Τις φωτογραφίες σχολιάζει ο Πρόδρομος Σεϊτανίδης:

Κάτσε λιγάκι, γιατί μπερδεύτηκα. Να τα βάλουμε κάτω ένα-ένα: ο Νικήτας ο Κακλαμάνης είναι από παλιά πολιτικός φίλος του Σαμαρά, σωστά; Τον στήριξε στην Πολιτική Άνοιξη, συμμερίστηκε τις απόψεις του και η δημαρχία του δεν έδειξε να διαφοροποιείται έμπρακτα από τη δεξιά ατζέντα Σαμαρά. Ο Άρης ο Σπηλιωτόπουλος, πάλι, θεωρείται καραμανλικός. Τότε γιατί ο Σαμαράς στηρίζει τον Άρη έναντι του Νικήτα, έστω και με εκείνο το ημίχλιαρο «Όποιος καταθέτει υποψηφιότητα, την καταθέτει!»; Αφού καταστείλω το τρολλ μέσα μου, που διψάει να του αντιπαραθέσει την εξίσου πρωτότυπη λαϊκή σοφία «Μπράβο, βρε Αντώνη! Κάλλιο πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και ασθενής!»,  δεν μου μένει παρά να υποθέσω πως ο Σαμαράς ενόψει της επικείμενης ήττας, προτιμά να φθαρεί πολιτικά και προσωπικά ένας καραμανλικός παρά ένας «δικός» του. Εκτός, βέβαια, εάν οι υπόγειες μετρήσεις της Μαξίμου έχουν δείξει ότι τα πράγματα είναι τόσο άσχημα για δαύτους, οπότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω, τα ποντίκια εγκαταλείπουν το καράβι και του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ. Τι απ’ τα δύο παίζει, δεν είμαι σίγουρος και μεταξύ μας καθόλου δεν με αφορά.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι με τη διάσπαση των μνημονιακών αμνημόνων (ουπς, το τρολλ χτύπησε!) διαγράφεται σοβαρά ο κίνδυνος μιας επιτυχίας για το ΣΥΡΙΖΑ και το Γαβριήλ Σακελλαρίδη: στα καλά καθούμενα να βρεθεί δήμαρχος, πολιτικός προϊστάμενος ενός καταχρεωμένου δήμου με χιλιάδες ανάγκες, ανορθολογικά κατανεμημένο προσωπικό και ελάχιστους πόρους. Οπότε, όπως λέει και το ανέκδοτο «σκάμε και κολυμπάμε». Στα πολύ βαθιά και τελματώδη νερά!