζει η Νιότη/ αγκαλιασμένοι - δυνατοί μ' Εργάτη, Αγρότη, Φοιτητή/ και πρώτο τον Στρατιώτη».

Δεν θέλουν να αρνηθούνε το ηρωικό παρελθόν τους, διότι είναι βέβαιοι ότι προοιωνίζεται και ένα ηρωικό μέλλον. Δεν μπορούν να αρνηθούν επ' ουδενί τον Στυλιανό Παττακό, τον εκατοχρονίτη στρατηγό, που μετά τον θάνατο του Ντερτιλή είναι ο τελευταίος επιζών. Ακούνε οι κρυφοί και φανεροί ακροδεξιοί «Παττακός» και το χέρι τους πιάνει ενστικτωδώς το μαντήλι για να χορέψουν όλοι μαζί το ηρωικό τσάμικο από τα παλιά: «Φτωχές μανάδες γέννησαν τους τέσσερις μεγάλους/ τον Γιώργη Παπαδόπουλο/ τον Παττακό και άλλους».