Ακούγεται η φωνή του μηχανοδηγού σε αυστηρή ανακοίνωση. Παρακαλώ οι επαίτες να βγουν έξω. Δεν λέει παρακαλούνται, λέει παρακαλώ. Δεν τους παρακαλάει δηλαδή· σχεδόν το απαιτεί. Σα να του το χρωστάνε, σα να παρέβησαν κάποια συμφωνία και τους έκανε τσακωτούς, και άντε γιατί αρκετή ώρα υπήρξε λαρτζ, δεν παίρνουν από λόγια δαύτοι, γι'αυτό αναγκάζεται να το ανακοινώσει και να μας ενοχλήσει. Το μυαλό μου πάει στις απεργίες, σκέφτομαι ότι μπορεί κι αυτός να υπήρξε απεργός, ότι μπορεί μπροστά στον υπουργό να λαϊκισε πως τον περιμένει κι αυτόν η επαιτεία, μπορεί και να το εννοούσε, μπορεί και να'ναι αλήθεια. Είτε σ'αυτήν, είτε στην άλλη ζωή, μπορεί αυτός μια μέρα να πάρει το τρένο, όχι ως μηχανοδηγός, αλλά ως επαίτης.

Στην αμέσως επόμενη στάση ανεβαίνει μουσικός, μοιάζει με γάλλο, δεν ξέρω γιατί, μοιάζει να πηγαίνει σε πρόβα. Μόλις κλείνουν οι πόρτες, βγάζει από τη θήκη το βιολί κι αρχίζει να παίζει άπταιστα Μότσαρτ. Ρόντο α λα τούρκα.  Σ'αυτή τη ζωή, ίσως και στην άλλη, αυτός παίζει Μότσαρτ. Επαίτης και παραβάτης. Δεν βγήκε έξω, δεν υπάκουσε στο κάλεσμα του μηχανοδηγού, ίσως να μην το άκουσε, ίσως γιατί είναι γάλλος, ίσως γιατί είναι εκ γενετής παραβάτης, ίσως γιατί εκείνη την ώρα έπαιζε Μότσαρτ.

Ένας μηχανοδηγός τα βάζει με τους επαίτες. Έτσι θα του πρόσταξαν, θα πεις. Ίσως. Ο επαίτης παίζει Μότσαρτ. Δεν του το'πε κανείς. Ίσως γιατί είναι γάλλος, ίσως γιατί σ'αυτό το τρένο το μόνο που μπορεί να ζητήσει κανείς από τη ζωή του είναι να βγουν έξω οι επαίτες. Κανείς δεν θα ζητήσει λίγο Μότσαρτ ακόμα.

Πηγή: blog.costinho