Τις φωτογραφίες σχολιάζει ο Πρόδρομος Σεϊτανίδης:

Καλοί οι αυτοσχεδιασμοί, δεν λέω, ιδιαίτερα άμα ο παίχτης είναι έμπειρος και ξέρει καλά το όργανό του. Όμως από τα λίγα περί μουσικής, που γνωρίζω, οι επιτυχημένοι αυτοσχεδιασμοί αφορούν μικρά σφιχτοδεμένα σύνολα που απευθύνονται σε εξοικειωμένα και καλλιεργημένα αυτιά, παναπεί σε περιορισμένα ακροατήρια, αφοσιωμένα στη μουσική που παίζει το γκρουπάκι των βιρτουόζων. Όσο όμως μεγαλώνει το ακροατήριο και άρα μειώνεται ο μέσος όρος της μουσικής παιδείας του κι όσο αυξάνονται τα μέλη της ορχήστρας τα κόζια δυσκολεύουν, που θα κοπάναγε κι ο αγαπημένος μου νταουλιέρης, ο μαστρο Φαήλος. Άμα αυγατίζουν τα έγχορδα, πληθαίνουν τα κρουστά, πολλαπλασιάζονται τα ξύλινα πνευστά, διευρύνονται τα χάλκινα και διογκώνεται η χορωδία, ο αυτοσχεδιασμός καταλήγει σε χασμωδία, κακωδία, χάος και εκκωφαντική βαβούρα. Χρειάζεται σαφής κι ευκρινής παρτιτούρα, για να ξέρει ο καθένας τι παίζει που και πότε, χρειάζεται σοφός κι έμπειρος μαέστρος για να κατευθύνει και να συντονίζει το σύνολο και απαιτούνται πρόβες, πολλές πρόβες για να επιτευχθεί συμφωνία και αρμονία, αν με πιάνετε. Ώστε να μπορεί ο έρμος ο νεαρός σολίστας να τραγουδάει στο προσκήνιο και να μην ακούγονται διάφορα κλαρίνα αριστερά και δεξιά, αν με εννοείτε.