Γνωστή εταιρεία αποφάσισε προ ημερών να εφαρμόσει την πρακτική της ονομαστικής πώλησης για όλους τους πωλητές της. Κάθε φορά, δηλαδή, που κάθε πωλητής στέλνει τον πελάτη στο ταμείο θα πρέπει να του δίνει ένα χαρτάκι με τον κωδικό του ώστε να καταγράφεται από τα ταμεία η ατομική επίδοση κάθε υπαλλήλου στις πωλήσεις. Και αν αυτό ακούγεται απόλυτα φυσιολογικό και δίκαιο στους θιασώτες των νόμων της αγοράς, μπορεί να μην είναι και τόσο φυσιολογικό σε μια αγορά που οι εργαζόμενοι της εταιρείας αμείβονται στη συντριπτική τους πλειονότητα με τον κατώτατο μισθό, ενώ ένας πολύ μεγάλος αριθμός εξ αυτών βρίσκεται σε καθεστώς μερικής απασχόλησης.

Αν βάλει κανείς στην εξίσωση και τις μέχρι πρότινος διαμαρτυρίες των υπαλλήλων της εταιρείας για σειρά εργοδοτικών μεθόδων σκληρής εντατικοποίησης, το να υποχρεώνεις τους εργαζόμενους να ανταγωνίζονται ουσιαστικά μεταξύ τους έναντι ενός μικρού χρηματικού μπόνους, που δεν θα καλύψει καν το ποσό που ο μισθός τους υπολείπεται μιας δίκαιης αμοιβής, τότε εύκολα κανείς αντιλαμβάνεται τι σημαίνει η ονομαστική πώληση. Μια πρακτική που, όπως οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν, έχει σκοπό να τους μετατρέψει σε «μηχανάκια» στο πλαίσιο της εντατικοποίησης των ρυθμών εργασίας (σε πρότυπα Amazon).

Μια πρακτική που επιδιώκει την επικράτηση ενός ακραία ανταγωνιστικού κλίματος, όπου για χάρη του μπόνους θα προσπαθεί ο ένας να κλέψει την πώληση από τον άλλο, να ξεπετάξει στα γρήγορα τον πελάτη για να προλάβει τον επόμενο, οδηγώντας ακόμη και στο κυνήγι των υπερωριών (δουλεύοντας παραπάνω, κόβεις παραπάνω χαρτάκια!), ακόμη-ακόμη και στο να αποφεύγουν συνάδελφοι να δηλώσουν ασθένεια μήπως χάσουν καμιά πώληση. Μια πρακτική εργασιακού κανιβαλισμού που, αν γίνει κανονικότητα, θα αποτελεί την επόμενη εύκολη δικαιολογία απόλυσης ή απειλής απόλυσης για τους εργαζόμενους.