to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Η ελευθερία του Τύπου και η Ραχήλ Μακρή

Εν μέσω της φασαρίας με τη μήνυση της βουλευτίνας των Ανεξαρτήτων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή εναντίον δημοσιογράφων, δεν το βρίσκω καθόλου δύσκολο να συμφωνήσω με τους συναδέλφους πολλών ΜΜΕ ότι οι μηνύσεις και οι αγωγές κατά δημοσιογράφων είναι κακή ιδέα…


Συμφωνώ, περαιτέρω, ότι ειδικά οι πολιτικοί θα έπρεπε να τις αποφεύγουν, έστω κι αν αισθάνονται ότι έχουν απόλυτο δίκιο. Είναι προτιμότερη μια απαίτηση για επανόρθωση, έστω κι αν ξέρουμε ότι πολλά ΜΜΕ απλώς θα την αγνοήσουν ή -στην καλύτερη περίπτωση- θα δημοσιεύσουν τρεις γραμμές. Συμφωνώ, τέλος, ότι το περιθώριο άσκησης κριτικής του Τύπου προς δημόσια πρόσωπα πρέπει να είναι εξαιρετικά ευρύ και η ερμηνεία της έννοιας της ελευθεροτυπίας όσο πιο διασταλτική είναι δυνατόν. Μακάρι και η σχετική νομοθεσία να αλλάξει και να υιοθετηθεί το πλέον ελεύθερο πλαίσιο για τα ΜΜΕ.

Τούτων λεχθέντων, όμως, τα ζητήματα που προκύπτουν είναι τα εξής:

Πρώτον, η όποια κριτική του Τύπου και οι όποιοι σκληροί χαρακτηρισμοί τη συνοδεύουν οφείλουν να εδράζονται σε πραγματικές διαπιστώσεις. Με άλλα λόγια, έχω δικαίωμα ως δημοσιογράφος να ασκήσω κριτική στον Μάκη Βορίδη χαρακτηρίζοντάς τον ακροδεξιό και να συνεχίσω, εφόσον έχω αυτή την πολιτική άποψη, λέγοντας ότι ως ακροδεξιός αποτελεί ντροπή για τη χώρα. Αλλά τον χαρακτηρίζω ακροδεξιό και ντροπή για τη χώρα επειδή η σχέση του με την ακροδεξιά αποτελεί πραγματική διαπίστωση, η οποία προκύπτει από σωρεία δηλώσεων, βιογραφικών στοιχείων, πολιτικών ομιλιών, φωτογραφιών κτλ.

Στην περίπτωση της Ραχήλ Μακρή, δεν υπάρχει διαπιστωμένο πραγματικό περιστατικό. Υπάρχει μη αποδείξιμος ισχυρισμός, τον οποίον η Ραχήλ Μακρή αρνείται, τουτέστιν ότι χαρακτήρισε τους χρυσαυγίτες «αθώους ανθρώπους». Για να συζητήσουμε για την ευρύτητα του δικαιώματος άσκησης κριτικής, πρέπει πρώτα να ξεμπερδέψουμε με τούτο το προβληματάκι: αν η είδηση είναι ψευδής, δεν τίθεται ζήτημα κριτικής. Όλοι όσοι κόπτονται τις τελευταίες μέρες για την ελευθερία του Τύπου, από τέτοιους προμαχώνες της ανεμπόδιστης δημοσιογραφικής κριτικής όπως Τα Νέα, Το Βήμα και ο Ελεύθερος Τύπος, το προβληματάκι αυτό το κάνουν -ανεξήγητα- γαργάρα. Για να μην επεκταθούμε στην αναντιστοιχία του να ζητάς, όπως Τα Νέα, ψυχραιμία και εις βάθος διερεύνηση των ισχυρισμών Μπαλτάκου προτού προβούμε σε κρίσεις, ενώ υπάρχει βίντεο που δεν διαψεύδεται, τη στιγμή που πρακτικά υιοθετείς μια αναπόδεικτη διαρροή, η οποία διαψεύδεται, και σπεύδεις να παιανίσεις υπέρ της ελευθερίας σου που απειλείται από τη Ραχήλ Μακρή.

Δεύτερον, είναι προφανές ότι με την Ραχήλ Μακρή διαφωνώ πολιτικά. Ας συνοψίσω, χάριν συντομίας, τη διαφωνία μου ως εξής: διαφωνώ με την κοσμαντίληψη, την κοινωνική περιγραφή και τις αξίες που πρεσβεύει η Δεξιά και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι ένα δεξιό κόμμα. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους καλούς συναδέλφους που λοιδορούν την κ. Μακρή για έλλειψη κοινοβουλευτικού έργου επειδή προφανέστατα δεν το παρακολουθούν, αν και η δουλειά τους αυτή είναι, εγώ το παρακολουθώ και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τίποτε ψευδέστερο δεν υπάρχει από το ότι η κ. Μακρή δεν είναι κοινοβουλευτικά δραστήρια στους τομείς ευθύνης της. Απεναντίας, έχει αναδείξει σε πάμπολλες περιπτώσεις τις κυβερνητικές λαθροχειρίες, με τρόπο που ακόμη και κάποιος που διαφωνεί μαζί της πολιτικά οφείλει να αναγνωρίσει.

Γιατί όμως έχει σχέση αυτό με τη μήνυση και την ελευθεροτυπία; Έλα ντε… Δεν έχει. Ωστόσο εκεί επικεντρώνουν οι καλοί συνάδελφοι, όταν δεν ασχολούνται με τα ρούχα της και δεν φτάνουν ως το σημείο να επιστρατεύσουν ως επιχείρημα -λες και είναι απουσιολόγοι που γλείφουν τον δάσκαλο- την παρατήρηση που της έγινε στη Βουλή για το μπλουζάκι της! Γεγονός που μάλλον υποψιάζει ως προς το ότι στόχος δεν είναι η υποβολή της μήνυσης καθαυτή αλλά η κ. Μακρή γενικώς. Θεμιτό – αλλά όχι με πρόσχημα την ελευθερία του Τύπου. Ας είναι ξεκάθαρο ότι για τις δημοκρατικές αυτές εφημερίδες, στόχος είναι μια βουλευτής της αντιπολίτευσης περισσότερο από όσο υπήρξαν οι νεοναζί όλα τα προηγούμενα χρόνια -προτού, δηλαδή, καταστεί κυβερνητική γραμμή να αναγορευτεί ο Α. Σαμαράς αντιφασίστας- και περισσότερο από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τα βασανιστήρια της ΕΛ.ΑΣ, και τους μπαλτακοδένδιες της συγκυβέρνησης.

Τρίτον, είμαι βέβαιος ότι με τους καλούς συναδέλφους των μεγάλων ΜΜΕ συμφωνούν, εκτός από μένα, και οι ιδιοκτήτες τους, καίτοι πανίσχυρα δημόσια πρόσωπα οι ίδιοι, καθώς και όλο το πλέγμα συμφερόντων στις κατασκευές, στα δημόσια έργα, στους εξοπλισμούς, στον χρηματοπιστωτικό τομέα, στην ενέργεια, στον εφοπλισμό, στα μεταλλεία, στη διαχείριση απορριμμάτων, στην εκμετάλλευση αυτοκινητοδρόμων, στην ανάπτυξη ακινήτων, στο ποδόσφαιρο κτλ, τα οποία εκπροσωπούν – και γι” αυτό άλλωστε είναι διαχρονικά φειδωλοί στις μηνύσεις και στις αγωγές…

Αποτελεί ως εκ τούτου ειλικρινή μου απορία πού ήταν όλοι αυτοί οι καλοί συνάδελφοι στις αγωγές που άσκησαν ο Δημήτρης Μελισσανίδης και ο γιος του Γιώργος για τα δημοσιεύματα του UNFOLLOW, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι: αφενός, εδώ δεν υπάρχει ζήτημα μη διαπιστωμένου περιστατικού αλλά, αντιθέτως, υπάρχουν ρεπορτάζ τεκμηριωμένα με μη διαψευσμένα δημόσια έγγραφα και πληθώρα στοιχείων· αφετέρου, οι αγωγές μισού και ενός εκατομμυρίου -του πατρός και του υιού, αντίστοιχα- δεν είναι κινήσεις που θα μπορούσαν, όπως μια μήνυση, να γίνουν αντιληπτές ως σπουδή υπεράσπισης της υπόληψης, αλλά αποτελούν υπολογισμένη στρατηγική εξόντωσης ενός περιοδικού που προδήλως δεν κινείται σε τέτοια οικονομικά μεγέθη.

Η απορία μου αυτή επιτείνεται από το γεγονός ότι ούτε τώρα που υπήρξε, προ ημερών, καταδικαστική απόφαση κατά του Δημήτρη Μελισσανίδη για φορολογικά πρόστιμα σχετικά με λαθρεμπόριο πετρελαίου -εξέλιξη που αποτελεί, θα έλεγε κανείς, «είδηση»-, βρήκαν οι καλοί αυτοί συνάδελφοι χώρο στα ανοιχτά και ελεύθερα ΜΜΕ τους να ασκήσουν την αρμόζουσα ανοικτή και ελεύθερη κριτική τους και να υπερασπιστούν την ελευθεροτυπία.

Κανένα θέμα δεν μπορεί να αναγνωστεί εκτός πλαισίου: η εκστρατεία των ΜΜΕ με αφορμή τη μήνυση της Ραχήλ Μακρή δεν θέτει απλώς ένα ζήτημα ελευθεροτυπίας, αλλά φανερώνει για πολλοστή φορά και μια ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Από την ιεράρχηση αυτή προκύπτει ότι όποια άποψη κι αν έχει κανείς για την Ραχήλ Μακρή, τα ΜΜΕ αυτά είναι τα τελευταία που δικαιούνται να αρθρώνουν λέξη για την ελευθερία του Τύπου ή μάλλον -ακριβέστερα- για οποιαδήποτε ελευθερία.

 

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)