Γι’ αυτό και η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων ενδιαφέρει τους ελάχιστους που έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν και όχι τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Που επιμένουν να εμπιστεύονται τα μόνα πραγματικά ελεύθερα πανεπιστήμια, τα δημόσια. Τα οποία σε ολόκληρο τον κόσμο παρέχουν ελεύθερη πρόσβαση σε όλους, με μόνο κριτήριο την αξία και τις ικανότητες καθενός.
Η κυβέρνηση, με το παρόν νομοσχέδιο και προκειμένου να προπαγανδίσει την επιλογή της να νομιμοποιήσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, καταφεύγει σε ψεύδη. Αποκαλώντας δήθεν θλιβερή πρωτιά της Ελλάδας ότι είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που δεν έχει ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Μια πραγματικότητα, όμως, εθνικά, κοινωνικά και εκπαιδευτικά αδιάφορη. Αφού είναι γνωστό ότι στην Ευρώπη τα ιδιωτικά πανεπιστήμια καλύπτουν μόλις ένα 10% – 20% του συνόλου των εκπαιδευτικών αναγκών. Με το περισσότερο από το 80% των αναγκών να καλύπτεται από τα υψηλής στάθμης δημόσια πανεπιστήμια. Κρύβει, έτσι, η κυβέρνηση τη μεγάλη αλήθεια για την οποία ευθύνεται η ίδια. Οτι η μόνη θλιβερή πρωτιά της χώρας μας είναι ότι είμαστε οι τελευταίοι στην Ευρώπη ως προς τη δημόσια χρηματοδότηση και τη στελέχωση της Παιδείας. Σύμφωνα με τη Eurostat, η Ελλάδα είναι η τελευταία στην Ε.Ε. των «27» ως προς τις δαπάνες για την Παιδεία. Δίνει μόλις το 7,1% του συνολικού της προϋπολογισμού, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 9,4% και όταν στην πρώην «ανατολική» Βουλγαρία είναι 10,6%.
Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και ως προς τη στελέχωση των πανεπιστημίων. Με την Ελλάδα και πάλι στην τελευταία θέση, με αναλογία 47 φοιτητών ανά καθηγητή. Οταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. είναι 13 φοιτητές ανά καθηγητή, με τη Βουλγαρία να έχει 11.
Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι η κυβέρνηση επιδιώκει αυτή τη θλιβερή πρωτιά να τη μονιμοποιήσει. Πρώτα καθηλώνοντας τη χρηματοδότηση των δημόσιων πανεπιστημίων στα ίδια μνημονιακά επίπεδα του 2012. Και, δεύτερον, συρρικνώνοντας τα δημόσια πανεπιστήμια, μέσω του δήθεν αξιοκρατικού τεχνάσματος της βαθμολογικής βάσης. Που στέλνει 20.000 νέους, κάθε χρόνο, «πελατεία» στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ενώ υπάρχουν θέσεις διαθέσιμες στα δημόσια. Αυτή η θλιβερή πρωτιά μας, να έχουμε τα φτωχότερα και χειρότερα στελεχωμένα πανεπιστήμια στην Ευρώπη, αφορά το μέλλον της χώρας. Το οποίο, χωρίς ισχυρή δημόσια Παιδεία για όλους, δυστυχώς, προμηνύεται δυσοίωνο. Γιατί χώρα χωρίς Παιδεία είναι χώρα χωρίς μέλλον.
Αντί, λοιπόν, η προτεραιότητα σήμερα της Ελλάδας να ήταν η αναβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων της, ώστε να συγκλίνει με την υπόλοιπη Ευρώπη, νομιμοποιεί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Προκειμένου, σε παγκόσμια πρώτη, να καλύψουν αυτά το κενό που σκοπίμως η ίδια η κυβέρνηση προκάλεσε, για να στείλει έτοιμη πελατεία στις εκπαιδευτικές επιχειρήσεις.
Το μόνο ελεύθερο Πανεπιστήμιο είναι το δημόσιο. Γιατί απελευθέρωσε τους Ελληνες από τα ταξικά δεσμά και αύξησε, με τη δωρεάν Παιδεία, την κοινωνική κινητικότητα. Ετσι μπόρεσαν τα παιδιά αγροτικών οικογενειών να γίνουν γιατροί και γεωπόνοι. Και έτσι τα παιδιά της εργατικής τάξης έγιναν μηχανικοί και νομικοί. Ετσι προχώρησε η Ελλάδα μεταπολεμικά. Και όχι με την ταξική κοινωνία που προσπαθεί τώρα, με ψευδεπίγραφα τεχνάσματα, να οικοδομήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
*Καθηγητής Πολυτεχνικής Σχολής, πρώην πρύτανης ΑΠΘ
