Τις φωτογραφίες σχολιάζει ο Πρόδρομος Σεϊτανίδης:

Όπου ο λόγος, βέβαια, όχι για τον αδικοχαμένο κινηματογραφιστή αλλά για τον Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο, τον κληρονόμο της Χαλυβουργικής, που χάνεται κι αυτή εξίσου άδικα.  Αν διαβάσει κανείς τα αφιερώματα στην οικογένεια των Αγγελοπουλαίων θα αντλήσει την έμπνευση για τηλεοπτική σαπουνόπερα που τύφλα να ΄χουν το «Ντάλας» και «Η Λάμψη» μαζί. Όμως αυτό δεν μας αφορά.

Μας αφορά, όμως, όπως και όλους τους Έλληνες, το ερώτημα πώς κατάφεραν να ρίξουν έξω μια τόσο κραταιά βιομηχανία, πετώντας και τόσους ανθρώπους στο δρόμο. Μιλάμε για το τεράστιο εργοστάσιο της Ελευσίνας, που οικοδομήθηκε σε έκταση, παραχωρηθείσα από τον παλιό Καραμανλή , με την πρώτη υψικάμινο να εγκαινιάζεται από τον βασιλιά Παύλο, με αγορές στα μήκη και τα πλάτη της γης. Μιλάμε, πάλι για μια βιομηχανία που βολεύτηκε μια χαρά στην κορυφή για μισό αιώνα, όσο άνθιζε η οικοδομή, αλλά αρνήθηκε πεισματικά να προβλέψει το προφανές: ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να χτίζεται επ’ άπειρον. Η Χαλυβουργική όχι μόνον αρνήθηκε να προσαρμόσει την παραγωγή της στα νέα δεδομένα αλλά αρνήθηκε και να παραδεχτεί την άφιξη του 21ου αιώνα, μηχανοργανώνοντας το λογιστήριό της. Παράλληλα, αφειδώς έρρεαν οι αμοιβές των δικηγόρων για τις πολύχρονες δικαστικές έριδες  του Κωνσταντίνου με τον αδελφό του, τον Θεόδωρο, τον γενναιόδωρο σύζυγο της Ολυμπιακής μας ηγερίας. Τόσο καλή διαχείριση άσκησε ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος στα του οίκου του, ώστε ένας καπάτσος δικηγόρος του έφαγε μέσα σε μια δεκαετία πάνω από 27 εκατομμύρια ευρώ! Η πλάκα είναι πως το επώνυμο του καταδικασθέντος δικηγόρου είναι Γοργίας, σαν το όνομα του Γοργία του Λεοντίνου, του διακεκριμένου σοφιστή της αρχαιότητας, που μπορούσε με τη ρητορική του δεινότητα να μετατρέψει το άσπρο σε μαύρο. Και τα μύρια σε καπνό!