(Το κείμενο που ακολουθεί το ακούσαμε στην εκπομπή “Η Φυλή των Φίλων” που μεταδόθηκε από τον Ρ/Σ “105.5 Στο Κόκκινο” στις 9/4. Ευχαριστούμε τον Γ. Φραντζεσκάκη που μας το έδωσε για να το αναρτήσουμε.)
Η πρώτη μου, ενδιαφέρουσα εμπειρία με τα παλικάρια της ομάδας Ζήτα (τότε δεν υπήρχε η ομάδα ΔΙΑΣ) ήταν κάπου εκεί στις αρχές αυτής της δεκαετίας. Η λεωφόρος Βασιλίσσης Όλγας μπροστά από το Ζάππειο, έχει δύο αφύλακτες διαβάσεις πεζών. Οι διαβάσεις αυτές υπάρχουν για να διευκολύνονται οι επισκέπτες του πάρκου και κυρίως οι τουρίστες, καθώς εκεί απ’ έξω παρκάρουν τα πούλμαν που μεταφέρουν τους επισκέπτες του Ζαππείου και του Καλλιμάρμαρου. Μια ωραία μέρα λοιπόν, εγώ πάνω στη μοτοσικλέτα, κινούμαι επί της Βασιλίσσης Ολγας με λογική ταχύτητα και βλέποντας τη διάβαση και κάποιους έτοιμους να διασχίσουν τη λεωφόρο, επιβραδύνω με σκοπό να σταματήσω μπροστά της.
Ξαφνικά, ακούω από πίσω μου, μπινελίκια! Χοντρά μπινελίκια. Και με προσπερνούν με ταχύτητα δυο ζητάδες πάνω στις μοτοσικλέτες τους, ουρλιάζοντας και βρίζοντας που θα έπεφταν επάνω μου επειδή σταμάτησα…
Τη συμπεριφορά των ανδρών της ελληνικής αστυνομίας και την περιφρόνησή τους στους νόμους (και ειδικά τον πολύπαθο ΚΟΚ) θα τη συζητήσουμε μια άλλη Δευτέρα. Σήμερα θα δούμε γιατί είναι τόσο μεγάλη δυστυχία να είσαι πεζός στην Αθήνα, την πόλη που μισεί οτιδήποτε μή εποχούμενο.
Ο έλληνας αγαπάει το αυτοκίνητό του. Δεν είναι μόνο η διάσταση του status symbol που έχει, ούτε η προφανής ιδιότητα της πρακτικότητας που σήμαινε κάποτε η κατοχή ΙΧ, προτού γίνει τόσο ακριβό σπορ. Ο έλληνας αγαπάει το αυτοκίνητο επειδή μισεί οτιδήποτε απαιτεί φυσική άσκηση.
Κατ’ επέκταση, μισεί οτιδήποτε τον αναγκάζει να περπατάει: την πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου, τα ίδια τα πεζοδρόμια (γι’ αυτό και τα μετατρέπει σε πάρκινγκ), τις σκάλες… Εχω δει μίνι επανάσταση να ξεσπάει σε σταθμό του μετρό, επειδή για μερικά λεπτά ακινητοποιήθηκε από βλάβη η κυλιόμενη κλίμακα και οι επιβάτες αναγκάζονταν να ανεβούν περπατώντας 32 σκαλιά…
Και επειδή μισεί να περπατά, λογικό είναι να περιφρονεί και όσους το κάνουν. Και μαζί, να περιφρονεί και όλα τα εργαλεία που τους διευκολύνουν. Γι’ αυτό και, στην Αθήνα, και τις περισσότερες ελληνικές πόλεις, οι διαβάσεις πεζών δεν αξίζουν ούτε την μπογιά που χρειάστηκε για να τις βάψουν. Μαζί τους απαξιώνονται επίσης, οι διαβάσεις στα φανάρια, όταν οι οδηγοί βλέπουν ότι τον δρόμο δεν διασχίζει άλλο αυτοκίνητο (οι πεζοί μπορούν να περιμένουν), οι πεζόδρομοι, οι δρόμοι ήπιας κυκλοφορίας και ό,τι άλλο προορίζεται για μη αυτοκινητιστική χρήση…
Ο τουριστικός οδηγός του Lonely Planet, ενός μεγάλου ταξιδιωτικού οργανισμού με παγκόσμια φήμη, αναφερόμενος στην Αθήνα, γράφει επί λέξει: “Στην Αθήνα οι διαβάσεις πεζών είναι διακοσμητικές. Μη σας περάσει από το μυαλό ότι, μόλις βάλετε το πόδι σας επάνω τους, τα αυτοκίνητα θα κοκκαλώσουν. Το πιθανότερο είναι ότι θα περάσουν ίντσες από τα πόδια σας, και οι οδηγοί θα σας φιλοδωρήσουν με τη χαρακτηριστική μούτζα και βρισιές που δεν θέλετε να σας μεταφράσουν…”
Η αλήθεια είναι ότι, όσο το αυτοκίνητο ακριβαίνει, στην απόκτηση και τη συντήρησή του, τόσο οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι το να περπατήσεις πέντε χιλιόμετρα δεν είναι ο δέκατος τρίτος άθλος του Ηρακλέους. Δείχνουν να καταλαβαίνουν επίσης, ότι η Αθήνα δε χωράει άλλα αυτοκίνητα. Ούτε μηχανάκια. Ποδήλατα και πεζούς, ίσως. Και πάλι, πολλοί είμαστε.
Τώρα, το μόνο που μένει είναι να καταλάβει και ο Δήμος ότι για να ενθαρρύνει τους πεζούς πρέπει να αρχίσει να κυνηγάει όσους τους δυσκολεύουν. Στο κέντρο μιας σύγχρονης μητρόπολης δεν έχουν πια θέση τα ιδιωτικά αυτοκίνητα. Είναι διεθνής αντίληψη, είναι δοκιμασμένη συνταγή, είναι εγγύηση εξανθρωπισμού του άστεως. Αν δούμε να κόβεται καμιά κλήση σε όσους δε σέβονται τις διαβάσεις πεζών, ίσως να είναι μια αρχή…
*H αφίσα είναι του Δημήτρη Αρβανίτη
Πηγή: sostegr.wordpress.com
