Μόλις είχε μπει το 2009, λίγο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, οι Κρητικοί αγρότες ταξίδεψαν ως την Αθήνα κι έστησαν μπλόκα στο λιμάνι του Πειραιά. Τότε που τους πνίξανε στα δακρυγόνα. Τότε που δάκρυσε ο ΓΑΠ.
Εκείνη η βδομάδα ξεκίνησε με την καταστροφή του πάρκου Κύπρου και Πατησίων από τις μπουλντόζες του Κακλαμάνη. Λίγες μέρες μετά ήμασταν σε διαμαρτυρία έξω από το δημαρχία και, όλος παραδόξως, δε μας έριξαν ούτε μισό δακρυγόνο! Λίγο αργότερα μάθαμε το γιατί: Τα είχαν ξοδέψει όλα στους αγρότες στον Πειραιά. Και κάπως έτσι, ένα μπουλούκι κόσμος κατεβήκαμε στο λιμάνι.
Και στο λιμάνι, χαμός! Αγρότες και αγρότισσες από την Κρήτη, θυμωμένοι, ζαλισμένοι από τα δακρυγόνα, με τα τρακτέρ τους και τις μουσικές τους, με τα πρησμένα τους τα μάτια μας κοίταξαν κι εμείς τρέξαμε σαν κουτάβια καταπάνω τους. Πιάσαμε κουβέντα, μας ρώτησαν τι να κάνουν με τα δακρυγόνα "με τούτο το διάολο που μας έριξαν και πώς τσούζουνε τα μάτια!". Τους χαρίσαμε ένα κουτί Μαλόξ. Μας χάρισαν ένα σακί πατάτες.
Μόλις έληξε η διαδήλωση, μείναμε λίγο περισσότερο. Είδαμε ένα τρακτέρ με δύο σημαίες, μια του Βελουχιώτη, μια του Τσε Γκεβάρα. "Ετούτος είναι ο Τσε κι είναι ο δικός μας ο Άρης" διευκρίνισε ο αγρότης που'χε το τρακτέρ, για να είναι σίγουρος ότι είχαμε καταλάβει. "Ήταν μεγάλος επαναστάτης, σαν τον δικό μας τον Άρη", είπε χαμογελαστός με ύφος διδακτικό.
"Ε! Αυτά είναι τα παιδιά που μας δώσανε το μαλόξ για τα δακρυγόνα". Με απόλυτα συνοπτικές διαδικασίες βρεθήκαμε στη μέση ενός γλεντιού καλά περιφρουρημένου από τα ΜΑΤ, με πολλές ρακές, πολλά κρασιά, τραγούδια και φαγητά. Μας έπιασαν να μάθουμε πεντοζάλη. Δε μάθαμε... Μετά βρεθήκαμε να οδηγούμε τρακτέρ. Γυρίζοντας, είδαμε τη φίλη μας τη Μέλανη ανεβασμένη πάνω σε μια δαγκάνα να τραγουδάει με ανοιχτή την αγκαλιά της πως "έβαλε ο θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά" κι από κάτω, σαν σε συναυλία, οι Κρητικοί να της κάνουν δεύτερες φωνές.
"Ξέρεις πόσα ξοδεύω το μήνα; Ξέρεις; Και καλή να'ναι η σοδειά, άμα χαλάσει το μηχάνημα 2.000 πρέπει να πληρώσω. Κι άμα δεν έχω σοδειά, πού να τα βρω; Κι άμα έχω σοδειά και μου την πάρουνε αυτοί, εγώ τι να κάνω;"
"Εγώ έφερα εδώ και τη γυναίκα μου και το παιδί μου, να'ρθει η κοπελιά απάνω στη δαγκάνα που τραγουδά να της τονε γνωρίσω το γιο μου. Όλοι μαζί θα παλέψουμε"
Κι έτσι, λίγο πριν χάσουμε το τρένο της επιστροφής, πήραμε της πατάτες μας, κράτησαν το μαλόξ τους, αποχαιρετιστήκαμε και φύγαμε. "Καλή δύναμη", μας είπαν. Εκείνοι, προφανώς, δε χρειάζονταν ευχές. Είχαν "καλή δύναμη" από την πρώτη στιγμή.
ΥΓ. 1: Οι πατάτες κατέληξαν στο Στέκι Μεταναστών. Νομίζω, μαγειρεύτηκαν.
ΥΓ. 2: Κι ήταν σκέτη απόλαυση να χορεύουμε και να τραγουδάμε με τα ΜΑΤ γύρω-γύρω να σκάνε απ'τη ζήλια τους.
