φωτ. ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ/EUROKINISSI

Για άλλη μια φορά ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επιβεβαίωσε τον χαρακτηρισμό του απρόβλεπτου. Αυτή τη φορά τείνοντας να επιβεβαιώσει την εκτίμηση του Guardian περί «απρόβλεπτου ηγέτη που αφήνει στην άκρη την… πυγμαχία». Τα… γάντια του αυτή τη φορά τα χρησιμοποίησε για να χειροκροτήσει τη διορθωτική αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη σε μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, με παράλληλη επίκληση των προβλέψεων της Συνθήκης της Λοζάνης, αλλά χωρίς να του θυμίσει ότι το 2017, μπροστά στον Αλέξη Τσίπρα, είχε μιλήσει για μουσουλμανική μειονότητα.

Βέβαια, η αβροφροσύνη Ερντογάν ούτε μπορεί ούτε επιτρέπεται να μας κάνει να παραβλέψουμε ότι ο σταθερά αναθεωρητής Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας είχε διατυπώσει τις προσδοκίες του «για τη βελτίωση που απαιτείται από το Διεθνές Δίκαιο όσον αφορά την κατάσταση της τουρκικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης». Ούτε ότι συνέδεσε την επίτευξη μιας μόνιμης και βιώσιμης λύσης στο Κυπριακό με «τις πραγματικότητες στο νησί», διαμηνύοντας ότι αυτό «θα είναι προς όφελος όλης της περιοχής».

Καμία από αυτές τις αναφορές δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με υποκλίσεις όσο κι αν παρουσιάζονται ως συμβολικές κινήσεις θεσμικού σεβασμού. Η υπογραφή της Διακήρυξης των Αθηνών δείχνει τη διάθεση του Ρ. Τ. Ερντογάν να κινηθεί στην κατεύθυνση της βελτίωσης των σχέσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και της επαναπροσέγγισής του με τη Δύση. Άλλωστε, ο Τούρκος Πρόεδρος έχει αποδείξει ότι αντιλαμβάνεται τις κινούμενες γεωπολιτικές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή. Τις αντιλαμβάνεται από τη δική του σκοπιά, από τη σκοπιά μιας δύναμης που δεν θέλει να ξεχνά το αυτοκρατορικό της παρελθόν.

Στην καρδιά της ατζέντας όλων των σοβαρών πολιτικών δυνάμεων της χώρας βρίσκεται η ειρηνική συνύπαρξη. Κι αυτή ακριβώς είναι που διασφαλίζεται από τις ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές που βάζει σταθερά στο τραπέζι ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία προκειμένου να διασφαλιστούν τα εθνικά συμφέροντα μέσα από έναν ισορροπημένο διάλογο.