Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η κυβέρνηση φρόντισε να κατεβάσει τον πήχη των προσδοκιών για την επίσκεψη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα πολλές ημέρες πριν από την άφιξη του Τούρκου ηγέτη.

Οι πληροφορίες επιμένουν ότι στη συνάντηση κορυφής μεταξύ των κ.κ. Μητσοτάκη και Ερντογάν θα συζητηθούν ζητήματα χαμηλής πολιτικής και θέματα που σχετίζονται με τα περίφημα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Μια τέτοια έκβαση θα θεωρούνταν περίπου αυτονόητη αν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν είχε σπεύσει το καλοκαίρι, μετά τη συνάντηση των δύο στο Βίλνιους, να μιλήσει ακόμη και για πιθανές «υποχωρήσεις» στον δρόμο για τη Χάγη, την ίδια ώρα που αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες υπονοούσαν πως ανοίγει ο δρόμος ακόμη και για ένα συνυποσχετικό μεταξύ των δύο χωρών.

Το τι μεσολάβησε από την καλοκαιρινή φόρα του Μεγάρου Μαξίμου έως και τον προηγούμενο μήνα, οπότε η κυβέρνηση πάτησε απότομο φρένο στη δυναμική του ελληνοτουρκικού διαλόγου, ενδεχομένως να το γνωρίζουν οι δύο πλευρές - ίσως και περισσότερες. Το ζήτημα όμως είναι ότι μια συνάντηση κορυφής μεταξύ των ηγετών Ελλάδας και Τουρκίας δεν μπορεί να περιορίζεται στη σημειολογία μιας χειραψίας ή ενός πιθανού χαμόγελου από τον συνήθως αγέλαστο Τούρκο Πρόεδρο, αλλά θα πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία ενός σοβαρού διαλόγου που με καλή προετοιμασία μπορεί να οδηγήσει στην οριστική επίλυση της ελληνοτουρκικής διαφοράς, δηλαδή στην οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Όσο υπάρχει αυτό το αγκάθι τόσο κάποιοι και θα μιλούν, και θα συμπεριφέρονται ως «πειρατές».