Είχαμε που είχαμε τον (πρώην, νυν και αεί) τηλεπωλητή Αδώνιδα να μας επικρίνει επειδή το «Κόκκινο» πήρε διαφήμιση από φαρμακευτική εταιρία, δεχτήκαμε και επικρίσεις στα σόσιαλ μίντια επειδή δημοσιεύσαμε το βίντεο από ένα flash mob μιας συμφωνικής ορχήστρας στην Ισπανία. Ήταν, είπαν, διαφήμιση τράπεζας. Ε, και; Μήπως η Τράπεζα της Σαμπατέλ έχει υποκατάστημα στα Πατήσια και μας έφαγε τις καταθέσεις; Μήπως μας τρώει τα λεφτουδάκια μας με τις απανωτές ανακεφαλαιοποιήσεις; Μπας και είναι αυτή που αγόρασε μπιρ-παρά το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ή τον ΟΠΑΠ; Όχι, βέβαια! Προφανώς, ως τράπεζα, έχει κάνει τις λαδιές της αλλά εν προκειμένω πλήρωσε αδρά κάποιους έξυπνους διαφημιστές και σκηνοθέτες και γύρισε μια πολύ καλή διαφήμιση, η οποία όμως δεν έχει στόχο το δικό μας μυαλό. Ή, ακόμη χειρότερα, την δική μας τσέπη. Φυσικά και πέρναγε υπόγεια μηνύματα. Προσέξατε κανέναν χοντρό, άσκημο ή ξεδοντιάρη ανάμεσα στο «ανυποψίαστο πλήθος»; Σκηνοθετημένη ήταν όλη η παράσταση αλλά αυτό δεν μειώνει την καλλιτεχνική της αξία. Αντίθετα, το flash mob στο Λονδίνο για τα μάτια της κας Όλγας Κεφαλογιάννη, ήταν μια μούφα και μισή, πληρωμένη από τη δική μας τσεπούλα.
Η ορχήστρα έπαιζε την «Ωδή στη Χαρά» από την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν, σε στίχους του Φρειδερίκου Σίλλερ. Και βέβαια ξέρουμε πως η «Ωδή στη Χαρά», σχεδόν 200 χρόνια μετά τη σύνθεσή της, έγινε ο επίσημος ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μειώνει αυτό την πραγματική αξία του έργου; Αν ναι, μήπως να διαγράψουμε κι ολάκερο το έργο του Μπετόβεν, ο οποίος σημειωτέον δεν έπαιζε στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ αλλά συνέθετε για λογαριασμό πριγκήπων, καρδιναλίων και αυτοκρατόρων; Κι αν ρίξουμε το Μπετόβεν στο σκοτάδι, μήπως να καταδικάσουμε και τον προδότη Μιχαήλ Άγγελο, που σκάλισε την Πιετά του και ζωγράφισε την Καπέλα Σιστίνα ως παραγγελιά του Βατικανού; Και μαζί του και το Λεονάρδο Ντα Βίντσι, άλλο διακεκριμένο υπηρέτη διεφθαρμένων αφεντάδων, όπως οι Σφόρτσα του Μιλάνου; Και το Ραφαήλ; Και το Μπελίνι; Και τον Τσελίνι; Οπότε, πάει μαζί τους όλη η Αναγέννηση. Κι αφού ξεμπερδέψαμε με δαύτους, να καταγγείλουμε και τους ξεπουλημένους θεατρικούς συγγραφείς της κλασσικής αρχαιότητας, που τα παίρνανε από τους χορηγούς; Τραγωδία! Και κωμωδία μαζί...
Η «Ωδή στη Χαρά» είναι ένα καλό έργο τέχνης και σαν τέτοιο γεννά συναισθήματα. Και το παιχνίδι που φτιάχνει από πεταμένα κουτιά αναψυκτικών ένα παιδί στην υποσαχάρια Αφρική, πάλι έργο τέχνης είναι και γεννά συναισθήματα κι αυτό. Σημασία δεν έχει πάντα το κίνητρο του δημιουργού κι ας ξέρουμε ότι συχνά η Τέχνη χρησιμοποιείται για να εντυπωσιάζει τις μάζες και να χειραγωγεί τα πλήθη. Μας το δίδαξε αυτό μια και καλή η Λένι Ρίφενσταλ. Σημασία έχει να μην τσιμπάμε το δόλωμα κι -εφόσον μπορούμε- ας απολαμβάνουμε το τυράκι μετά της δεούσης προσοχής. Πιστεύετε πως αν είχε κάνει τέτοιο διαφημιστικό κάποια από τις εγχώριες κι αμαρτωλές τράπεζες, θα το προβάλαμε; Πιστεύετε καν πως κάποια από τις εγχώριες κι αμαρτωλές τράπεζες θα μπορούσε να κάνει τέτοιο διαφημιστικό;
Χαλαρώστε, λοιπόν, αδέλφια και απολαύστε την «Ωδή στη Χαρά»! «Η ζωή είναι πολύ μικρή, για να είναι θλιβερή» που ΄λεγε κι ο Πέτρος Κωστόπουλος, προτού κάνουν «Κλικ» οι χειροπέδες, φυσικά!
