Σκόρπιες ειδήσεις που μιλάνε για σκοτωμένες χελώνες που η θάλασσα τις ξέβρασε στις ακτές της Νάξου, για σκοτωμένα δελφίνια που επέπλεαν μεσοπέλαγα και ανοιχτά της Σάμου, για αρκούδες σκοτωμένες στα ορεινά του Νομού Καστοριάς, για έναν σκύλο που βασανίστηκε μέχρι θανάτου στην Αράχωβα. Δολοφονίες από χέρια ανθρώπων που σκορπίζουν αλόγιστα τον πόνο και τον θάνατο. Σκόρπιες ειδήσεις που σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Ειδήσεις που σε κάνουν να ντρέπεσαι. Και άνθρωποι που θέλουν να σε κάνουν να ντραπείς επειδή ντρέπεσαι που είσαι άνθρωπος.

Γιατί υπάρχει κι αυτό το πρόβλημα βλέπεις. Είναι που δεν τολμάς να υψώσεις τη φωνή σου για τα δικαιώματα των μη ανθρώπινων ζώων και να σου οι γνωστοί φιλάνθρωποι που έρχονται με υψωμένο δάχτυλο να σε υποτιμήσουν, που τολμάς να μιλάς για ζώα την ώρα που άνθρωποι υποφέρουν και στενάζουν από τη φτώχεια και την ανέχεια. Γιατί, βλέπεις, ο πόνος και το βάλσαμο ανήκουν μονάχα στους ανθρώπους. Και πέραν του είδους μας, ψυχές θαρρείς άψυχες, μονάχα για χρήση και εκμετάλλευση. Κι άντε να τους εξηγήσεις το πώς θα είναι ο κόσμος τους χωρίς χελώνες, χωρίς δελφίνια και χωρίς αρκούδες.

Αντε να τους περιγράψεις το μέλλον της ανθρωπότητας μέσα σε έναν κόσμο μετρημένο και μοιρασμένο για τις δικές τους ανάγκες μονάχα. Μια ανθρωπότητα που, αφού ανεξέλεγκτα σκότωσε, έφαγε και λεηλάτησε ό,τι βρήκε στο διάβα της, οδεύει τώρα ολοταχώς προς τη μοναχική καταστροφή του κυρίαρχου και ανώτερου είδους, που, ενώ κατάφερε και νίκησε τη φύση, κατάφερε και ηττήθηκε από τη βλακώδη αλαζονεία του. Γιατί βλακώδης αλαζονεία είναι αυτή που οπλίζει το χέρι αυτών που καθημερινά, με τον αέρα του ιδιοκτήτη του Σύμπαντος, αιχμαλωτίζουν, βασανίζουν και δολοφονούν ό,τι κινείται γύρω τους. Ώσπου να μείνουμε μόνοι μας - με ό,τι συνεπάγεται αυτό.