Οποιοσδήποτε ακούσει φωνές από το διπλανό διαμέρισμα και συνειδητοποιήσει ότι κάποιος κακοποιεί τη γυναίκα του ή τα παιδιά γνωρίζει ότι μπορεί να παρέμβει. Να καλέσει την αστυνομία, που με τη σειρά της έχει τη δυνατότητα να παραβιάσει το οικιακό άσυλο ακριβώς επειδή εκείνη την ώρα διαπράττεται ένα φρικτό έγκλημα. Η έννομη τάξη κάθε δημοκρατικής χώρας προβλέπει τους τρόπους επέμβασης και τις ασφαλιστικές δικλίδες ώστε να διασφαλίζονται όλα τα δικαιώματα, και αυτού που θα κατηγορηθεί. Είτε πρόκειται για κακοποιητή είτε μιλάμε για έμπορο εξαρτησιογόνων ουσιών είτε αναφερόμαστε σε τρομοκράτη που προετοιμάζει βομβιστική επίθεση.
Αν η έννομη τάξη κάθε δημοκρατικής χώρας διαθέτει ένα πλήρες θεσμικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση των εγκλημάτων την ώρα που διαπράττονται -και επομένως, για την προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειας των θυμάτων-, δεν συμβαίνει το ίδιο στη διεθνή σκηνή. Αντιθέτως. Η διεθνής κοινότητα, χρόνια τώρα, παρακολουθεί ανήμπορη τις παραβιάσεις κάθε έννοιας δικαίου και κάθε είδους δικαιωμάτων τόσο στο εσωτερικό κάποιων χωρών όσο και διακρατικά. Να θυμηθούμε την τρομοκρατική δράση της Αλ Κάιντα; Να πάμε στα πιο πρόσφατα, στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (και στις φρικαλεότητες των στρατευμάτων του Πούτιν), στην τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς κατά του Ισραήλ (και στον ρόλο του Ιράν) ή στην εξελισσόμενη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα;
Ο ΟΗΕ στέκει ανήμπορος. Εκδίδει αποφάσεις που δεν έχει τρόπο να επιβάλλει - οι κυανόκρανοι είναι διακοσμητικοί εκεί που πραγματικά θα χρειάζονταν. Αποτέλεσμα; Να εμφανίζονται στη διεθνή σκηνή κράτη ή διακρατικές οντότητες σε ρόλο τιμωρού χωρίς διεθνή νομιμοποίηση. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Η Μοσάντ, που δολοφονεί στον Λίβανο το Νο2 της Χαμάς, οι ΗΠΑ που σκοτώνουν έναν Ιρανό στρατηγό. Οι ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ, που δολοφονούν ηγέτες του ISIS για να προλάβουν νέα τρομοκρατικά χτυπήματα.
Ζούμε σε μια εποχή ασύμμετρων πολέμων, όπου ο αντίπαλος μπορεί να έχει εξοπλισμό και επιχειρησιακές δυνατότητες κράτους, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις να μην είναι καν κράτος. Δημιουργεί, ωστόσο, υπαρκτότατους κινδύνους για γειτονικά κράτη ή για τους ίδιους τους πολίτες του -ρωτήστε τις γυναίκες στο Αφγανιστάν ή στο Ιράν- και τη διεθνή κοινότητα - ας μην ξεχνάμε τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρώπη. Θα βρούμε ως διεθνής δημοκρατική κοινότητα τρόπο συλλογικής συλλογικής αντίδρασης ή θα παραμείνουμε στο Φαρ Ουέστ;
