Ισως ισχύει και σήμερα με κάποιο τρόπο, αλλά τότε σίγουρα επικοινωνία δεν ήταν αυτά που έλεγε κανείς, αλλά αυτό που ήταν. Η στάση του σώματος όταν τα χέρια ήταν κλειδωμένα σε χειροπέδες. Το μήνυμα των ματιών μέσα στο στρατοδικείο, κάτω από το βλοσυρό μουστάκι του βασιλικού επιτρόπου. Οι σιωπές όταν η φάλαγγα μάτωνε τα πόδια. Και βέβαια το τραγούδι πίσω από τα σίδερα της φυλακής και τα σύρματα του στρατοπέδου. Όλα όσα έκαναν τον Γεράσιμο και τον κάθε Γεράσιμο παρανάλωμα για να χυθεί λίγο φως στο σκοτάδι. Αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ, πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως...

Σε κείνη την έρημο ο δικός μας Γεράσιμος διάβηκε χωρίς να μεμψιμοιρεί ποτέ. Και χωρίς να φαντασιώνεται όλα όσα αργότερα του φόρτωσαν - αγωνιστικά μεγαλεία και εμβληματικά παράσημα. Χαμογελώντας στη δίψα, αδιαφορώντας για την πείνα, αναζητώντας και πιστεύοντας. Κρύβοντας βαθιά μέσα του τα κακουργήματα της εποχής. Δημοκρατία, δικαιοσύνη, ελευθερία. Όλα εκείνα που οι ευάριθμοι της Γυάρου, του Ωρωπού, του Κορυδαλλού και του Αβέρωφ φύλαξαν ανάμεσα σε γάζες και αμφισβητήσεις, για να γεννηθεί τελικά η έκρηξη της Νομικής, του Πολυτεχνείου, της νεολαίας που ανατίναξε τη Χούντα.

Τέλειωσε τώρα το ταξίδι του Γεράσιμου. Και δεν χρειάζονται τιμητικά αγήματα για το αντίο. Αν μπορούσαν να αφουγκραστούν τη σιωπή του οι προσκεκλημένοι των Σπετσών. Να διακρίνουν από το ύψος των εδρών και των αξιωμάτων τους οι επίγονοι. Να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή όσοι σήμερα γράφουν το δικό τους κεφάλαιο στο βιβλίο που σε κάθε σελίδα του βρίσκεις αμέτρητες μάχες, νίκες, ήττες και θύματα. Τότε θα έχουν αποδοθεί όσα του αρμόζουν. Και θα πιάσει τόπο και η ζωή, αλλά και ο θάνατός του. Θα περάσει σε όλους μας κάτι από το δικό του χαμόγελο, τη δική του σεμνή πίστη, τη δική του έφοδο στον ουρανό.

Ο Γεράσιμος άφησε πίσω του το νήμα. Τη στάση ζωής, το όχι στην αδικία και το βόλεμα, το ναι στις άγρυπνες και εξεγερμένες συνειδήσεις. Αυτό το νήμα καλούνται να πιάσουν όσοι εννοούν ότι δεν είναι άποικοι στη χώρα της Αριστεράς, αλλά ιθαγενείς που υπερασπίζονται τα σύνορα του ονείρου. Όπως ακριβώς κι εκείνος...