Πολλά έχουν αλλάξει τα τριάμισι χρόνια που μεσολάβησαν από τις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Η πρόσδεση της χώρας μας στην αδιέξοδη πολιτική των μνημονίων είχε σα φυσικό επακόλουθο να δημιουργηθεί ένα μεγάλο κίνημα λαϊκής αντίστασης. Η αντίδραση των μνημονιακών κυβερνήσεων ήταν να σκληρύνουν τη στάση τους και να αναιρέσουν μια σειρά δικαιώματα και ελευθερίες που είχαν κατακτηθεί με αγώνες και θυσίες δεκαετιών. Τα δικαιώματα αυτά δεν ήταν μόνο εργασιακά, αλλά και δημοκρατικά δικαιώματα, από τον περιορισμό απεργών και διαδηλώσεων ως την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Οι περιορισμοί αυτοί συμπλήρωσαν την υποβάθμιση του κοινοβουλευτικού ελέγχου του νομοθετικού έργου, μια και η Βουλή μετατράπηκε σε σώμα που απλώς επικυρώνει με την ψήφο της τις ειλημμένες αποφάσεις του διδύμου κυβέρνηση-τρόικα. Πολλά από τα πιο κρίσιμα νομοσχέδια η κυβέρνηση τα πέρασε χωρίς την έγκριση της Βουλής, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Σκοπός όλων αυτών ήταν να καμφθεί η λαϊκή αντίσταση και να δοθεί το μήνυμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.
Μέσα σε αυτό το αντιδημοκρατικό περιβάλλον βρήκε πρόσφορο έδαφος και αναπτύχθηκε ο φασισμός. Ήταν αναμενόμενο: Με βάση την ιστορική εμπειρία στην Ευρώπη του μεσοπολέμου, τα φασιστικά κόμματα αναπτύχθηκαν σε συνθήκες σαν τις σημερινές: έκρηξη της ανεργίας, φτωχοποίηση των μεσαίων στρωμάτων και εξαθλίωση των φτωχών, αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος να δώσει διέξοδο και να διασφαλίσει την επιβίωση και την ευμάρεια. Ήταν στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές που η ΧΑ εξέλεξε για πρώτη φορά εκπρόσωπο σε οποιουδήποτε είδους εκλογές. Φαίνεται σα να έχει περάσει ένας αιώνας από τότε, αλλά πραγματικά, το 2010 ο έγκλειστος σήμερα αρχηγός της ΧΑ εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στο δήμο της Αθήνας, ξεκινώντας μια πορεία που έμελλε να είναι αλματώδης και ανατριχιαστική.
Μέσα σε όλη αυτή την πολιτική κατρακύλα, το ΛΟΑΤ κίνημα όπως είναι φυσικό δέχτηκε μεγάλες πιέσεις. Το πρώτο που έκαναν τα τάγματα εφόδου της ΧΑ το καλοκαίρι του 2012, μετά την είσοδο της οργάνωσης στη Βουλή, και παράλληλα με τις επιθέσεις εναντίον μεταναστών, ήταν οι επιθέσεις εναντίον ΛΟΑΤ ατόμων. Υπήρξαν αναφορές για περίπου 15 ομοφοβικές επιθέσεις σε διάστημα δύο μηνών το καλοκαίρι του 2012, οι οποίες οδήγησαν στην οργάνωση μιας πορείας ενάντια στην ομοφοβία που πραγματοποιήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου ως πρώτη αντίδραση. Οι χώροι που έγιναν αυτές οι επιθέσεις ήταν όχι τυχαία στα όρια του δήμου της Αθήνας, μιας και εκεί συχνάζει μαζικά η ΛΟΑΤ κοινότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επίθεση που δέχτηκε ο ανοιχτά ομοφυλόφιλος πρώην βουλευτής του αριστερού κόμματος της Σουηδίας Σταφυλίδης (ο πρώτος ανοιχτά ομοφυλόφιλος που εξελέγη στο σουηδικό κοινοβούλιο και μάλιστα με αριστερό κόμμα): Ένα βράδυ πέρυσι τον Απρίλιο, όταν επέστρεφε στο ξενοδοχείο όπου διέμενε στο Μοναστηράκι, άγνωστοι τού επιτέθηκαν στο δρόμο, τον χτύπησαν και τον άφησαν αιμόφυρτο. Το θέμα έκανε το γύρο του κόσμου διασύροντας τη χώρα μας διεθνώς.
Το ΛΟΑΤ κίνημα δεν έμεινε σε αυτά. Δεν ήταν μόνο η πορεία ενάντια στην ομοφοβία, αλλά και διάφορες δράσεις που οργανώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας από συλλογικότητες, και βέβαια η Γιορτή Υπερηφάνειας που απέκτησε μια μαζικότητα που δεν είχε ποτέ πριν. Επιπλέον, η ανακίνηση του ζητήματος της απουσίας νομοθετικού πλαισίου στη χώρα μας για τα ομόφυλα ζευγάρια μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για το σύμφωνο συμβίωσης, και το κύμα αλληλεγγύης που ακολούθησε με εκτεταμένη αρθρογραφία στον τύπο από ανθρώπους που δεν είναι οι ίδιοι ΛΟΑΤ, ήταν η κορωνίδα. Χάρη σ΄ αυτό αποδείχτηκε ότι η ελληνική κοινωνία σε μεγάλο βαθμό αποδέχεται τη διαφορετικότητα: αυτό που λείπει από τις φοβικές κυβερνήσεις είναι η απαραίτητη πολιτική βούληση για να υπάρξει και το νομικό πλαίσιο αναγνώρισης των ομόφυλων ζευγαριών και των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτό.
Γίνεται λοιπόν φανερό από όσα ανέφερα ότι το ζήτημα των διακρίσεων εναντίον των ΛΟΑΤ ατόμων είναι ένα από τα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα που αφορούν και τις αυτοδιοικητικές εκλογές στο Δήμο της Αθήνας. Κατά την άποψή μου, δύο είναι τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν: Με ποιον τρόπο μπορεί ο Δήμος της Αθήνας να συμβάλει στην άρση των διακρίσεων εναντίον των ΛΟΑΤ ατόμων; Είναι θεμιτό να μιλάμε για συμβολή του Δήμου στην άρση των διακρίσεων για ένα θέμα που αφορά κυρίως την πολιτεία;
Ξεκινώ από το δεύτερο: Ο δήμος της Αθήνας, ως ο πρώτος δήμος της χώρας, σε πολλά πράγματα παράγει πολιτική. Δεν είναι μόνο ότι οι δήμαρχοι είναι πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής και ότι η γνώμη τους μετράει στο χρηματιστήριο της πολιτικής. Αλλά και ότι, αν ένα μέτρο εφαρμοστεί με επιτυχία στο μεγαλύτερο δήμο της χώρας, τότε αυτό μπορεί κάλλιστα να εφαρμοστεί και σε άλλους δήμους. Με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και αν δεν έχουμε τη συναίνεση της κυβέρνησης, ο δήμος από μόνος του μπορεί να προωθήσει μια σοβαρή πολιτική πρόταση και να άρει διακρίσεις που χρονίζουν στην πράξη.
Έρχομαι στο πρώτο: Η Ανοιχτή Πόλη έχει επεξεργαστεί μια σειρά θέσεις που αφορούν τους ΛΟΑΤ. Και έπειτα από πρόσφατη συνάντηση του Γαβριήλ Σακλελλαρίδη με ΛΟΑΤ οργανώσεις, η ίδια δεσμεύτηκε ότι ως Δημοτική Αρχή, σε συνεργασία με τις οργανώσεις, θα προχωρήσει σε παρεμβάσεις για την ορατότητα όλων των ταυτοτήτων στην πόλη:
* Θέτοντας υπό την ουσιαστική αιγίδα του Δήμου τη διοργάνωση του Athens Pride.
* Θα υλοποιήσουμε προγράμματα εκπαίδευσης του προσωπικού για την κάθε ταυτότητα και τη συμπεριφορά απέναντι σε αυτή.
* Διευκολύνοντας τη στέγαση των οργανώσεων, μιας και σήμερα αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα λειτουργίας.
* Συγκροτώντας Παρατηρητήριο Καταγραφής Περιστατικών Ομοφοβικής Βίας.
* Λαμβάνοντας σειρά πρωτοβουλιών παρέμβασης για την άρση του κοινωνικού ρατσισμού και τη συνολική αναβάθμιση των όρων ζωής και ασφάλειας των ΛΟΑΤ ατόμων.
Κάθε ένα από τα παραπάνω μέτρα από μόνο του αποτελεί τομή στον τρόπο που αντιμετωπίζει ο δήμος τα ΛΟΑΤ άτομα.
* Η ουσιαστική εμπλοκή του Δήμου στη Γιορτή Υπερηφάνειας με την αρωγή σε ζητήματα υποδομής, αλλά και την παρουσία του δημάρχου για να χαιρετίσει είναι πάγιο αίτημα της ΛΟΑΤ κοινότητας, το οποίο μέχρι τώρα δεν ευοδώθηκε, παρά το γεγονός ότι η δημοτική αρχή Καμίνη στα λόγια ήταν πολύ φιλική προς τη ΛΟΑΤ κοινότητα, αλλά στα έργα έκρινε ότι το πολιτικό κόστος προείχε.
* Τα προγράμματα εκπαίδευσης του προσωπικού είναι μια καινούργια ρηξικέλευθη πρόταση που αναγνωρίζει ένα υπαρκτό και φλέγον ζήτημα: Ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι που έρχονται σε επαφή με το κοινό πρέπει απαραίτητα να γνωρίζουν τα ζητήματα φύλου, ώστε να μην προσβάλλουν με τη συμπεριφορά τους τα ΛΟΑΤ άτομα.
* Η στέγαση των ΛΟΑΤ οργανώσεων είναι επίσης ένα θέμα που απασχολεί τη ΛΟΑΤ κοινότητα. Η πρόταση είναι να παραχωρηθεί στις οργανώσεις από το δήμο ένας χώρος, ει δυνατόν στο κέντρο της Αθήνας. Είχε ζητηθεί και από τη δημοτική αρχή Καμίνη να ικανοποιηθεί το αίτημα, αλλά αυτό δεν έγινε δυνατό.
* Η ύπαρξη ενός παρατηρητηρίου καταγραφής περιστατικών ομοφοβικής βίας θα συμβάλει ώστε να αντιμετωπιστεί η εγκληματικότητα εναντίον των ΛΟΑΤ ατόμων μέσα στα όρια του δήμου της Αθήνας. Από όσα ανέφερα παραπάνω, με τη δράση των φασιστικών ομάδων να βρίσκεται προσωρινά, αλλά όχι οριστικά σε ύφεση, όπως δείχνουν πρόσφατα περιστατικά, ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουν τα ΛΟΑΤ άτομα στο κέντρο της Αθήνας είναι μεγάλος.
Αυτός ο κατάλογος μέτρων για την άρση των διακρίσεων εναντίον των ΛΟΑΤ ατόμων είναι μια πρώτη καταγραφή. Ο κατάλογος μπορεί να συμπληρωθεί και με άλλα μέτρα, για να δημιουργήσουμε ένα δήμο πραγματικά φιλικό προς τα ΛΟΑΤ άτομα και να αποδείξουμε στην πράξη ότι οι οποιεσδήποτε διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου δεν είναι αποδεκτές. Η Ανοιχτή Πόλη έχει τη θέληση να το κάνει. Σε αυτές τις εκλογές αλλάζουμε εποχή!
* Ο Αντώνης Σιγάλας είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την Ανοιχτή Πόλη
