ια κά­ποιο λό­γο που πο­τέ δεν κα­τά­λα­βα, οι πα­ρα­μο­νές ε­κλο­γών αλ­λά­ζουν τη διά­θε­σή μας και κά­νουν τις μέ­ρες αυ­τές να μοιά­ζουν ε­ορ­τα­στι­κές. Δεν μου πά­ει να παί­ζω το ρό­λο του α­παι­σιό­δο­ξου, αλ­λά ει­δι­κά σ’ αυ­τές τις ε­κλο­γές μου φαί­νε­ται πα­ρά­ξε­νη η διά­χυ­τη αι­σιο­δο­ξία που κα­τα­κλύ­ζει το χώ­ρο της α­ρι­στε­ράς.
Οι προο­πτι­κές μιας κα­θο­λι­κής νί­κης έ­χουν μπει στην κα­θη­με­ρι­νή ατ­ζέ­ντα ό­λων, υ­πο­ψη­φίων σαν του λό­γου μου, ψη­φο­φό­ρων, πο­λι­τι­κών. Οι πι­θα­νό­τη­τες κα­θο­λι­κής νί­κης φυ­σι­κά εί­ναι ε­λά­χι­στες, αλ­λά δεν μας νοιά­ζει, ού­τε πα­ρα­κο­λου­θού­με τις δη­μο­σκο­πή­σεις, ού­τε τα συ­στη­μι­κά κα­νά­λια- δη­λα­δή ό­λα - και κα­λά κά­νου­με. Αυ­τό που με βα­σα­νί­ζει εί­ναι η ευ­κο­λία που έ­χου­με να με­τα­τρέ­που­με το ε­πι­θυ­μη­τό σε ε­φι­κτό. Μια ευ­κο­λία που μό­νο ως δρα­πέ­τευ­ση α­πό τη φρι­κτή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που ζού­με, μπο­ρώ να δε­χτώ. Αλλά εί­ναι και­ρός για δρα­πέ­τευ­ση; Μή­πως α­κο­λου­θού­με κά­ποιο μο­νο­πά­τι που ο­δη­γεί σε α­διέ­ξο­δο;

Εί­ναι και­ρός για δρα­πέ­τευ­ση;

Έχου­με πα­ρα­με­ρί­σει τό­σα πολ­λά και τό­σο γρή­γο­ρα τα βά­λα­με στο συρ­τά­ρι, που η ε­πό­με­νη μέ­ρα των ε­κλο­γών το πι­θα­νό­τε­ρο θα μας ρί­ξει σε κα­τά­θλι­ψη.
Στους α­για­σμέ­νους δρό­μους, α­πό φό­νους πο­λι­τών και ξυ­λο­δαρ­μούς δια­δη­λω­τών, κυ­κλο­φο­ρεί έ­να νε­ο­να­ζι­στι­κό τέ­ρας που με­γα­λώ­νει διαρ­κώς, η κα­τ’ ου­σίαν έ­κνο­μη και α­πάν­θρω­πη, αλ­λά «δη­μο­κρα­τι­κά ε­κλεγ­μέ­νη» κυ­βέρ­νη­ση ξε­που­λά­ει ό­σο - ό­σο τις δο­μές της χώ­ρας, κα­τα­στρέ­φει εν ψυ­χρώ ό­τι μπο­ρεί, ψεύ­δε­ται α­συ­στό­λως, οι δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής - ο σύγ­χρο­νος στρα­τός πό­λης - εκ­παι­δεύε­ται, πει­ρα­μα­τί­ζε­ται, ε­φαρ­μό­ζει φο­νι­κά χη­μι­κά και εί­ναι με τα ό­πλα πα­ρά πό­δας. Επι­πλέ­ον, η χώ­ρα εί­ναι η μό­νη α­πό τα κρά­τη του Νό­του με συ­ντρι­πτι­κή ά­νο­δο του φα­σι­σμού, του ρα­τσι­σμού και των νε­ο­να­ζί. Από την άλ­λη, η α­ντί­στα­ση της α­ρι­στε­ράς μας έ­χει τα­μπου­ρω­θεί πί­σω α­πό την πι­θα­νό­τη­τα κα­θο­λι­κής νί­κης και έ­χει α­φή­σει έκ­θε­το το κι­νη­μα­τι­κό κομ­μά­τι της. Κι αυ­τό συμ­βαί­νει σε ό­λη την πυ­ρα­μί­δα, α­πό τα μέ­λη μέ­χρι την κο­ρυ­φή των α­πο­φά­σεων.
Τι να κά­νου­με; που λέει ο με­γά­λος. Μια α­πλή σκέ­ψη εί­ναι να πε­ριο­ρί­σου­με το ε­ορ­τα­στι­κό μας στυλ και να προ­σαρ­μο­στού­με ε­κεί που πρέ­πει:
Δί­πλα, στις στρα­τιές των α­νέρ­γων, των ά­στε­γων, των α­πο­λυ­μέ­νων, των α­πό­κλη­ρων, αυ­τών που γερ­νά­νε χω­ρίς πε­ρί­θαλ­ψη, των καρ­κι­νο­πα­θών που δεν έ­χουν φάρ­μα­κα, αυ­τών που κιν­δυ­νεύουν αύ­ριο να χά­σουν τα σπί­τια τους, των α­δι­κη­μέ­νων α­πό τη γρα­φειο­κρα­τία, των πα­ρα­πλα­νη­μέ­νων που ο­δη­γού­νται στην α­γκα­λιά της Χρυ­σής Αυ­γής, των προ­σφύ­γων που ε­πέ­ζη­σαν προ­σπα­θώ­ντας να σώ­σουν τη ζωή τους, στους πεν­θού­ντες συγ­γε­νείς, στους αρ­ρώ­στους χω­ρίς για­τρούς, στους κα­τα­δι­κα­σμέ­νους να ζού­νε ή να πε­θά­νουν στις φυ­λα­κές - τις πιο α­πάν­θρω­πες φυ­λα­κές της Ευ­ρώ­πης. Σ’ αυ­τούς που έ­να δι­κό μας χέ­ρι βοή­θειας μπο­ρεί να τους α­πο­τρέ­ψει να αυ­το­κτο­νή­σουν, στους α­γρό­τες που χά­νουν το χω­ρά­φι και το ψω­μί τους, στους νέ­ους που με­τα­να­στεύουν κα­τά χι­λιά­δες κα­θη­με­ρι­νά, στα σχο­λεία που α­κό­μα η α­ρι­στε­ρά δεν τολ­μά να ε­φαρ­μό­σει τις α­πό­ψεις της με ε­θε­λο­ντι­κές πα­ρεμ­βά­σεις...

Τι κά­νου­με;

Αυ­τά ό­λα συ­να­πο­τε­λούν την έν­νοια του Πο­λι­τι­σμού και της Πο­λι­τι­κής. Κι ό­χι η πνευ­μα­τι­κή κλη­ρο­νο­μιά που κα­μα­ρώ­νου­με. Εί­ναι πολ­λά, αλ­λά κι ε­μείς εί­μα­στε πολ­λοί, γί­να­με α­πό 4%, πά­νω α­πό 30%. Όχι τι να κά­νου­με λοι­πόν... Τι κά­νου­με, εί­ναι το ε­ρώ­τη­μα...
Προς το πα­ρόν α­πο­λαμ­βά­νου­με νο­ε­ρά την πι­θα­νό­τη­τα κα­θο­λι­κής νί­κης, με­τά έ­χει ο για­ρα­μπής... ε­ξάλ­λου με­τά θα μπού­με σε νέα προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρίο­δο, των ε­θνι­κών ε­κλο­γών! Ε ρε γλέ­ντια και γιορ­τές...
Ξα­να­γρά­φω, δε μου πά­ει ο ρό­λος του α­παι­σιό­δο­ξου, α­πλώς δια­μαρ­τύ­ρο­μαι για την α­πί­στευ­τη σπα­τά­λη ε­νέρ­γειας... και χρή­μα­τος σε τό­σο α­διέ­ξο­δους και­ρούς.
Εύ­χο­μαι ό­μως μια κα­λή νί­κη στην α­ρι­στε­ρά που πα­ρ’ ό­λα ό­σα τρά­βη­ξε, ά­ντε­ξε και διεκ­δι­κεί το ό­νει­ρο μιας αυ­ρια­νής κυ­βέρ­νη­σης που θα αλ­λά­ξει το μέλ­λον σε πολ­λά ε­πί­πε­δα. Εύ­χο­μαι ο κα­θα­ρός λό­γος του Σα­κελ­λα­ρί­δη να γί­νει αι­τία με­γά­λης νί­κης, ό­λοι μας προ­σπα­θού­με, αλ­λά η φο­ρά και η φό­ρα ε­ξαρ­τώ­νται πο­λύ α­πό τις κι­νή­σεις και το λό­γο του υ­πο­ψή­φιου δή­μαρ­χου. Και φυ­σι­κά η ευ­χή μας εί­ναι η κα­λή νί­κη στην ευ­ρωε­κλο­γές.

* Ο Κυ­ριά­κος Κατ­ζου­ρά­κης εί­ναι ζω­γρά­φος, ο­μοτ. κα­θη­γη­τής Α­ΠΘ και υ­πο­ψή­φιος δη­μο­τι­κός σύμ­βου­λος με την Ανοι­χτή Πό­λη.