Πριν από τις εκλογές με τις οποίες ανανέωσε τη θητεία της η τότε κυβέρνηση Καραμανλή, η Ελλάδα, που βρισκόταν με πρωτοβουλία Αλογοσκούφη σε επιτήρηση από την Ε.Ε., εμφάνισε ξαφνικά φοβερές οικονομικές επιδόσεις και βγήκε από την επιτήρηση για έναν μήνα. Όσο δηλαδή χρειαζόταν για να αποδυθεί η κυβέρνηση σε ένα όργιο προεκλογικών παροχών. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε και τη βλέπουμε τώρα να επαναλαμβάνεται.

Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι και με την ίδια ένταση που επί τέσσερα χρόνια μάς κούναγαν το δάχτυλο ότι είμαστε κακομαθημένοι και ζούμε με δανεικά και πρέπει να γίνουμε μια "κανονική χώρα", έρχονται σήμερα και πανηγυρίζουν ότι επιτέλους γίναμε μια κανονική χώρα και μπορούμε να δανειζόμαστε. Προφανώς και δανείζονται όλες οι χώρες, αυτό ισχύει. Έχει σημασία, όμως, πότε δανείζεσαι, με τι επιτόκιο και τι θα κάνεις τα χρήματα που δανείζεσαι. Αν δανείζεσαι με 5% για να αποπληρώσεις δάνειο που συνήψες με 1,5%, μπαίνεις μέσα χοντρά.

Για την ακρίβεια, χάνεις σε τόκους περισσότερα από το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα. Όταν, επίσης, πανηγυρίζεις ότι είσαι αξιόχρεος και βγαίνεις και δανείζεσαι "κανονικά", τότε αποδυναμώνεις το αίτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Κι αυτό η Ελλάδα μπορεί να το βρει μπροστά της. Και δεν θα έχει τύχει, θα έχει πετύχει αυτή η πρόσθετη δυσκολία για τη χώρα και αυτό το πρώτης τάξεως επιχείρημα για τους Γερμανούς. Είναι προφανές, αλλά και ομολογημένο με κάθε επισημότητα, ότι τόσο το πλεόνασμα όσο και η έξοδος στις αγορές είναι σικέ, δηλαδή πολιτικά συμφωνημένες με την κ. Μέρκελ. Η καγκελάριος έχει τους λόγους της. Θέλει, εν όψει ευρωεκλογών, να πει στη γερμανική κοινή γνώμη ότι η συνταγή που επέβαλε στην Ελλάδα πέτυχε.

Οι εδώ συνεργάτες της, όμως, δεν είναι καν μερκελιστές. Είναι έτοιμοι να αρχίσουν να σκορπούν λεφτά για να διασωθούν. Επιστροφή στο χθες που ξορκίζουν. Είναι αθεράπευτα παλαιοκομματικοί. Είναι Γκόρτσοι.