Η υπερψήφιση του προϋπολογισμού από τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν προκάλεσε τη συνηθισμένη θριαμβολογία στα υπουργικά έδρανα, ούτε την επανάληψη της μονότονα διατυπούμενης αυτάρεσκης διαπίστωσης ότι η υπερψήφιση του προϋπολογισμού επέχει θέση ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Δεν ακούστηκαν ούτε καν στεναγμοί ανακούφισης...
Είναι εξηγήσιμη η κυβερνητική αμηχανία. Είχε προεξοφληθεί πολιτικά η εκβιασμένη ψήφος των κυβερνητικών βουλευτών, οι οποίοι λειτουργούν με αντίπαλο το φάσμα της βέβαιης καταψήφισής τους εάν συμβεί πολιτικό ατύχημα και γίνουν εκλογές. Έχουν όμως όλοι συνείδηση ότι η πολιτική που συγκροτεί τον προϋπολογισμό, δηλαδή το σκληρό μνημονιακό πρόγραμμα, θα δημιουργεί καθημερινά νέα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα. Θα περίμενε κανείς από τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό η κυβέρνηση να έβγαινε τουλάχιστον με πλεονέκτημα πολιτικής σταθερότητας. Συμβαίνει το αντίθετο. Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό αποσταθεροποιεί την κυβέρνηση. Επιβεβαιώνει ότι τα αδιέξοδα των ασκούμενων πολιτικών προκαλούν ρωγμές στην κοινωνική βάση της, με πιο χαρακτηριστική τη διάσπαση και τις διαγραφές στη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚΕ. Πρόκειται για κινητικότητα που θέτει υπό δοκιμασία την κυβερνητική συνοχή.
Η επιμονή της τρόικας για την εφαρμογή των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά και για νέα μέτρα μέσω του συμπληρωματικού προϋπολογισμού την άνοιξη, φέρνει πολλούς βουλευτές μπροστά στις ευθύνες τους, παίζει με τα πολιτικά όριά τους, ακόμη και με τα νεύρα τους. Είναι η κοινωνική κρίση που γκρεμίζει την ελάχιστη εναπομείνασα κυβερνητική πολιτική αυτοπεποίθηση. Τι να υποστηρίξει ένας κυβερνητικός βουλευτής μπροστά στη διάψευση του προγράμματος, μπροστά στην αναίρεση των προεκλογικών δεσμεύσεων κι ακόμη περισσότερο μπροστά σε τραγικές εικόνες όπως το πάγωμα των νοικοκυριών και το ολοκαύτωμα στο μαγκάλι;
Κι ακόμη είναι η πίεση για τους πλειστηριασμούς, για το κλείσιμο ΔΕΚΟ και δημοσίων επιχειρήσεων, για τις ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και η φορομπηχτική πολιτική, που σχηματίζουν ένα πλέγμα, μέσα στο οποίο παγιδεύεται πολιτικά η κυβέρνηση. Και κάθε μέρα που περνάει είναι χειρότερη γι' αυτήν, καθώς μεγαλώνει το πλεόνασμα της λαϊκής καταδίκης της.
Προχθές, κατά τη συζήτηση και την ψηφοφορία στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε και πάλι να εμφανιστεί ως... αντιπολίτευση για να απαντήσει στην κριτική και τις προγραμματικές θέσεις του προέδρου και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλη μια ένδειξη της κυβερνητικής αμηχανίας μπροστά στην αυξανόμενη λαϊκή δυναμική υπέρ της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο πολιτικός χρόνος τελείωσε για τον Σαμαρά. Ακόμη κι αν θυσιαστεί ο Στουρνάρας, το κυβερνητικό σχήμα σέρνεται ανυπόληπτο. Ο νέος προϋπολογισμός που θα κατατεθεί μετά τις εκλογές θα είναι προϋπολογισμός του ΣΥΡΙΖΑ.
