Ήδη σε πολλές χώρες, με τελευταία την Πορτογαλία, η ακροδεξιά κερδίζει έδαφος, συμμετέχει σε κυβερνήσεις συνεργασίας με την κεντροδεξιά, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις αποτελεί τον κορμό της κυβέρνησης, όπως στην Ιταλία. Πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα περιθωριακά πριν μερικά χρόνια, πολιτικές θέσεις αποκρουστικές για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών, πλέον διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την ατζέντα.

Δεν χρειάζεται ερώτημα για το ποια θα είναι η προοπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν η τάση αυτή ενισχυθεί στις Ευρωεκλογές. Αν σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζεται κατώτερη των περιστάσεων απέναντι στους πολέμους στη γειτονιά της, στην Ουκρανία και τη Γάζα, αν αδυνατεί να έχει μια αυτόνομη εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας, αν δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το προσφυγικό/μεταναστευτικό με όρους ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, μια εθνικιστική αναδίπλωση είναι βέβαιο ότι θα χειροτερέψει τα πράγματα. Επίσης, δεν χρειάζεται ερώτημα για το ποιες θα είναι συνέπειες σε ζητήματα όπως το κράτος δικαίου, η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και τα εργασιακά δικαιώματα, όπου ήδη, σε πολλές περιπτώσεις, η ακροδεξιά έχει συμμαχήσει - πάντα από πιο σκληρές θέσεις - με την κεντροδεξιά.

Γίνεται κατανοητό λοιπόν ότι αυτή η εφιαλτική προοπτική πρέπει να αποτραπεί. Και είναι χρέος των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων να την αποτρέψουν και να διοχετεύσουν την πληθώρα των αρνητικών συναισθημάτων των Ευρωπαίων πολιτών, που σε μεγάλο βαθμό αποτελούν το καύσιμο για την ενίσχυση της ακροδεξιάς, σε δημοκρατική και προοδευτική κατεύθυνση. Αυτό, όμως, δεν θα γίνει με διαπιστώσεις και διακηρύξεις, αλλά με πράξεις σε δύο κατευθύνσεις.

Η πρώτη κατεύθυνση αφορά στο πώς η αριστερά και συνολικά ο προοδευτικός χώρος απαντούν στα καθημερινά προβλήματα των πολιτών και ειδικά στο κορυφαίο ζήτημα της ακρίβειας. Εκεί που η ακροδεξιά προκρίνει τις στείρες καταγγελίες και τις απλοϊκές απαντήσεις, αλλά στην πραγματικότητα ευνοεί την διατήρηση του status quo, η αριστερά οφείλει να προτάξει ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες λύσεις που θα πείσουν τους πολίτες ότι η καθημερινότητά τους μπορεί πράγματι να βελτιωθεί. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η ολοκληρωμένη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και τη φορολογική πολιτική, που παρουσιάστηκε πριν λίγες ημέρες.

Η δεύτερη κατεύθυνση έχει να κάνει με την αντιμετώπιση της κρίσης εμπιστοσύνης των πολιτών για το πολιτικό σύστημα. Εκεί που η ακροδεξιά προσπαθεί να πείσει τους πολίτες ότι η απάντηση στις αδυναμίες της δημοκρατίας είναι ο αυταρχισμός, η αριστερά οφείλει έμπρακτα να δείξει ότι η λύση βρίσκεται στην υπεράσπιση του κράτους δικαίου. Η πρόσφατη απόφαση της Επιτροπής Αναφορών του Ευρωκοινοβουλίου να παραμείνει ανοικτή η αναφορά της Μαρίας Καρυστιανού εκ μέρους του Συλλόγου Συγγενών των θυμάτων στα Τέμπη, μετά από αίτημα των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία απέναντι στη συγκάλυψη που επιχειρεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αποτελεί περίτρανη απόδειξη. Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική επιμονή στην ανάδειξη του ζητήματος της διαρροής των προσωπικών δεδομένων απόδημων Ελλήνων προς την ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, κυρία Ασημακοπούλου.

Δεν υπάρχει άπλετος πολιτικός χρόνος μέχρι τις αρχές Ιουνίου και την κρίσιμη μάχη των Ευρωεκλογών. Ωστόσο, ακόμη και σε αυτά τα στενά περιθώρια, έχουμε χρέος να δώσουμε αυτή την πολιτική μάχη με όλες τις δυνάμεις μας για έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία απέναντι στη Νέα Δημοκρατία, για μια προοδευτική πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο και όχι μια πλειοψηφία κεντροδεξιάς - ακροδεξιάς. Για μια δημοκρατική, κοινωνική και πράσινη Ευρώπη.

* Το αρθρο της Όλγας Γεροβασίλη, βουλευτή Άρτας του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και Δ’ Αντιπροέδρου της ΒτΕ,  δημοσιεύτηκε  στην εφημερίδα “Documento”