to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

11:26 | 30.05.2013

Πολιτισμός

Σκόρπιες θύμησες μέσα από παλιές νουβέλες και διηγήματα… ή αλλιώς, ξαναδιαβάζοντας τον Διονύση Χαριτόπουλο!

Του Πάνου Ραμαντάνη


Σηκώνεις το λευκό σκληρόδετο τόμο, κοιτάζεις το εξώφυλλο και διαβάζεις κάτω από την φωτογραφία του Διονύση Χαριτόπουλου: «Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι», «Από εδώ πέρασε ο Κιλρόι», «Δανεικιά γραβάτα», «Εναντίον του Marlboro», «Δέσποινα»! Τι διάολο; Όλα τα «παλιά γραπτά» μαζί; Ναι… Όλα μαζί «στέκονται» εκεί και γεμίζουν τον συλλεκτικό τόμο των Εκδόσεων Τόπος. 

Τι να πρωτοσκεφτεί και τι να πρωτογράψει κανείς για τα πεζογραφικά «καμώματα» του Διονύση Χαριτόπουλου;  Αρχικά δεν βγαίνει λέξη. Τίποτα, παρά μόνο σιωπή… Εξάλλου έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις σε εκατοντάδες κόλλες χαρτιού για τις «γραφές» του Διονύση, από διάφορους «ειδικούς» ή μη! Το μόνο που απομένει είναι να ανοίξεις τον λευκό τόμο και να «ξαναχαθείς» στις του παλιές ιστορίες.

Όχι, δεν μπορώ να πάρω τις νουβέλες απ’ την αρχή. Η «Δανεικιά γραβάτα» είναι εξαιρετική γραφή, αλλά το μάτι αναζητά, σχεδόν λυσσασμένα, «Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι». Σ’ αυτό βοηθά η αγάπη για τον δαφνοστεφανομένο. Σκόρπιες θύμησες από την ηλικία των 18. 

Οι λέξεις του Χαριτόπουλου ξεκινούν έναν δαιμονισμένο χορό στο μυαλό: 

«Την άλλη μέρα έγραψε και το Φως τι έγινε εκεί:

Πως είχε σταματήσει η συγκοινωνία κάτω απ’ το ξενοδοχείο της Καστέλλας, πως ανεμίζανε ασπροκόκκινες σημαίες και κασκόλ, ανάβανε στριμμένες εφημερίδες και κεριά, κι οι πιο μικροί με δάκρυα στα μάτια φωνάζανε:

-Πατέρα! Μη-φεύγεις!

Πως, όταν βγήκε ο Μπούκοβι στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου, να τους ησυχάσει, με τον Λάντο δίπλα του, δάκρυσε κι αυτός κι έκανε και τους μεγάλους να χτυπιούνται:

-Πατέρα! Μη-φεύγεις!... Πατέρα-μη!... Μη φεύ-γεις!...

Έγραψε για τις φωτιές που ανάψανε μετά.

Τους τσαμπουκάδες που γίνανε, το ξύλο που έπεσε στους γύρω δρόμους. Τις σπασμένες τζαμαρίες, το διαλυμένο καφενείο…

Έγραφε μερικά το ΦΩΣ.

Αλλά τι να καταλάβουμε αυτοί που γράφουνε!»

Ναι, αυτή ήταν η νύχτα που έφυγε ο μεγάλος Μπούκοβι. Διωγμένος από την Χούντα των Συνταγματαρχών λόγο της Ουγγρικής καταγωγής και των Αριστερών του πεποιθήσεων, ο μεγάλος Μαγυάρος προπονητής , ο Πατέρας όλων των Ολυμπιακών… έφευγε από την Ελλάδα και την ομάδα! Σιωπή…

Το μάτι κυλά πάνω στις λέξεις, χωρίς να χορταίνει! Τι κι αν τις έχει ξαναδεί αυτές τις γαμημένες λέξεις! Θέλει να τις ξαναδεί και να τις ξαναδεί…  «Από εδώ πέρασε ο Κιλρόι». Όταν το πρωτοδιάβασα αυτό το βιβλίο, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 90, βολόδερνα στο Έβρο. Σε μια σκοπιά στο Λαγό μου κράτησε παρέα… Οι σελίδες γυρνάνε για πλάκα:

«Ποιος θα θυμάται εμένα σε δυο μέρες;

Ποιος θα θυμάται ότι έζησα κι εγώ… Αφού δεν έζησα. Ξέρεις ποιος είμαι, Νύφη;

-Ννν…

-Είμαι κάποιος… που δεν υπήρξα ποτέ. Είμαι ο Κιλρόι. Χιλιάδες ανώνυμοι άνθρωποι με το ίδιο όνομα… Θα σηκωθώ να το γράψω στον τοίχο, να χεστούνε πάνω τους τα πλεϊμομπίλ. Έτσι τους γράφανε τα Αμερικανάκια στον πόλεμο. Ερχόντουσαν εδώ χωρίς να ξέρουν αν θα ζήσουνε ή θα πεθάνουνε και γεμίζανε τις μάντρες… σημαδεύανε το πέρασμά τους γράφοντας όλοι το ίδιο όνομα: Κιλρόι.

-Κιλ… Είναι;

-Μην το ψάχνεις. Θα πει, τίποτα. Ο κανείς! Χου ει και εις χουν απελεύσει. Από δω παν κι οι άλλοι. Όλοι στην σειρά περιμένουνε… εγώ βιάστηκα.»

Η ώρα πέρασε. Χωρίς να το καταλάβω οι σελίδες τέλειωσαν. Ξαναγυρνώ στην αρχή. «Δανεικιά γραβάτα». Η πιο underground νουβέλα της συλλογής! Δεν γίνεται να λησμονήσω πως μέσα από αυτό το… γραπτό «γνώρισα» τον συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο. Η ματιά, πλέον, περπατά γρήγορα πάνω στις… λέξεις και διαβάζει φωναχτά:

«Η Αθήνα κοιμάται με τα φώτα αναμμένα.

Χιλιάδες άνθρωποι ξαπλωμένοι που αγνοούν την παρουσία μου. Κανείς δεν βάζει με το νου του πως υπάρχω. Πως από εδώ ψηλά παραμονεύω σαν πληγωμένο γατί… όλο κακία και φθόνο.»

Σιωπή και δεύτερες σκέψεις… Βλακείες! Τι πάει να πει δεύτερες σκέψεις και άλλες τέτοιες μαλακίες! Η πρώτη εικόνα κάθε φορά που κλείνεις ένα γραπτό είναι αρκετή. Μένω εκεί! Μου αρκεί… 

Όχι δεν αφήνω απ’ έξω την «Δέσποινα» και το «Εναντίον του Marlboro». Τίποτα του Χαριτόπουλου δεν μπορώ να αφήσω απ’ έξω! Απλά, οι παραπάνω τρεις νουβέλες, «ξανάφεραν» μπρος μου τις σκόρπιες θύμησες του μυαλού μου… και δεν είναι μικρό πράγμα αυτό! Γραφές που κάνουν τις σκέψεις εικόνες και τις εικόνες συναισθήματα!

Γράφοντας πριν από αρκετούς μήνες για το «Εκ Πειραιώς» είχα σκεφτεί: Αυτός ο πούστης ο Χαριτόπουλος γράφει σαν να ντριπλάρει ο Ζιοβάνι, ίσως και ακόμα καλύτερα! 

Τώρα που τον ξαναθυμήθηκα μέσα από τις παλιές του ιστορίες, το μόνο που μπορώ να πω είναι: Αυτός ο πούστης ο Χαριτόπουλος είναι η πιο θελκτική γραφίδα, μαζί με τον Τζακ Κέρουακ και τον Πολ Μπόουλς, που έχει πέσει στο μάτι μου, από τότε που άρχισα να τριγυρίζω στα βιβλιοπωλεία…

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)