to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Εvangelii Gaudium: Αποστολική Παραίνεση της Αυτού Αγιότητος του Πάπα Φραγκίσκου

Μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου. Στη φωτογραφία ο πάπας ευλογεί τους μετανάστες κατά την επίσκεψή του στη Λαμπεντούζα.


ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ, ΕΝΑΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ;-1

Ο καρδινάλιος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο όταν, τον Μάρτιο του 2013, ανέβηκε στον παπικό χρόνο αντιμετωπίστηκε, από την Αριστερά και τον προοδευτικό κόσμο, διεθνώς, μάλλον με επιφύλαξη: τόσο ως συντηρητικός σε θεολογικά ζητήματα, όσο και, κυρίως, λόγω των πληροφοριών για τη σιωπή και εφεκτική του στάση έναντι της χούντας του Βιντέλα. Ωστόσο, τους επόμενους μήνες και μέχρι σήμερα μια σειρά κινήσεις και δηλώσεις του Πάπα Φραγκίσκου έχουν προξενήσει αίσθηση, αλλάζοντας την αρχική εικόνα: από την άρνησή του να καταδικάσει την ομοφυλοφιλία και τις μετριοπαθείς δηλώσεις του περί αθεΐας (προέχει αν είναι κανείς τίμιος και ηθικός, παρά αν είναι άθεος· επίσης: η αθεΐα και η πίστη αποτελούν συνειδησιακό ζήτημα), μέχρι την επίσκεψή του στη Λαμπετούζα και την έκκλησή του για αλληλεγγύη στους μετανάστες ή την πρόσφατη εγκύκλιο όπου κατέκρινε τη «νέα τυραννία» των αγορών. Ειδικά για τις τελευταίες δηλώσεις του, ο Πάπας καταγγέλθηκε ως «μαρξιστής» από αμερικανούς υπερσυντηρητικούς — χαρακτηρισμό, βέβαια, που αρνήθηκε. Παραθέτουμε αποσπάσματα από την εγκύκλιο, καθώς και από δύο σχετικά σχόλια, αποκλίνοντα στην άποψη, που ωστόσο συμφωνούν στη σημασία της. Το πρώτο είναι της αμερικανίδας δημοσιογράφου Emma Green, αρχισυντάκτριας του περιοδικούThe Atlantic (δημοσιεύθηκε στο The Atlantic, 26.11.2013). Το δεύτερο είναι του Binoy Kampmark που διδάσκει σύγχρονη ιστορία, διεθνείς σχέσεις και διπλωματία στο RMIT University της Μελβούρνης (δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό CounterPunch, στις 17.12.2013).

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

_______________________

Πώς είναι δυνατόν να μην αποτελεί είδηση ότι ένας ηλικιωμένος άστεγος πεθαίνει από το κρύο, αλλά να είναι είδηση η απώλεια δύο μονάδων στο Χρηματιστήριο; Ιδού ένα απτό παράδειγμα αποκλεισμού. Μπορούμε να συνεχίσουμε να στέκουμε απαθείς όταν πετιέται φαγητό στα σκουπίδια, τη στιγμή που άνθρωποι λιμοκτονούν; Ιδού ένα απτό παράδειγμα ανισότητας. Σήμερα, τα πάντα υπακούουν στον νόμο του ανταγωνισμού και της επιβίωσης του ισχυρότερου, και οι δυνατοί τρέφονται από τους αδύναμους. Η συνέπεια είναι ότι μεγάλες μάζες ανθρώπων βρίσκονται αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι: χωρίς εργασία, χωρίς δυνατότητες, χωρίς κανένα μέσο διαφυγής από την κατάσταση αυτή.

Τα ανθρώπινα όντα θεωρούνται τα ίδια καταναλωτικά προϊόντα προς χρήση και κατόπιν προς απόρριψη. Έχουμε δημιουργήσει μια «αναλώσιμη» κουλτούρα, η οποία τώρα εξαπλώνεται. Δεν πρόκειται πλέον απλώς για εκμετάλλευση και καταπίεση, αλλά για κάτι νέο: ο αποκλεισμός σχετίζεται απευθείας με την έννοια του μέλους της κοινωνίας στην οποία ζούμε· οι αποκλεισμένοι δεν είναι πια το μαλακό υπογάστριο της κοινωνίας, το περιθώριό της ή οι αποδιοπομπαίοι της — πλέον, δεν αποτελούν καν μέρος της κοινωνίας. Οι αποκλεισμένοι δεν είναι «αυτοί που υφίστανται την εκμετάλλευση», αλλά οι απόκληροι, τα «υπολείμματα».Σε αυτό το πλαίσιο, κάποιοι άνθρωποι συνεχίζουν να υπερασπίζονται τις θεωρίες του «trickle-down»,[1]κατά τις οποίες υποτίθεται ότι η οικονομική ανάπτυξη, που επιτυγχάνεται χάρη στις συνθήκες της ελεύθερης αγοράς, θα επιφέρει αναπόφευκτα μεγαλύτερη δικαιοσύνη στον κόσμο, συμπεριλαμβάνοντας στα οφέλη της όλο και περισσότερους. Αυτή η άποψη, η οποία ποτέ δεν έχει επιβεβαιωθεί από τα γεγονότα, εκφράζει μια χονδροειδή και αφελή πίστη στην καλοσύνη όσων ασκούν οικονομική εξουσία και στις καθαγιασμένες λειτουργίες του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος. Εν τω μεταξύ, οι αποκλεισμένοι ακόμη περιμένουν. Προκειμένου να διατηρηθεί ένας τρόπος ζωής που αποκλείει άλλους ανθρώπους ή προκειμένου να ικανοποιηθεί ο ενθουσιασμός γι’ αυτό το εγωιστικό ιδανικό, έχει αναπτυχθεί μια παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας. Σχεδόν χωρίς να το συνειδητοποιούμε, καταλήγουμε ανίκανοι να αισθανθούμε συμπόνια για τους φτωχούς, να κλάψουμε για τον πόνο των άλλων, να αισθανθούμε την ανάγκη να τους βοηθήσουμε — σαν όλα αυτά να ήταν ευθύνη κάποιου άλλου, και όχι δική μας. Η κουλτούρα της αφθονίας μας απονεκρώνει· ενθουσιαζόμαστε όταν η αγορά μας προσφέρει κάτι καινούριο να αγοράσουμε. Και, εντωμεταξύ, όλες εκείνες οι ζωές που κρατούνται αιχμάλωτες από την απουσία ευκαιριών μοιάζουν απλώς με θέαμα· ένα θέαμα που αποτυγχάνει να μας συγκινήσει.

[1]   Στην κυριολεξία, «ενστάλλαξη προς τα κάτω». Χρησιμοποιείται, συνήθως ειρωνικά, για να περιγράψει τη ρητορική όσων υπερασπίζονται ή προωθούν φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις και τα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα, με το επιχείρημα ότι ο αυξημένος πλούτος που θα εξασφαλιστεί έτσι στην κορυφή της κοινωνικής-εισοδηματικής πυραμίδας θα «κυλήσει» αναπόφευκτα και προς τα «κάτω» (υπό μορφή επενδύσεων ή κατανάλωσης), ευνοώντας τελικά το σύνολο της κοινωνίας. (Σ.τ.Μ.)

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)