φωτ. ΛΙΜΕΝΙΚΟ ΣΩΜΑ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΚΤΟΦΥΛΑΚΗ/EUROKINISSI

Την ίδια ημέρα που η ελληνική κοινωνία πενθούσε αξιώνοντας να λάμψει η αλήθεια και να αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα στα Τέμπη άνοιξαν και πάλι οι πληγές μιας δεύτερης τραγωδίας που συγκλόνισε το προηγούμενο καλοκαίρι τη χώρα μας: το ναυάγιο της Πύλου.

Η έκθεση της Ευρωπαίας Συνηγόρου του Πολίτη για το πολύνεκρο ναυάγιο -εκτιμάται ότι χάθηκαν στον βυθό περισσότερες από 600 ζωές- αποτυπώνει αυτό που οι περισσότεροι, μα όχι όλοι, φώναζαν από τις πρώτες ώρες. Ότι υπήρξε ολιγωρία των ελληνικών Αρχών αλλά και της Frontex στο να επέμβουν για να αποτρέψουν τον πνιγμό εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών. Ότι οι Αρχές απλώς παρακολουθούσαν να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους το χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης βύθισης ενός μικρού σκάφους γεμάτου με πρόσφυγες, ανάμεσά τους δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες παιδιά. «Γιατί οι αναφορές περί συνωστισμού, φαινομενικής έλλειψης σωσιβίων, παιδιών στο πλοίο και πιθανών θανάτων απέτυχαν να πυροδοτήσουν έγκαιρες προσπάθειες διάσωσης που θα μπορούσαν να είχαν σώσει εκατοντάδες ζωές;» αναρωτιέται η Ευρωπαία Συνήγορος έχοντας μελετήσει τα στοιχεία της έρευνας.

Η αναφορά της έρχεται να επισημοποιήσει και συγχρόνως να πιστοποιήσει τα δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα που τέθηκαν από τις πρώτες ώρες της τραγωδίας στα ανοιχτά της Πύλου. Ερωτήματα που λοιδορήθηκαν από την κυβέρνηση με επιθέσεις για όσους αμφισβητούν «τις γυναίκες και τους άνδρες του Λιμενικού Σώματος» ακριβώς γιατί (δεν) έδρασαν με βάση τις δικές της υποδείξεις...